Bardo

Kategoria: Gmina Bardo, Góry Bardzkie


Miasto (2 794 mieszkańców) w powiecie ząbkowickim, położone nad Nysą Kłodzką, przy szosie i linii kolejowej Wrocław – Kłodzko. Założone w X w. jako gród obronny w Górach Bardzkich nad przełomem Nysy Kłodzkiej. Gród wymieniony był po raz pierwszy przez kronikarza Kosmasa pod 1096 r. jako zniszczony przez czeskiego ks. Brzetysława II. O polskości tego terenu świadczy fakt, że kasztelanami bardzkimi byli wyłącznie rycerze polscy (Sobiesław w 1203 r., Dzierżko-Peregryn w 1223 r., Bogusław Jarosławowic w 1261 r., Jan syn Żerzucha w 1269 r., Jarosław Mroczkowic z Owiesna w 1283 r.), a okoliczne miejscowości w większości już istniały i były zamieszkane przez ludność słowiańską. Gród po czeskim najeździe został odbudowany o czym świadczą wzmianki z 1155 i 1245 r. Na terenie grodu istniała już wówczas kaplica, wymieniona po raz pierwszy w 1189 r. jako przekazana przez biskupa Żyrosława II zakonowi joannitów. W 1210 r. biskup Wawrzyniec przekazał kościół kanonikom regularnym z Kamieńca. Wg tradycji już ok. 1200 r. szerzył się tutaj kult maryjny, związany z cudowną figurką Matki Boskiej, która jest do dzisiaj największym skarbem Barda. Około 1290 r. Bardo przestało być kasztelanią. W związku z budową przez Bolka II nowego murowanego zamku na Kalwarii (Góra Bardzka) teren grodu w 1301 r. kupili cystersi i od tego momentu do 1810 r. byli właścicielami miejscowości. Od poł. XIV w. Bardo rozwijało się dzięki swojemu położeniu i coraz częściej przyjeżdżającym tutaj pątnikom. Prawa miejskie od pocz. XIV w. W 1874 r. wybudowano linię kolejową Wrocław – Kłodzko. W 1945 r. miejscowość znalazła się w granicach Polski i ze względu na niewielki rozmiar utraciła prawa miejskie. Dotychczasową ludność wysiedlono do Niemiec. Bardo uzyskało status osiedla w 1954 r. Ponownie miasto od 1969 r. Obecne Bardo jest niewielkim letniskiem, specjalizującym się w koloniach dziecięcych oraz ważnym ośrodkiem turystyki. Zlokalizowany jest też tu drobny przemysł papierniczy i meblarski.
(za Wikipedią)

Warto zobaczyć:

Bazylika Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny wzniesiony w latach 1686-1704 za rządów opata Augustyna Nedecka według projektu Michała Kleina. Od 1230 r. kościół w Bardzie podlegał augustianom z Kamieńca Ząbkowickiego, których miejsce w 1251 r. zajęli cystersi z Lubiąża. Od XIII w. Bardo stało się ośrodkiem kultu maryjnego. Pielgrzymi przybywali do słynącej z cudów figury Matki Boskiej z Dzieciątkiem, tzw. Tronującej Madonny. W czasie wojen figurę wywożono do bezpiecznych miejsc: Kłodzka i Kamieńca.
W późnobarokowym zespole ciekawa jest świątynia z kształcie trójnawowej, emporowej bazyliki bez transeptu. We wnętrzu znajduje się zespół późnobarokowych ołtarzy. Przy dekoracji pracowali H. Hartmann i M. Richter. Organy stworzył F. J. Eberhardt. Obok kościoła postawiono budynki klasztorne, gdzie do 1810 r. przebywali cystersi. Do wyposażenia kościoła należą także barokowe obrazy: 2 obrazy Michaela Willmanna (Pokłon trzech króli, św. Jadwiga), jeden monumentalny obraz z pracowni Willmanna Nawiedzenie NMP (prawdopodobnie wykonany przez M. Willmanna z dużym udziałem syna Michaela Willmanna Młodszego) oraz dwa obrazy Bernarda Krause (Wizja Św Ludgardy oraz Wizja Św. Bernarda).
Na początku XX w. straż przy cudownej figurze objęli osadzeni w 1900 r. w klasztorze redemptoryści. Obecnie w klasztorze istnieje małe muzeum związane z historią kultu maryjnego w Bardzie, zawierające między innymi fragmenty wyposażenie kościoła opactwa w Lubiążu oraz jeden z nielicznych zachowanych obrazów świdnickiego malarza barokowego Franza Heigla. 4 lipca 2009 r. kościół podniesiono do godności bazyliki mniejszej oraz przyłączono obiekt do Szlaku Sakralnej Sztuki Barokowej im. Michaela Willmanna. Plebania z lat 1712-16.
Klasztor Jadwiżanek z poł. XVIII w., przebudowany w 1835 r.
Klasztor Zgromadzenia Sióstr Marii Niepokalanej z 1935 r.

Zabytkowy kamienny most nad Nysą Kłodzką z lat 1515-89 r. Był on wielokrotnie przebudowywany, m.in., ok. poł. XIX w. i w 1909 r., gdy uzyskał obecny, gotycyzujący wygląd. Most został w 1945 r. wysadzony w powietrze przez wycofujące się wojska niemieckie i odbudowany w latach 50. XX w.
Zespół zajazdów i gospód dla pielgrzymów przy ul. Głównej: gospoda Pod Złotym Lwem, nr 4, z XVII w., przebudowany w 2. poł. XIX w. i XX w., zajazd Pod Czarnym Niedźwiedziem, nr 25, z XVII w., przebudowany w 2. poł. XIX w., d. hotel Pod Gwiazdą, nr 27, z XVII w., przebudowany w 2. poł. XIX w.
(za Wikipedią)

1 myśl na temat “Bardo

Dodaj komentarz