Pławniowice

Kategoria: Gmina Rudziniec, Kotlina Raciborska


Wieś w gminie Rudziniec położona nad Kanałem Gliwickim, w pobliżu autostrady A4. Pierwsza wzmianka o miejscowości Pławniowice pochodzi z 1317 r., druga znajduje się w dokumentach z 1364 r., w których figuruje nazwisko Marcusa de Plawniowitz, jako właściciela okolicznych terenów. W rachunkach dworu króla Władysława Jagiełły z 1393 r. znajduje się wzmianka, że w Pławniowicach znajdowała się warownia obsadzona przez polskie rycerstwo pod dowództwem Piotra Szafrańca herbu Starykoń, dla wzmocnienia której wysłano następnie ekspedycję z Krakowa na początku 1394 r. W 1525 r. dobra pławniowickie nabył Lorenz Seydlitz, a w 1532 r. wieś odziedziczyli Jerzy i Mikołaj Seydlitz. W następstwie działań wojny trzydziestoletniej (1618-48) doszło do upadku znaczenia Pławniowic. W 1737 r. wieś została kupiona przez barona Franza Wolfganga von Stechov. Był on założycielem majoratu (fideikomisu), którego dobra w 1751 r. obejmowały Rudę, Biskupice i Pławniowice. Na własność rodziny Ballestremów dobra te przeszły drogą dziedziczenia w 1798 r. i pozostały własnością tego rodu do 1945 r. W latach 1936-45 miejscowość nosiła nazwę Flößingen. (za Wikipedią)

Warto zobaczyć:

Zespół pałacowo-parkowy. W 1737 r. powstała pierwsza budowla pałacowa czasów nowożytnych; wzniósł ją Zygmunt Mikołaj von Göerz. Obecny pałac wzniesiono w latach 1882-85, wg projektu mistrza budowlanego Konstantego Heidenreicha z Kopic. Budowę pałacu, który przeznaczony został do pełnienia roli rezydencji rodzinnej, zlecił hrabia Franciszek II Ballestrem. Całkowity koszt budowy kompleksu pałacowego wyniósł 386.000 ówczesnych marek.Zespół pałacowo-parkowy tworzą pałac z kaplicą, zabudowania folwarczne, oficyna ze stajnią i wozownią – wszystko w stylu neomanieryzmu niderlandzkiego z wieloma dodatkami neogotyckimi oraz otaczający pałac park krajobrazowy.
Pałac jest budowlą trójskrzydłową i prezentuje styl neomanieryzmu niderlandzkiego oraz romantyzmu eklektycznego. W odróżnieniu od innych rezydencji tego okresu, nie posiada tzw. kostiumu francuskiego, lecz zupełnie nową konwencję stylową, tzw. styl północnoniemiecki, wykształcony po wojnie francusko-pruskiej. Jest obiektem dwukondygnacyjnym na planie litery „U”, przykryty wysokimi dachami czterospadowymi. Dachy budynku zdobią liczne wieże i wieżyczki, iglice, pinakle i lukarny. Elewacje wykonane z cegły klinkierowej, są bogato zdobione detalami kamieniarskimi. Nad całym obiektem góruje, czworoboczna wieża z zegarem, przykryta wysokim dachem namiotowym w narożniku północno-zachodnim.
W skrzydle południowo-zachodnim znajduje się kaplica Niepokalanego Poczęcia NMP. Kaplica została konsekrowana 15 października 1885 r. i służyła wiernym jako kościół parafialny. Kościół podlegał do 1945 r. pod parafię Rudno.
Pałac Ballestremów przechodził różne koleje losu po II wojnie światowej. Już na początku 1945 roku, ówczesny właściciel hrabia Mikołaj Ballestrem, zmuszony był opuścić Pławniowice przed nadchodzącą Armią Czerwoną. Sama wojna nie zniszczyła obiektu, jednak późniejsze losy znacznie nadwyrężyły jego kondycję. Po stacjonującym w pławniowickich dobrach marszałku Iwanie Koniewie pozostały jedynie zdewastowane meble i zniszczone wnętrza. Po wojnie pałac – podobnie jak wszystkie dobra Ballestremów (m.in. kopalnie i huty) – został jako majątek poniemiecki, przejęty bez odszkodowania na własność państwa. Obiekt przekazany został do dyspozycji władz kościelnych. Już w 1945 r. ustanowiona została tu samodzielna parafia z własnym kościołem parafialnym i plebanią, którą administrował wówczas ks. Franciszek Pawlar. Parafii przydzielono skrzydło pałacu z kaplicą pałacową. Pozostałą jego część (2/3) otrzymały z przeznaczeniem na klasztor, przesiedlone ze Lwowa, Siostry Benedyktynki od Nieustającej Adoracji Najświętszego Sakramentu, które przebywały tu do 1976 r. Od 1978 r. w pałacu funkcjonuje Diecezjalny Dom Rekolekcyjny najpierw diecezji opolskiej, a od 25 marca 1992 r. diecezji gliwickiej. Budynek pałacowy i okoliczny park zmieniając często mieszkańców i przeznaczenie, pozbawiony jakiejkolwiek opieki konserwatorskiej ulegał przez lata postępującej dewastacji i zaniedbaniu. Remont kapitalny połączony z pracami konserwatorskimi ruszył od 1993 r. W 2007 r. zespół pałacowo-parkowy w Pławniowicach otrzymał nagrodę w konkursie Generalnego Konserwatora Zabytków „Zabytek Zadbany”.

Na dziedzińcu wewnętrznym pałacu usytuowana jest fontanna, figura Matki Boskiej z Dzieciątkiem z ok. 1870 r., otoczona kutym płotkiem oraz pomnik z popiersiem Giovanniego Ballestrema. Popiersie zostało ustawione na granitowym cokole, zdobionym herbami hrabiowskimi. Granit pod cokół sprowadzony był wtedy z Selb w Bawarii. Uroczyste odsłonięcie pomnika odbyło się 5 września 1907 r. Pomnik miał symbolizować nieznany grób przodka rodu, znajdujący się prawdopodobnie w Świdnicy.
Obok pałacu w 1881 r. wzniesiony został ówczesnym zwyczajem, dodatkowy piętrowy budynek tzw. „Kavalier Haus” (Dom Kawalera), przeznaczony początkowo głównie dla starszego syna hrabiego Leona, który zamieszkiwał go do 1902 r. W latach następnych Dom Kawalera pełnił funkcję luksusowego lokum dla przybywających tu gości. Podobnie jak pałac zbudowany z litej cegły, w stylu eklektycznym z wieloma dodatkami neogotyckimi. W szczycie elewacji bocznej znajduje się napis: „Franz II. Graf von Ballestrem. 1881.”. W dolnej kondygnacji tego budynku mieściły się mieszkania dla służby, a także powozownia i garaż dla samochodu osobowego Mercedes-Benz hrabiego Franciszka.
Przynależący do pałacu park o pow. ok. 2,4 ha został założony w 1885 r., na miejscu starszego ogrodu z poprzedniego wieku. Park otoczony jest masywnym ceglanym ogrodzeniem. W parku posadzono kilkaset gatunków roślin, z których do dzisiaj zachowało się 23 gatunki krzewów i 40 gatunków drzew (klony, jesiony, lipy i potężny dąb szypułkowy) o obwodzie 5 m. Rosną tutaj także drzewa egzotyczne: miłorząb japoński, cypryśnik błotny, choina kanadyjska i kilka gatunków magnolii.

Zabytkowy spichlerz z 1888 r., trójkondygnacyjny, znajduje się na terenie folwarku.
Kapliczka z pomnikiem poległych w 1. wojnie światowej.

Grodzisko z XIV w. Rachunki dworu króla Władysława Jagiełły i królowej Jadwigi z lat 1338-1420, wspominają że w trakcie walk związanych z odbieraniem przez króla Władysława Jagiełłę lenna księciu Władysławowi Opolczykowi, w 1393 r. w Pławniowicach znajdowała się warownia obsadzona przez załogę polską, której dowódcą był Piotr Szafraniec i że ta warownia była zaopatrywana w broń z Krakowa. Doszło też zapewne do oblężenia Pławniowic, skoro według źródeł na odsiecz wyruszyła specjalna ekspedycja dworska z Krakowa. Domyślać się można, że oblężenie przeprowadzili stronnicy Opolczyka i miało to miejsce w styczniu/lutym 1394 r. W latach 60. XX w. odkryto mury nieznanej warowni na skarpie przy ul. Gliwickiej, kilkaset metrów od pałacu. Prawdopodobnie była to właśnie warownia Piotra Szafrańca, o której wspominają źródła.
(za Wikipedią)

Dodaj komentarz