Szlak czarny Szlak Pamięci Wędrowców Wałbrzych Sobięcin – Kuźnice Świdnickie – Unisław Śląski

Kategoria: Szlaki piesze gminy Mieroszów, Szlaki piesze Masywu Dzikowca i Lesistej, Szlaki piesze miasta Boguszów-Gorce, Szlaki piesze miasta Wałbrzych, Szlaki piesze powiatu wałbrzyskiego
Tagi:

Szlak czarny Szlak Pamięci Wędrowców Wałbrzych Sobięcin – Kuźnice Świdnickie – Unisław Śląski

Wałbrzych Sobięcin – (2,3 km) Kuźnice Świdnickie – (6,3 km) Unisław Śląski
Nowy szlak wyznakowany ku czci wałbrzyskich wędrowców, upamiętnionych po drodze trzema pomnikami. Prowadzi przez Kotlinę Kuźnicką i Wyżynę Unisławską, między głównymi szczytami Gór Kamiennych, częściowo lasem, częściowo terenem odkrytym. Nawierzchnia – drogi bite i polne, w miejscowościach asfalt. Po drodze ciekawe i rozległe widoki ze zboczy Kuźnickiej Góry i znad Unisławia.


Trasa zaczyna się na skrzyżowaniu ul. M. Kosteckiego i H. Barbusse’a na skraju wałbrzyskiej dzielnicy Sobięcin. Idziemy razem ze szlakiem niebieskim bitą drogą w kierunku ul. B. Kani, gdzie skręcamy w lewo. Szlak niebieski idzie prosto na Dzikowiec. Wracamy do ul. M. Kosteckiego, gdzie skręcamy w prawo. Opuszczamy granice miasta Wałbrzych, wkraczamy na teren miasta Boguszów-Gorce. Skręcamy w lewo w ul. Reymonta i przekraczamy wiaduktem linię kolejową Wałbrzych – Jelenia Góra, zbudowaną w 1867 r. Jesteśmy w północnej części dzielnicy Kuźnice Świdnickie.
Kuźnice Świdnickie – dzielnica Boguszowa-Gorców licząca ok. 7 tys. mieszkańców, położona w niewielkiej kotlinie, na pograniczu Pasma Lesistej i Wyżyny Unisławskiej w Górach Kamiennych oraz Pasma Chełmca w Górach Wałbrzyskich. Składa się z trzech części – Północnych, Południowych i Zachodnich Kuźnic Świdnickich. Część południowa wzmiankowana była w 1511 r., jako osada drwali z kopalń srebra w Boguszowie, należąca do von Hochbergów. W XVIII w. rozpoczął się rozwój górnictwa węgla kamiennego, pierwsza kopalnia istniała już w 1721 r. W latach 1747-68 działała tu kopalnia Siegfried. Większy rozwój wsi miał miejsce w 2. połowie XIX w., po uruchomieniu kopalni Victoria i fabryki porcelany. W 1867 r. doprowadzono linię Śląskiej Kolei Górskiej Wałbrzych – Jelenia Góra, w 1877 r. zbudowano linię Szczawienko – Kuźnice Świdnickie – Mieroszów i dalej do czeskiego Meziměsti, dzięki czemu powstał tu węzeł kolejowy. Północne Kuźnice, zlokalizowane w pobliżu linii kolejowej intensywnie rozwinęły się po 1887 r. W 1928 r. połączono trzy wsie w jedno osiedle. W latach 1943-45 działały tu dwa obozy dla jeńców wojennych, pracujących w kopalniach. Miejscowy szyb Barbara włączono do kopalni Victoria. W 1954 r. Kuźnicom nadano status osiedla, a w 1973 r. włączono w obręb Boguszowa-Gorców.


Skręcamy w lewo w ul. Wysoką, która wspina się na zbocze Kuźnickiej Góry (633 m). Idziemy skrajem zabudowy, z prawej dochodzi ul. W. Pstrowskiego, którą się kierujemy na wprost. Opuszczamy Północne Kuźnice Świdnickie, z odkrytych zboczy Kuźnickiej Góry roztaczają się widoki na Chełmiec i Mniszek w Górach Wałbrzyskich oraz Dzikowiec w Górach Kamiennych. Na kulminacji drogi (600 m) stoi pierwszy z trzech pomników wałbrzyskich wędrowców PTTK – Mariana Cieślinskiego, który zmarł tu w 2002 r.

Ul. Górną schodzimy do Południowych Kuźnic Świdnickich, idziemy ciągiem okazałych górniczych kamienic z XIX/XX w.

Przechodzimy przez główną ul. S. Żeromskiego, po prawej widać neogotycki kościół Niepokalanego Poczęcia NMP z lat 1914-17. Idziemy ul. W. Pola, przekraczamy potok Lesk i zaczynamy niezbyt forsowne podejście. Za nami widok na Mniszek i centrum Boguszowa z najwyżej położonym w Polsce rynkiem.

Opuszczamy Kuźnice Świdnickie i wkraczamy drogą bitą w las. Osiągamy niski grzbiet ok. 650 m, łączący szczyty Dzikowca i Borowej. Opuszczamy granice miasta Boguszów-Gorce, wkraczając na teren gminy Mieroszów. Idziemy płaskim grzbiecikiem i opuszczamy las. Jesteśmy na terenie Wyżyny Unisławskiej, z malowniczych łąk widać Stożek Wielki przed nami oraz pasmo Lesistej i Dzikowca po prawej. Mijamy kolejny pomnik wędrowca – zasłużonego działacza PTTK Wałbrzych Henryka Boratyńskiego, który zginął tragicznie w wieku 90 lat w wypadku samochodowym w 2010 r.

Panorama poszerza się o szczyt Bukowca i grzbiet Jeleńca w Górach Suchych po lewej, w dole widać zabudowania Unisławia Śląskiego ze skromnym kościołem. Schodzimy w dół do wsi, koło pierwszych domów stoi pomnik ku czci Wiesława Burdajewicza, zmarłego tu nagle w 2003 r.

Unisław Śląski – duża wieś w gminie Mieroszów, położona w dolinie Ścinawki, przy szosie i towarowej linii kolejowej Wałbrzych – Mieroszów. Wzmiankowana w 1368 r., zniszczona przez husytów w 1426 r. i lokowana na nowo przez Hochbergów dopiero w 1533 r. Mieszkańcy przeszli w większości na protestantyzm, musieli jednak zwrócić kościół katolikom podczas redukcji w 1654 r. W 1. połowie XVIII w. wieś zaczęła się rozwijać, mieszkańcy zajmowali się tkactwem chałupniczym. W 1. połowie XIX w. W uprzemysłowionej wsi istniały browary, gorzelnie, młyny wodne i do mielenia kory dębowej, tartaki, krochmalnie, folusze i cegielnia. W 1877 r. doprowadzono linię kolejową Szczawienko – Meziměsti. W czasie 1. wojny światowej miejscowi chłopi zbuntowali się przeciwko kontrybucjom dla wojska. W okresie międzywojennym istniały tu 3 gospody i 4 pensjonaty. Po wojnie wieś nabrała charakteru rolniczego, ostatnio przekształca się w podmiejskie osiedle Wałbrzycha.

Docieramy do głównej drogi w Unisławiu Śląskim, którą biegnie szosa nr 35 Wałbrzych – Golińsk i skręcamy w prawo. Z lewej dochodzi szlak zielony z Andrzejówki przez Sokołowsko. Na pobliskim przystanku szlak czarny się kończy, szlak zielony idzie na szczyt Dzikowca, przebiega tędy także szlak żółty Sokołowsko – Stożek Wielki – Lesista.

Dodaj komentarz