Szlak niebieski Miłków – Borowice

Kategoria: Szlaki piesze gminy Podgórzyn, Szlaki piesze Pogórza Karkonoskiego, Szlaki piesze powiatu jeleniogórskiego
Tagi:

Szlak niebieski Miłków – Borowice
Miłków – (2,5 km) Rozdroże pod Grabowcem – (3,6 km) Kaplica św. Anny – (5,1 km) Raszków – (7,5 km) Borowice
Krótki szlak biegnący Pogórzem Karkonoskim, podchodzi z Miłkowa do kaplicy św. Anny pod Grabowcem i do dawnej osady Raszków, po czym schodzi do Borowic. Trasa biegnie zarówno drogami asfaltowymi, jak i bitymi oraz gruntowymi, po drodze można zobaczyć ruiny kościoła, pałac i kościół w Miłkowie oraz kaplicę św. Anny z Dobrym Źródłem na zboczu Grabowca.


Szlak zaczyna się na głównym skrzyżowaniu w Miłkowie (gm. Podgórzyn), gdzie od szosy nr 366 Piechowice – Kowary odchodzi ul. Wiejska.
Miłków wzmiankowany był w 1305 r. i powstał prawdopodobnie pod koniec XIII wieku. Od imienia prawdopodobnego zasadźcy Arnolda pochodzi pierwotna nazwa Arnoldisdorf. W czasie wojen husyckich w XV w. mieszkańcy schronili się w położonych powyżej wsi zakątkach górskich, po których pozostała nazwa Husyckich Kątów. Później we wsi powstały: papiernia, młyn wodny i kuźnica, w XVII-XVIII w. Miłków był też ośrodkiem zielarstwa. W XIX w. we wsi istniały: tartak, torfiarnia, cegielnia i warsztaty tkackie, pojawili się także turyści, zbudowano kąpielisko, kręgielnię, skocznię narciarską a w 1895 r. doprowadzono linię kolejową na trasie Mysłakowice – Karpacz. Trasę zelektryfikowano w 1934 r., trakcja elektryczna została zlikwidowana w 1945 r., na stacji do dzisiaj zachowały się dawne słupy trakcyjne. Ruch pasażerski na linii do Karpacza został zawieszony w 2000 r., od tej pory linia jest nieczynna. Zabudowania stacji w Miłkowie pochodzą z lat budowy linii.


Koło skrzyżowania, gdzie zaczyna się szlak znajdują się: Pałac Miłków z Hotelem Spiż i ruiny kościoła ewangelickiego.
Pałac znajduje się wg tradycji na miejscu zameczku, zniszczonego w czasie wojen husyckich w XV wieku. Obecna renesansowa budowla zbudowana została przez Zierotinów w 1667 r. i przebudowana na barokową w 1768 roku. Po 1945 r. w budynku mieścił się dom opieki i PGR, obecnie znajduje się tu hotel i restauracja, zaopatrywana w piwo Spiż, warzone w mini-browarze w podziemiach wrocławskiego ratusza.

Kościół ewangelicki powstał jako budowla drewniana po 1742 r., na jego miejscu w 1754-1755 r. wzniesiono murowaną świątynię, przesuwając stary budynek na drewnianych belkach. W 1863 r. powstała wieża kościelna. Nie użytkowana po 1945 r. świątynia popadła w ruinę, w planach jest przebudowa wieży kościelnej na widokową. Wokół ruin kościoła rozciąga się cmentarz, obok stoi budynek dawnej pastorówki.


Idziemy boczną ul. Wiejską, mijając po prawej Hotel Karkonosze a po lewej kościół św. Jadwigi z 3 krzyżami pojednania i pręgierzem.
Kościół św. Jadwigi wzmiankowany był w 1399 r., został zniszczony przez husytów w XV wieku. Obecna świątynia pochodzi z ok. 1540-1543 r., w 1616 r. przebudowano wieżę a w 1875 r. dodano jej neogotyckie zwieńczenie. Kościół w 1552 r. przejęli protestanci, którym został on odebrany po wojnie trzydziestoletniej w 1654 roku. Wewnątrz znajdują się: gotycka rzeźba Matki Boskiej Bolesnej z połowy XV w., rzeźba Chrystusa Frasobliwego z XVI w., a także klasycystyczne organy. Kościół zachował 2 portale – gotycki i renesansowy. Na jego zewnętrznych murach znajdują się płyty nagrobne laborantów zielarskich z Miłkowa i Karpacza. Przy murze okalającym świątynię stoi pręgierz z połowy XVI w., wmurowane weń są także trzy kamienne krzyże pojednania z rytem narzędzia zbrodni – kuszy na jednym z nich i miecza oraz stóp na kolejnym. Na przykościelnym cmentarzu znajduje się XIX-wieczna kaplica nagrobna i ciekawy nagrobek z kotwicą.


Idziemy lekko pod górę, obok pomnikowego buka, pensjonatu Stokrotka i tartaku po prawej. Po lewej znajduje się szkoła podstawowa z halą sportową. Po chwili skręcamy w prawo i opuszczamy zwartą zabudowę wsi.

Podchodzimy dość stromo krętą drogą dojazdową do Domu Pomocy dla Dzieci, który mijamy po prawej stronie. Na jego terenie rośnie 8 pomnikowych buków, po lewej obserwujemy panoramę głównego grzbietu Karkonoszy.

Opuszczamy Miłków i wkraczamy drogą gruntową w las, porastający wzniesienia Pogórza Karkonoskiego. Podchodzimy dość stromo do góry, osiągając polanę z ruinami dawnych zabudowań przysiółka Miłkowa.

Podchodzimy skrajem lasu po lewej, docierając na Rozdroże pod Grabowcem, położone na przełęczy 640 m n.p.m., oddzielającej kulminację ze skałą Czartowiec (674 m n.p.m.) po prawej od Grabowca (784 m n.p.m.) po lewej. Na rozdrożu znajdują się ruiny dawnego prewentorium dla dzieci, zbudowanego w 1912 r. jako schronisko Bergfrieden Baude i zlikwidowanego w latach 80. XX wieku. Z prawej dochodzi czerwony Główny Szlak Sudecki z Mysłakowic.

Skręcamy tu w lewo (w lewo odchodzi czerwony Główny Szlak Sudecki do Karpacza) i idziemy lekko pod górę drogą bitą, biegnącą północnym zboczem Grabowca. Mijamy obudowany wylot sztolni po lewej i docieramy na załamanie zbocza, za którym droga skręca w lewo, przechodząc na zachodni stok Grabowca. Poruszamy się po poziomicy, mijając po prawej punkt widokowy na Pogórze Karkonoskie.

Skręcamy w prawo w drogę leśną, biegnącą równolegle do drogi bitej i docieramy nią do Dobrego Źródła i położonej za nim kaplicy św. Anny. Z prawej przychodzi szlak żółty z Sosnówki.
Źródło stanowiło obiekt kultu już w okresie pogańskim, w XIII w. Joannici z Cieplic postawili tu kaplicę, na utrzymanie której wyasygnował dużą kwotę książę świdnicko-jaworski Bolko II Mały w XIV wieku. Kaplica została zniszczona w czasie wojen husyckich w XV w. i wojny trzydziestoletniej w XVII w. Obecną barokową budowlę postawił hrabia Hans Anton Schaffgotsch w latach 1718-1719. Wnętrze posiada barokowe wyposażenie. Wg legendy woda z Dobrego Źródła posiada właściwości magiczne, nabranie jej w usta i 7-krotne okrążenie biegiem kaplicy gwarantuje podobno szczęście w miłości. Spod kaplicy rozciąga się szeroki widok na Pogórze Karkonoskie z Zamkiem Chojnik i położoną w dole Sosnówkę. Na dalszym tle widać Góry Izerskie i położone w dole zabudowania Piechowic i Sobieszowa oraz Stawy Podgórzyńskie. Za kaplicą rośnie pomnikowy klon jawor o obwodzie 4,5 m, obok którego stoi bufet i domek myśliwski. Można tu też skorzystać z miejsca odpoczynku.

Sprzed kaplicy podchodzimy z powrotem do drogi bitej, którą przed chwilą opuściliśmy. W lewo odchodzi szlak żółty do Karpacza Świątyni Wang. Z prawej dochodzi droga dojazdowa z kaplicy, którą podchodzimy do góry, poruszając się nawierzchnią asfaltową. Przekraczamy jeden ze źródliskowych cieków Sośniaka i docieramy do asfaltowej drogi dojazdowej do ośrodka Lubuszanin, na której skręcamy w prawo. Idziemy lekko do góry, drogą biegnącą północnymi zboczami Czoła (874 m n.p.m.), mijamy po prawej punkt widokowy na Kotlinę Jeleniogórską oraz Góry Kaczawskie a po lewej obudowane kamieniami Źródło Magdaleny, z którego wypływa jeden ze źródliskowych cieków Sośniaka, płynący dalej przez Sosnówkę. Osiągamy punkt szczytowy drogi i idąc już teraz po poziomicy docieramy na skraj lasu, skąd rozpościera się widok na Wzgórza Łomnickie, Jelenią Górę i górujące nad nią Góry Kaczawskie.

Osiągamy polanę, na której znajdują się resztki przysiółka Raszków, przed skrzyżowaniem z szosę Sosnówka – Karpacz znajduje się po lewej zagospodarowane miejsce odpoczynku.

Przecinamy szosę i kierujemy się prosto drogą bitą, wkraczając z powrotem w las. Na rozdrożu obok głazu z datą 1905 wybieramy prawą odnogę. Schodzimy w dół południowym zboczem kulminacji 738 m n.p.m., tworzącej wspólny masyw z sąsiednią Skibą (740 m n.p.m.). Mijamy po drodze kilka skałek, z lewej dochodzi sztuczny przekop potoku Czerwonka, razem z którym docieramy do pierwszych zabudowań Borowic.

Borowice zostały założone przez uchodźców religijnych z Czech, pierwszym osadnikiem został w 1644 r. cieśla Martin Marksteiner. Mieszkańcy zajmowali się wyrębem lasu i hodowlą bydła, w XIX w. pojawili się turyści, zbudowano pensjonaty i domy wypoczynkowe. Borowice polecano jako uzdrowisko klimatyczne dla osób z chorobami nerwowymi, powstała także skocznia narciarska. W latach 1902-1904 powstała droga dojazdowa z Podgórzyna, biegnąca doliną Kaczej.
Idziemy skrajem lasu po prawej, obok Borowickich Skałek, na zachowały się pozostałości punktu widokowego i tablicy pamiątkowej, nosiły one niegdyś miano Max Heinzel Stein, na cześć niemieckiego poety, żyjącego w latach 1833-1898, który pod koniec życia bywał w Borowicach. Docieramy na siodło między Skibą po prawej i Młynarzem (675 m n.p.m.), gdzie opuszcza nas potok Czerwonka, płynący doliną po prawej w kierunku Zbiornika Sosnówka. Na siodle skręcamy w lewo w szosę z Sosnówki, mijając po lewej pensjonat Villa Limba, zbudowany jako schronisko w 1915 r., nazwane również imieniem Maxa Heinzela. W lewo odchodzi także ulica, prowadząca do głównej części Borowic. Schodzimy do doliny i opuszczamy biegnącą w kierunku Podgórzyna szosę, skręcając w drogę bitą w lewo i przekraczając potok Kacza, w miejscu, gdzie tworzy się on z połączonych 5 strumieni (Granicznik, Borówka, Modrzyk, Jodłówka, Jeleni Potok), spływających z północnych zboczy głównego grzbietu Karkonoszy. Skręcamy w lewo w ulicę dojazdową do głównej części Borowic i idziemy chwilę w górę doliny połączonych 3 pierwszych z wymienionych wcześniej potoków. Skręcamy w prawo w drogę polną, którą podchodzimy do asfaltowej Drogi Sudeckiej, budowanej przez jeńców w czasie II wojny światowej. W okolicy znajdował się obóz jeniecki, którego ofiarą padło ok. 800-1000 osób. Skręcamy tu w lewo i docieramy do wylotu drogi bitej, biegnącej z centrum Borowic, gdzie nasz szlak się kończy. Znajduje się tu skrzyżowanie szlaków: zielonego Karpacz – Przesieka i żółtego ze Słonecznika do Przesieki.

Dodaj komentarz