Szlak rowerowy zielony Dobroszyce – Łuczyna – Złotów

Kategoria: Szlaki rowerowe gminy Dobroszyce, Szlaki rowerowe gminy Zawonia, Szlaki rowerowe powiatu oleśnickiego, Szlaki rowerowe powiatu trzebnickiego, Szlaki rowerowe Wzgórz Trzebnickich
Tagi:

Szlak rowerowy zielony Dobroszyce – Łuczyna – Złotów
Dobroszyce – (4,9 km) Cichoszów – (6,8 km) Siekierowice – (8,0 km) Mękarzowice – (9,8 km) Łuczyna – (13,8 km) Sadków – (16,4 km) Bartków – (20,5 km) Lasy Złotowskie – (23,7 km) Złotów
Pierwsza część pętli rowerowej wokół Dobroszyc. Biegnie ona najpierw przez wsie położone u południowego podnóża wschodniej części Wzgórz Trzebnickich, następnie pofalowanym terenem przez rozległe Lasy Złotowskie. Nawierzchnia prawie w całości asfaltowa, jedynie odcinek Sadków – Bartków drogą bitą.


Trasa zaczyna się na dawnym rynku w centrum Dobroszyc.
Dobroszyce – wieś gminna w powiecie oleśnickim, położona na Równinie Oleśnickiej, przy szosie Oleśnica – Trzebnica i linii kolejowej Oleśnica – Ostrów Wielkopolski. Wzmiankowana w 1405 r., jako wieś Treszkin, siedziba rodu von Czirn. W 1655 r. zakupiona od von Hengelów przez ks. oleśnickiego Sylwiusza Nimroda wirtemberskiego, który w 1663 r. w pobliżu dokonał lokacji nowego miasta z kwadratowym rynkiem. W 1675 r. jego syn Juliusz Zygmunt połączył obie miejscowości w jedno miasto, zwane Juliusburg. W XVII i XVIII w. znaczący ośrodek tkactwa i szewstwa, w 1693 r. wzniesiono ratusz, a w latach 1693-1697 kościół ewangelicki Św. Trójcy (nie zachowany). W 1745 r. miasto straciło status rezydencji ks. oleśnickich. Od 1792 r. własność dynastii brunszwickiej, od 1884 r. kr. saskiego Fryderyka Augusta III. W XIX w. sukiennictwo podupadło, w 1826 r. zburzono nawet ratusz, rozwinął się za to przemysł drzewny. W 1875 r. doprowadzono linię kolejową na trasie Oleśnica – Gniezno. W 1928 r. Dobroszyce utraciły prawa miejskie. W latach 1940-1942, mieścił się tu obóz jeniecki dla oficerów belgijskich, francuskich i holenderskich. Dobroszyce zachowały miejski układ urbanistyczny z rynkiem i częściowo zachowaną zabudową małomiasteczkową.


Jedziemy wylotową ul. 11 Listopada na południe, na obrzeżach Dobroszyc skręcamy w prawo w ul. Czereśniową, którą docieramy do kościoła św. Jadwigi i Centrum Caritas.
Neogotycki kościół św. Jadwigi pochodzi z lat 1894-1895.

Obok niego znajduje się neogotycki sierociniec (Amalienstift) z 1893 r., obecnie Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy Caritas Archidiecezji Wrocławskiej.

Dojeżdżamy do stawów rybnych, gdzie skręcamy w prawo w ul. Stawową.

Docieramy do pałacu w Dobroszycach, po lewej stoi oficyna.
Pałac z lat 1589-1601 wzniesiony przez Andreasa von Hengela jako renesansowy dwór obronny, przebudowany w latach 1675-1676 przez ks. Juliusza Zygmunta na barokową rezydencję. Gruntownie przebudowany w 1853 r., usunięto wtedy barokową ścianę szczytową i założono park na miejscu ogrodów. Po 1945 r. siedziba szkoły, obecnie własność prywatna. Pałac zatracił wiele cech stylowych, zachowały się renesansowe obramienia okien, późnorenesansowy i barokowy portal. W narożach baszty, jedna z nich przebudowana na wieżę. Obecnie w pałacu mieści się hotel.

Koło pałacu skręcamy w lewo w ul. Wojska Polskiego. Mijamy po lewej stawy rybne i opuszczamy Dobroszyce. Przekraczamy niewielką dolinkę potoku i docieramy do dawnego młyna w przysiółku Siekierowic o nazwie Cichoszów.

Cichoszów już w 1785 r. posiadał folwark i młyn wodny, w 1740 r. stanowił własność grafa von Sandrezky’ego, w 1785 r. von Heugla, by później wejść w posiadanie Puttkamerów z Siekierowic. Opuszczony klasycystyczny młyn wodny zachował jeszcze instalacje typu staw retencyjny, przepust i jaz.

Na rozdrożu za młynem skręcamy w prawo, po chwili w prawo odchodzi droga do głównych zabudowań Cichoszowa.

Mijamy kolonię Siekierowic, po prawej znajduje się zespół folwarczny z opuszczonym dworem. Docieramy do centrum Siekierowic, koło współczesnego kościoła MB Częstochowskiej. Skręcamy tu w prawo w boczną szosę, prowadzącą do Łuczyny.

Siekierowice to rozległa wieś składająca się dwóch części i przysiółków Cichoszów, Góry oraz Krotowice. W 1785 r. właścicielami wsi byli von Eben i von Strachwiz. W XIX w. weszła w skład majoratu baronów von Puttkamerów, w których władaniu pozostała do 1945 r.
Po prawej mijamy park dawnego zespołu pałacowego, założony w końcu XVIII w. Pałac zbudowany w 1786 r. uległ zniszczeniu w 1945 r. W parku zachowała się ciekawa kaplica grobowa Puttkamerów, położona na wyspie.

Opuszczamy Siekierowice, przekraczamy potok, za którym pojawiają się już zabudowania Mękarzowic.
Mękarzowice – wieś wzmiankowana w 1403 r. Należała do następujących rodzin: von Szenwiz (1503), von Rothkirch (1617-33), von Heugel (1673, 1701), von Falkenberg (1713), von Prittwiz (1743, 1785), Scupin (1873 – 1945).
Jedziemy przez wieś mijając po lewej zabudowania dawnego folwarku z kominem. Asfalt przechodzi w drogę brukowaną. Na końcu Mękarzowic droga zaczyna się lekko wznosić, to znak, że wjeżdżamy na teren właściwych Wzgórz Trzebnickich.

Po lewej pojawiają się zabudowania Łuczyny.
Łuczyna – duża wieś lokowana w 1251 r. na prawie niemieckim przez biskupa wrocławskiego Tomasza, w 1283 r. wzmiankowano parafię. Wieś dzieliła się na część górną i dolną. Do 1810 r. należała do klasztoru Cysterek z Trzebnicy, potem dzieliła się na posiadłości szpitala św. Bernarda z Wrocławia (1847-1912) i rodziny von Roeder.
Docieramy do skrzyżowania z ruchliwą szosą nr 340 Oleśnica – Trzebnica, naprzeciwko znajduje się budynek dawnej szkoły z 1920 r. Skręcamy w lewo i za chwilę w prawo na szosę do Sadkowa. Mijamy dom ludowy z 2. połowy XIX w. po prawej i budynek wyglądający na przebudowaną kaplicę katolicką (zachowany portal i absyda) po lewej.

Docieramy do kościoła Najświętszego Serca PJ.
Kościół filialny Najświętszego Serca Pana Jezusa w Łuczynie wznieśli w 1914 r. ewangelicy. Wieża nosi cechy architektury neoromańskiej, skromny korpus jest bezstylowy.

Jedziemy dalej przez Łuczynę, teren cały czas lekko się wznosi. Mijamy ostry skręt w prawo, zabudowa staje się coraz rzadsza, pojawiają się za to coraz szersze widoki na wschodnią część Wzgórz Trzebnickich. Jedziemy wzdłuż ściany Lasów Złotowskich aż osiągniemy przełączkę między głównym grzbietem a boczną kulminacją Łuczynki (215 m).

Zaczynamy zjazd w kierunku znajdującego się przed nami Sadkowa, malowniczo położonego na skłonie wzgórz.
Sadków – wieś wchodząca do 1810 r. w skład dóbr klasztoru Cysterek w Trzebnicy, później należała do Meissnera (1845), R. Fruhaufa (1891), Fritza Pinkerta (1912) i rodziny Langen (1919, 1937).
We wsi skręcamy ostro w prawo i jedziemy drogą omijającą bokiem główną część zabudowy.

Mijamy mały folwark, na końcu Sadkowa skręcamy w lewo w boczną szosę i za chwilę w bitą drogę w prawo.

Opuszczamy wieś, jedziemy lekko pofalowanym polnym terenem wzdłuż ściany Lasów Złotowskich. Po drodze skręcamy cztery razy ostro pod kątem prostym aż osiągniemy szosę z Dobroszyc, gdzie skręcamy w lewo.

Dojeżdżamy do wsi Bartków.
Bartków – wieś wchodząca niegdyś w skład dóbr książąt brunszwicko-oleśnickich. Na północ od wsi zachowały się resztki dawnego cmentarza.
Na głównym skrzyżowaniu koło kapliczki skręcamy w lewo. Boczną ulicą docieramy do Leśnictwa Bartków, obok którego rośnie okazałe drzewo.

Mijamy znak informujący o zakazie wjazdu pojazdów motorowych i wjeżdżamy w Lasy Złotowskie. Jedziemy prosto wąskim leśnym asfaltem cały czas lekko pod górę. Osiągamy główny grzbiet wschodniej części Wzgórz Trzebnickich, jedziemy teraz pofalowanym terenem raz w górę raz w dół. Na ostrym skręcie w lewo dociera z prawej niebieski szlak Korona Kocich Gór z Grabowna Wielkiego przez Malerzów.

Na następnym skrzyżowaniu skręcamy w kolejny leśny asfalt w prawo, opuszcza nas szlak niebieski, biegnący dalej do Zawoni. Zjeżdżamy dość konkretnie w dół, mijamy malowniczą polanę z samotnym domem.

Wjeżdżamy na teren gminy Zawonia, pokonujemy niewielki grzbiecik, gdzie pojawiają się zabudowania Złotowa.
Złotów – duża wieś położona na granicy Wzgórz Trzebnickich i Równiny Czeszowskiej, wzmiankowana w 1266 r. W średniowieczu wytapiano tu żelazo z rud darniowych, w XIX w. we wsi znajdowały się: 4 młyny wodne, cegielnia, 3 tartaki i 5 warsztatów tkackich.
Przed nami panorama Wzgórz Krośnickich, zjeżdżamy w dół przez wieś, pełną okazałych zabudowań.

Docieramy do głównego skrzyżowania, gdzie szlak skręca w prawo. Przed nami dawna szkoła ewangelicka z pocz. XX w, obecnie dom kultury. Za nim znajduje się drewniany kościół św. Józefa.
Drewniany kościół św. Józefa został zbudowany w 1754 r. przez ewangelików. Wzniesiony w konstrukcji zrębowej na podmurówce z kamienia polnego. Od zachodu wieża o konstrukcji słupowo–ramowej. Wewnątrz rokokowy ołtarz z rzeźbą św. Józefa z Dzieciątkiem oraz barokowa ambona. Wokół znajduje się stary cmentarz.

Tu kończy się nasza trasa, szlak zielony biegnie dalej do Dobroszyc przez Malerzów.

Dodaj komentarz