Szlak zielony Rybnica Leśna – Kamionka – Wałbrzych Główny

Kategoria: Szlaki piesze gminy Mieroszów, Szlaki piesze miasta Wałbrzych, Szlaki piesze powiatu wałbrzyskiego, Szlaki piesze Rybnickiego Grzbietu i Gór Czarnych
Tagi:

Szlak zielony Rybnica Leśna – Kamionka – Wałbrzych Główny
Rybnica Leśna – (1,7 km) Kamionka – (3,0 km) Pod Borową – (5,1 km) Wałbrzych Główny
Odcinek najkrótszego szlaku dojściowego do schroniska Andrzejówka, prowadzącego zachodnim skrajem Rybnickiego Grzbietu Gór Wałbrzyskich. Biegnie asfaltową drogą przez Kamionkę, a potem drogami gruntowymi. Po drodze ładne widoki znad Kamionki i Wałbrzycha oraz zabytkowy wiadukt kolejowy w Wałbrzychu.


Trasa zaczyna się na głównym skrzyżowaniu w Rybnicy Leśnej, koło Gościńca Darz Bór, dokąd szlak zielony idzie ze Schroniska Andrzejówka. Idziemy szosą w kierunku Wałbrzycha i opuszczamy wieś. Przekraczamy górny bieg Ścinawki i koło restauracji Wiejska Chata skręcamy w prawo w boczną ulicę, biegnącą przez przysiółek Kamionka.


Kamionka – dawna wieś, obecnie część Rybnicy Leśnej, położona na południowym zboczu bocznego grzbietu Borowej (853 m). Wzmiankowana była w 1667 r. i należała do Hochbergów. Istniało tu wolne sołectwo, w 1. połowie XIX w. rozwinęło się tkactwo chałupnicze. Po jego upadku osada zaczęła się w końcu XIX w. wyludniać.
Idziemy lekko pod górę, mijamy kapliczkę i agroturystykę.

Z górnej części Kamionki rozpościerają się rozległe widoki na Góry Suche z kamieniołomem w Rybnicy Leśnej, samotny Stożek Wielki oraz Masyw Lesistej i Dzikowca. Na końcu osady asfalt się kończy, idziemy bitą drogą skrajem lasu, koło potężnego buka. Osiągamy szczyt wzniesienia 730 na bocznym grzbiecie Borowej (853 m), najwyższego szczytu Gór Wałbrzyskich. Opuszczamy gminę Mieroszów i wkraczamy na teren miasta Wałbrzych.

Droga bita skręca w prawo a my kierujemy się prosto, zarośniętą ścieżką w dół. Z wyrębów widać dzielnicę Wałbrzycha, Biały Kamień, Pogórze Bolkowskie i Chełmiec. Przekraczamy drogę bitą za którą z prawej dochodzi czerwony szlak z Borowej.

Idziemy drogą leśną, mijamy dawny drogowskaz(?) i ponownie przekraczamy drogę bitą. Dość zagmatwanym przebiegiem schodzimy stromiej w dół. Osiągamy skraj lasu i teraz już łagodnie ścieżką w dół. Widać stąd strome kopy Borowej, Wołowca i Zamkowej Góry, przed nami dzielnica Wałbrzycha – Podgórze z charakterystyczną kolonią górniczą na stokach Niedźwiadków. Z prawej dochodzi droga bita, ul. Słowiańską docieramy pod okazały wiadukt kolejowy w centrum Podgórza II.

Podgórze – dzielnica Wałbrzycha, położona w południowej części miasta w dolinie Pełcznicy i na stokach okolicznych wzgórz. Wieś wzmiankowana była w 1305 r. i prawdopodobnie zniszczona została podczas wojen husyckich. Wkrótce potem weszła w skład dóbr Czettritzów, mieszkańcy zajmowali się rolnictwem i tkactwem chałupniczym. W 1649 r. podjęto tu eksploatację węgla kamiennego. W połowie XVIII w. powstała kopalnia Ernestine w rejonie obecnego dworca a w 1840 kolejna – Melchior. W 1867 r. doprowadzono linię kolejową ze Szczawienka a w 1880 r. z Kłodzka, w Podgórzu powstała stacja węzłowa, co doprowadziło do szybkiego rozwoju wsi. Zabudowa nabrała miejskiego charakteru, w 1889 r. zbudowano kościół, dziesięć lat później dotarł tu tramwaj. W 1934 r. większość Podgórza włączono w granice Wałbrzycha, kilka lat później na stokach Niedźwiadków powstało pokazowe osiedle górnicze. Po 1945 r. tutejszą kopalnię nazwano Mieszko, w 1964 r. połączono ją z kopalnią Chrobry pod nazwą KWK Wałbrzych, powstał też nowy szyb Staszic. Po likwidacji kopalń dzielnica wyraźnie podupadła.
Wiadukt kolejowy na linii Wałbrzych – Kłodzko powstał w 1880 r. i przebudowany został w latach 1907-12 na dwutorowy (obecnie jeden tor jest nieczynny). Położony jest na kamiennych filarach o wysokości 23 m praktycznie tuż nad domami i stanowi charakterystyczny element krajobrazu.


Z prawej dochodzi tu szlak żółty z Jedliny-Zdroju, z lewej szlak niebieski z Unisławia Śląskiego. Wszystkie szlaki idą pod wiaduktem ul. Niepodległości i skręcają w lewo w ul. Gdyńską. Podchodzimy nią lekko pod górę, mijając ciekawy dom z początku XX w. (nr 3) oraz wiadukt kolejowy z 1902 r. na linii z Wrocławia. Po chwili docieramy do stacji Wałbrzych Główny, gdzie kończy się nasz szlak.

Stacja Wałbrzych Główny powstała na krętej, górskiej linii Wałbrzych Miasto – Jelenia Góra, uruchomionej w latach 1867-68, która stanowiła część Śląskiej Kolei Górskiej. W 1880 r. doprowadzono linię z Kłodzka, tworząc węzeł kolejowy. Powstała tu duża stacja towarowa, obsługująca pobliskie kopalnie a odcinek Zgorzelec – Kłodzko stał się jedną z odnóg szlaku Berlin – Wiedeń. W 1916 r. zelektryfikowano górski odcinek Świebodzice – Boguszów-Gorce a do 1928 r. całość linii Wrocław – Jelenia Góra. W 1945 r. całą sieć trakcyjną wywieziono do ZSRR, linię ponownie zelektryfikowano w latach 1965-66. Po 2000 r. miała miejsce zapaść zdewastowanej infrastruktury, od 2008 r. linia jest sukcesywnie remontowana. Linia z Kłodzka, pełna okazałych wiaduktów została w latach 1907-12 rozbudowana na dwutorową. Po 1945 r. jej znaczenie zmalało w związku ze zmianą granic. W latach 2007-09 zawieszono na niej ruch pasażerski, obecnie jeżdżą tędy szynobusy Kolei Dolnośląskich.
Budynek dworca pochodzi z XIX/XX w., perony modernizowane były w latach 90. XX w. W skład kompleksu stacyjnego wchodzą również: nastawnia z końca XIX w., 2 wieże ciśnień z 1893 i 1894 r. oraz parowozownia z tego samego okresu.

Dodaj komentarz