Grzawa

Kategoria: Gmina Miedźna, Równina Pszczyńska


Wieś w gminie Miedźna, położona przy szosie Pszczyna – Oświęcim. Grzawa jest jedyną w Polsce miejscowością o takiej nazwie. Gdyby w przeszłości jej pisownia nie przechodziła różnych przeinaczeń, dziś wioska zwałaby się zapewne Rdzawą. Ongiś było to określenie koloru wody zabarwionej związkami żelaza. Rzawką zwano również trzęsawiska („bażoły”) z rdzawą wodą. Trudną grupę spółgłoskową „rdz” zapisywano dawniej różnie, co doprowadziło do obecnej formy, mylnie kojarzonej ze słowem „grzać”.

Warto zobaczyć:

Drewniany kościół Ścięcia św. Jana Chrzciciela. Pierwszy kościół istniał tu już prawdopodobnie w XIV w. Obecny wzniesiony został na początku XVI w. W latach 1580-1628 w posiadaniu protestantów, później odzyskany przez katolików i prawdopodobnie przebudowany ok. 1690 r.
Kościół drewniany o konstrukcji zrębowej, na podwalinach z kłód dębowych, orientowany, z wieżą konstrukcji słupowej od strony zachodniej. Prezbiterium zamknięte prostą ścianą, z zakrystią od strony północnej. Nawa szersza od prezbiterium, na rzucie zbliżonym do kwadratu. Dachy nad prezbiterium i nawą siodłowe, kryte gontem. Nad nawą barokowa, sześcioboczna wieżyczka na sygnaturkę z latarnią, kryta blachą. Wieża o ścianach pochyłych, pobitych gontem, zwieńczona dachem namiotowym, krytym blachą, przechodzącym w ośmioboczną, barokową latarnię. Na zewnątrz kościół (z wyjątkiem ściany zakrystii) otoczony sobotami wspartymi na słupach z zastrzałami. Soboty otwarte, jedynie wokół wieży szalowane, kryte gontem. Ściany prezbiterium i nawy powyżej dachu sobót szalowane deskami. Pod wieżą, od zachodu, odrzwia pierwotnie zamknięte łukiem półkolistym. Od południa, w kruchcie, odrzwia z zachowanym fragmentem ostrołukowego, gotyckiego nadproża. Okna zamknięte łukami segmentowymi. Wnętrza nakryte płaskimi stropami. Łuk tęczowy spłaszczony. Chór muzyczny podparty na czterech słupach, nowszy niż reszta świątyni.
Wyposażenie wnętrza głównie barokowe, z XVII i XVIII w., częściowo również XIX-wieczne. Ołtarz główny barokowy z końca XVII w., odnowiony w 1870 r. przez Karola Stankiewicza z Kęt, z bramkami po bokach i bogatą dekoracją snycerską, z rzeźbami św. Piotra i św. Pawła oraz obrazem z 1690 r. przedstawiającym Matkę Boską z Dzieciątkiem. Dwa ołtarze boczne oraz organy barokowe, z XVII w. Ława kolatorska i ławy barokowe, z 1798 r. Kilka obrazów z XVIII w.
Od południa, zachodu i północy kościół otoczony jest drewnianym ogrodzeniem budowanym na zrąb, z gontowym, dwuspadowym daszkiem. W ogrodzeniu dwie murowane, tynkowane bramki z wejściami zamkniętymi półkoliście i nakrytymi siodłowymi daszkami gontowymi. Ogrodzenie od wschodu wykonane z desek rozpiętych między murowanymi słupkami.
Figura św. Jana Nepomucena z XVIII w.
(za Wikipedią)

Dodaj komentarz