Oborniki Śląskie

Kategoria: Szlaki Doliny Baryczy i Wzgórz Trzebnickich, Zwiedzaj z KD
Tagi: , , , , , , , , , , , , ,

Miasto liczące 9100 mieszkańców w powiecie trzebnickim, malowniczo położone na południowych stokach Wzgórz Trzebnickich przy linii kolejowej Wrocław – Poznań. Wskutek usytuowania wśród lasów zwane „zielonymi płucami Wrocławia”. Znaleziono tu cmentarzysko kurhanowe i ciałopalne kultury przedłużyckiej z epoki brązu. Wieś wzmiankowana w 1305 r. jako Obora, mieszkańcy zajmowali się hodowlą bydła, stąd pochodzi nazwa. Na początku XIV w. wieś przeszła w ręce księcia oleśnickiego Konrada I. W 1403 r. wzniesiono drewniany kościół. W latach 1431-32 wieś została zniszczona przez husytów. Po 1545 r. mieszkańcy przeszli na luteranizm. W 1760 r. przebywały tu wojska rosyjskie a w 1806 r. francuskie. Przez 200 lat Oborniki należały do rodziny Schaubertów. Karol Wolfgang Schaubert w 1835 r. rozpoczął budowę uzdrowiska, wykorzystującego źródła słabej szczawy żelazistej. Dobry mikroklimat i bliskość Wrocławia spowodowała szybki rozwój miejscowości, powstał cały kompleks zabudowy pensjonatowo-zdrojowej, porozrzucanej wśród lasów i parków, według koncepcji „miasta-ogrodu”. Zbudowano kilka sanatoriów leczących nerwice, choroby płuc i cukrzycę. W 1856 r. doprowadzono linię kolejową na trasie Wrocław – Poznań. W 1945 r. Oborniki Śląskie otrzymały prawa miejskie, uzdrowisko zmieniło profil na klimatyczne, leczące choroby płuc.

Stacja Oborniki Śląskie powstała w 1856 r., kiedy Kolej Górnośląska zbudowała linię Wrocław – Poznań. Ok. 1898 r. zbudowano drugi tor, linię zelektryfikowano w latach 1969-70. Neoklasycystyczny dworzec z elementami neoromańskimi z 1856 r. wyremontowano w latach 2014-15, podczas modernizacji odcinka Wrocław – Rawicz. W dawnej restauracji umieszczono Bibliotekę Publiczną im. J. Iwaszkiewicza, a w jej ogrodzie – Park Dworcowy. W latach 2013-14 przebudowano dwukrawędziowy peron wyspowy, likwidując kładkę dla pieszych nad torami i zastępując ją przejściem podziemnym. Stacja posiada trzy tory główne, tor czwarty zlikwidowano ok 2005 r. Dwa boczne tory ładunkowe prowadziły do rozebranego w 2011 r. magazynu i placu ładunkowego, za wiaduktem nad ul. Piłsudskiego znajduje się bocznica do bazy PKP Energetyka. Przed dworcem stał szalet, rozebrany ok. 1975 r., w pobliżu znajduje się dawna lodownia. Ruchem kierowała położona po północnej stronie stacji nastawnia dysponująca OS.

Neogotycki kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa z 1901 r. autorstwa Alexisa Langera. Zbudowany na planie krzyża łacińskiego.Obok stoi budynek dawnej szkoły katolickiej.

Kościół śś. Tadeusza Judy i Antoniego Padewskiego stoi w pobliżu miejsca starszej budowli, sięgającej średniowiecza. Po 1545 r. drewniany kościół został przejęty przez ewangelików, w 1622 r. wrócił do katolików, którzy rok później wznieśli nową, szachulcową świątynię. W 1656 r. kościół wrócił do protestantów i pełnił funkcję tzw. kościoła ucieczkowego dla ewangelików z sąsiedniego księstwa wrocławskiego, gdzie nie wolno było odprawiać mszy ewangelickich. W latach 1720 -21 kościół został rozbudowany, między 1773 a 1775 r. dostawiono wieżę. Starą świątynię rozebrano, w pobliżu w latach 1907-08 powstał obecny kościół, wczesnomodernistyczny w formie lecz bryłą nawiązujący do gotyku. Zbudowano go wg projektu Richarda Gazego i Alfreda Böttchera. Po 1945 r. stał opuszczony, od 1962 r. mieścił się w nim magazyn, w 1982 r. stał się świątynią katolicką. Jedyną pozostałością oryginalnego wystroju jest obraz „Opłakiwanie Chrystusa”, z 1908 r. autorstwa Klary von Grapow.

Ul. Dworcowa – secesyjna poczta z 1895 r. ze ścianami ozdobionymi dekoracją sgraffitową z elementami florystycznymi. Liczne wille z XIX/XX w.

Ul. Trzebnicka – neoklasycystyczny budynek Villi Ida z 1880 r., wchodzący w skład dawnego zespołu szpitalno-sanatoryjnego dra Sprengela. Dom Panien Śląskich, neobarokowa willa z 1901 r. z dachem mansardowym, do 1950 r. przebywały tu siostry boromeuszki z Trzebnicy, opiekujące się chorymi w obornickich sanatoriach. Ośrodek Rehabilitacyjny Słoneczniki, dawny Zakład św. Jadwigi sióstr miłosierdzia z 2. poł. XIX w. i sanatorium pulmonologiczne. Liczne wille z XIX/XX w.

Pałac zbudowany przez Schaubertów w 1864 r. na miejscu wcześniejszego XVII-wiecznego dworu. Ma kształt neogotyckiej budowli w stylu angielskim, powstał wg projektu Wilhelma Grapowa, projektanta wrocławskiego dworca kolejowego. Po 1945 r. przejęty przez PGR, zatracił cechy stylowe, zachowała się oktagonalna wieża. W 2012 r. obiekt został wyremontowany, obok znajduje się park z folwarkiem.

Dawne sanatorium Szarotka zbudowane w latach 1906-1913 jako sanatorium Friedrichshohe.

Góra Holteia (217 m), której nazwa poświęcona jest mieszkańcowi Obornik, Karolowi von Holtei (1798-1880), niemieckiemu poecie i dramaturgowi romantycznemu, jedną ze sztuk (Stary Wódz) poświęcił on Tadeuszowi Kościuszce. Roztacza się stąd rozległy widok w kierunku południowym, w dole widać Oborniki Śląskie, za nimi ciągnie się Dolina Odry z Wrocławiem, horyzont zamykają widoczne przy dobrych warunkach pasma sudeckie ze Ślężą. Na szczycie znajdują się stalowy krzyż i kurhan z epoki brązu.

Dodaj komentarz