Szlak czerwony Miękinia – Lubiatów – Brzeg Dolny

Kategoria: Szlaki piesze gminy Brzeg Dolny, Szlaki piesze gminy Miękinia, Szlaki piesze powiatu średzkiego, Szlaki piesze powiatu wołowskiego, Szlaki piesze Wysoczyzny Rościsławskiej, Szlaki piesze Wysoczyzny Średzkiej
Tagi:

Szlak czerwony Miękinia – Lubiatów – Brzeg Dolny
Miękinia – (3,1 km) Las Miękinia – (5,9 km) Rezerwat Zabór – (9,1 km) Lubiatów – (14,3/15,4 km) Brzeg Dolny
Szlak dzieli się wyraźnie na kilka części, początkowy odcinek prowadzi przez zalesione wzgórza morenowe w okolicach Miękini,
kolejny biegnie zabagnionymi płaskimi terenami w okolicy rezerwatu Zabór. Następnie pokonujemy pasmo leśnych wydm zwanych Górkami Lubiatowskimi, by na końcu wkroczyć na otwarte tereny Doliny Odry. Mimo niewielkiej długości szlak jest trudny do przejścia ze względu na słabe i miejscami zanikające oznakowanie i zarośnięte, trudne orientacyjnie odcinki w okolicy rezerwatu Zabór, które po większych opadach mogą okazać się niemożliwe do przejścia. Ostatni odcinek szlaku powinien być zmieniony w związku z budową nowego mostu przez Odrę w Brzegu Dolnym i likwidację promu, którym biegł wcześniej. W związku z tym podano proponowany wariant przejścia tym odcinkiem. Zaletą trasy jest zróżnicowany i interesujący krajobraz, obejmujący zarówno wzgórza morenowe, jak i tereny bagienne. Szlak biegnie głównie drogami polnymi i leśnymi (także zarośniętymi ścieżkami), dłuższe odcinki asfaltowe koło Lubiatowa i w Brzegu Dolnym. Po drodze można zobaczyć kościół, tzw. ratusz i pałac z winnicą w Miękini oraz rynek z kościołem w Brzegu Dolnym. Atrakcją przyrodniczą są okolice rezerwatu Zabór.


Szlak zaczyna się na skrzyżowaniu ul. T. Kościuszki, Lipowej i Wrocławskiej w Miękini, w okolicach stacji kolejowej, położonej na linii Wrocław – Legnica, uruchomionej w 1844 roku, jako część połączenia do Drezna i Berlina. Biegnie tędy odcinek żółtego szlaku okrężnego wokół Wrocławia z Brzezinki Średzkiej do Wrocławia Leśnicy oraz szlak zielony i Szlak św. Jakuba Via Regia oba z Wrocławia Leśnicy.


Idziemy razem ze szlakiem zielonym i Szlakiem św. Jakuba Via Regia boczną ul. Leśną przez rozbudowujące się osiedle domków jednorodzinnych. Na końcu wsi ulica przechodzi w drogę polną, idąc lekko pod górę wkraczamy w Las Miękinia, obejmujący pasmo wzniesień morenowych.

Po chwili skręcamy w prawo, opuszczając szlak zielony i Szlak św. Jakuba Via Regia, wiodące do Środy Śląskiej. Wspinamy się dość stromo na Diabelską Górę (164 m). Schodzimy ścieżką w dół do przecinki, gdzie skręcamy w prawo. Na skrzyżowaniu dróg leśnych kierujemy się w prawo i za chwilę w lewo. Przy grzbieciku, odchodzącym od wzgórza Wieża skręcamy w prawo i schodzimy lekko w dół. Na kolejnym skrzyżowaniu kierujemy się w prawo, drogą pożarową nr 20 przekraczamy strugę i przecinamy szosę Miękinia – Kadłub.

Idziemy bitą drogą pożarową nr 21 w kierunku Przydroża, docierając do Polany Jabłonka i widocznego w terenie grodziska, ze wskazującym jego miejsce głazem. Skręcamy w drogę leśną w prawo i schodzimy w dół, opuszczając pasmo morenowych wzniesień i wkraczając w Dolinę Odry. Mijamy bagienko po prawej i przechodzimy pod wiaduktem linii Wrocław – Legnica.

Wkraczamy w zarośnięte, podmokłe łąki, po większych opadach ten odcinek może być trudny do przebycia. Skręcamy z drogi polnej w prawo, kierując się niewygodną, rozrytą ścieżką na północ. Przechodzimy przez zagajnik i idziemy słabo widoczną ścieżką wzdłuż kanału odwadniającego bagna Rozlewiska Moczarki. Drewnianą kładką przekraczamy kanał Zdrojek i dochodzimy do trudnego orientacyjnie i praktycznie nie oznakowanego odcinka. Musimy iść praktycznie na przełaj w prawo skos w kierunku widocznej na łące drewnianej ambony.

Wkraczamy w las i ścieżką docieramy do drogi leśnej, prowadzącej skrajem rezerwatu Zabór.
Rezerwat Zabór utworzony został w 1959 r. w gminie Miękinia, po powiększeniu w 2011 r. zajmuje obszar 35,23 ha. Rezerwat znajduje się w obrębie obszarów Natura 2000 Łęgi Odrzańskie. Obejmuje bagnisty teren położony wzdłuż dopływów Czarnej Strugi. Rośnie tu silnie podmokły las łęgowy ze 139 gatunkami roślin, w którym występują: olsza czarna, dąb szypułkowy, brzoza omszona i wierzba krucha. Ze zwierząt można spotkać: bobra, gacka brunatnego, dzięcioła krętogłowa. Ma tu swoje jedyne w zachodniej Polsce stanowisko żaba dalmatyńska.
Skręcamy tu w lewo i idziemy drogą, mijając po prawej granice rezerwatu. Mijamy bagna i uschnięte gdzieniegdzie kikuty drzew, przekraczamy Nowy Rów i opuszczamy granice rezerwatu Zabór.

Docieramy do skraju lasu, gdzie szlak skręca w lewo w całkowicie zarośniętą ścieżkę, biegnącą wzdłuż kanału. Lepiej skręcić kawałek dalej i iść przez łąkę północną stroną kanału. Docieramy do skraju lasu, kolejny odcinek jest nie oznakowany. Szlak prawdopodobnie skręca w prawo i skrajem lasu doprowadza do przysiółka Zabór Mały, gdzie skręca w lewo.

Wkraczamy w las i docieramy do pasma leśnych wydm, zwanych Górkami Lubiatowskimi. Skręcamy w prawo i pokonujemy kilka wydmowych wzniesień. Przed ostatnim z nich skręcamy w prawo i docieramy do drogi bitej, gdzie skręcamy w boczną drogę leśną w lewo.

Docieramy na skraj lasu koło zabudowy Lubiatowa.
Lubiatów – wieś w gminie Miękinia, wzmiankowana w 1261 r. W 1353 r. była sołectwem, należącym do Petera von Dobischa. Od 1988 r. wieś stanowi sołectwo, wyodrębnione z Zaboru Wielkiego.
Mijamy po prawej okazałą murowaną stodołę, stanowiącą część dawnego założenia folwarcznego (pałac rozebrano w latach 70. XX w.) i plac zabaw. Obok majątku założono tzw. jurajski ogródek z dwoma figurami dinozaurów. Skręcamy w prawo i skrajem lasu docieramy do szosy Miękinia – Szczepanów, koło przydrożnego krzyża i przystanku autobusowego. Przecinamy szosę i idziemy przez Lubiatów wzdłuż wąskiej asfaltowej drogi do Głoski.

Opuszczamy wieś, kręta szosa mija ostatni fragment zalesionych Górek Lubiatowskich i wychodzi na nadodrzańskie pola, pełne kanałów. Wijącą się szosą docieramy do dwóch zbiorników wodnych, gdzie na skręcie w prawo kierujemy się w drogę polną prosto. Przekraczamy Jeziorkę i skręcamy w prawo. Idziemy całkowicie nie oznakowanym odcinkiem wzdłuż biegu krętej strugi.

Mijamy po lewej skraj lasu, należącego już do gm. Środa Śląska i docieramy do starorzecza Duży Staw, gdzie skręcamy w lewo. Przed nami nadodrzański wał, gdzie skręcamy w prawo i idziemy wzdłuż rzeki, podziwiając dzikie, zabagnione łęgi po lewej. Docieramy do oddanego do użytku w 2013 r. nowego mostu na Odrze, łączącego Brzeg Dolny z Miękinią. Od tej pory szlak posiada dwa warianty.

Stary oznakowany wariant prowadzi nadodrzańskim wałem pod mostem i dalej do szosy z Głoski, w pobliżu kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Skręcamy w lewo i docieramy w miejsce dawnego promu na Odrze, czynnego do czasu zbudowania nowego mostu. Szlak biegł promem i ul. Przejazd docierał do rynku w Brzegu Dolnym.
Prom przez Odrę wzmiankowany był już w 1491 r., w latach 60. XX w. zbudowano funkcjonujący do niedawna prom linowy, który kursował co godzinę.


Nowy, nie oznakowany wariant prowadzi przez nowy most na Odrze. Docieramy pod most i skręcamy w prawo, wchodząc schodkami i wyjściem ewakuacyjnym na nasyp. Skręcamy w prawo i wiodącą wzdłuż szosy ścieżką pieszo-rowerową pokonujemy most. Niestety widok na Odrę i Brzeg Dolny jest znacznie utrudniony, przez znajdującą się na krawędzi mostu, przyciemnioną osłonę, biegnącą z niewiadomych powodów przez całą konstrukcję. Opuszczamy granice gm. Miękinia, wkraczając na teren miasta Brzeg Dolny.

Idziemy wzdłuż szosy aż do ronda na skrzyżowaniu z szosą nr 341 Pęgów – Lubiąż. Skręcamy w prawo i idziemy ul. ks. J. Puka. Mijamy ogródki działkowe po prawej i cmentarz komunalny z kaplicą po lewej. Docieramy do osiedla domków jednorodzinnych po lewej i mijamy szkołę podstawową nr 1, po prawej pojawiają się kolejne ogródki działkowe.

Przekraczamy strugę i osiągamy dolnobrzeskie stare miasto. Docieramy do rynku z kościołem Matki Boskiej Szkaplerznej, gdzie trasa się kończy.
Kościół Matki Boskiej Szkaplerznej zbudowano w czasie lokacji miasta w 1663 r., wewnątrz znajduje się chrzcielnica z końca XVIII w. i przywieziony w 1945 r. ze Śniatynia na Ukrainie obraz Matki Boskiej Szkaplerznej. Koło kościoła stoi pomnik 250-lecia miasta, ustawiony w 1913 roku.

Zabudowa rynku pochodzi głównie z przełomu XIX i XX wieku.

Dodaj komentarz