Szlak żółty Orzeszków – Rezerwat Uroczysko Wrzosy – Wołów

Kategoria: Szlaki piesze gminy Wińsko, Szlaki piesze gminy Wołów, Szlaki piesze powiatu wołowskiego, Szlaki piesze Wysoczyzny Rościsławskiej
Tagi:

Szlak żółty Orzeszków – Rezerwat Uroczysko Wrzosy – Wołów
Orzeszków – (5,3 km) Rezerwat Uroczysko Wrzosy – (7,5 km) Wrzosy – (17,7 km) Wołów
Krótki szlak biegnący przez Park Krajobrazowy Dolina Jezierzycy. Trasa prowadzi głównie lasem, drogami bitymi i leśnymi, jedynie końcowka w Wołowie ulicami miasta. Po drodze można zobaczyć rezerwat Uroczysko Wrzosy i stawy koło wsi Wrzosy. Szlak został w 2014 r. odnowiony wraz ze zmianą końcowego przebiegu przez PTTK Wrocław.


Szlak zaczyna się na stacji Orzeszków, położonej na otwartym w 1876 r. odcinku Wrocław – Rudna Gwizdanów Magistrali Nadodrzańskiej, pełniącej rolę głównego ciągu towarowego do Szczecina. Obok stacji znajduje się węzeł szlaków, przychodzi tutaj niebieski Szlak Archeoloiczny z Wińska, zaczyna się także szlak czerwony do Wołowa.


Orzeszków – wieś w gminie Wińsko, której nazwa pochodzi najprawdopodobniej pochodzi od orzechów leszczyny, rosnących w okolicznych lasach. Biegł tędy szlak handlowy na trasie Wrocław-Głogów, wieś wzmiankowana była w 1452 r. jako Bruntzelndorff (od 1787 r. na Pronzendorff). Orzeszków należał do ks. ścinawskich, głogowskich i żagańskich. Na przełomie XVIII i XIX w. podlegał pod Królewski Urząd Dominialny w Wołowie, działały tu: młyny wodne, wietrzne, cegielnia i dwa folwarki.
Skręcamy w prawo i idziemy ulicą wśród zabudowań wsi, razem ze szlakami czerwonym i niebieskim. Znajdujemy się na terenie Parku Krajobrazowego Dolina Jezierzycy.

Wkraczamy w las, na skrzyżowaniu skręcamy w drogę bitą w prawo razem ze szlakiem niebieskim (szlak czerwony idzie prosto do Wołowa). Po drodze towarzyszą nam tablice szlaku Nordic Walking. Przekraczamy tory linii Wrocław – Głogów i opuszczamy granice gm. Wińsko, wkraczając na teren gm. Wołów. Na rozdrożu koło symbolicznego grobu wybieramy lewą odnogę (szlak niebieski prowadzi w prawo do Lubiąża) i idziemy drogą leśną wzdłuż rzeczki Juszki. Po chwili skręcamy w lewo, przekraczamy linię leśnego wału i docieramy do drogi bitej, na której kierujemy się w lewo. Po prawej znajduje się miejsce odpoczynku na miejscu spalonej leśniczówki Teichhof. Przekraczamy Juszkę oraz Kanał Dębnicki, po dłuższej chwili skręcamy w prawo w kolejną drogę bitą.

Przecinamy strugę i docieramy do granic rezerwatu Uroczysko Wrzosy po prawej.
Rezerwat Uroczysko Wrzosy położony jest na terenie Parku Krajobrazowego Dolina Jezierzycy i obszaru Natura 2000 Dębniańskie Mokradła. Utworzony został w 2000 r. i powiększony w 2010 r. do powierzchni 575,11 ha. Chroni stanowiska fragmentów lasów łęgowych, zwłaszcza zespołów olsu porzeczkowego i łęgu olszowo-jesionowego, oraz lęgowisk awifauny leśnej i wodno-błotnej. Znajdują się tu starorzecza, stawy hodowlane, śródleśne młaki, rowy odwadniające oraz strumienie i cieki wodne. Flora rezerwatu obejmuje około 470 gatunków roślin, w tym 21 chronionych. Występuje tu około 180 gatunków ptaków, w tym 120 lęgowych. W 1993 r. dokonano reintrodukcji bobra.
Mijamy kilka charakterystycznych dębów i wkraczamy na chwilę całkowicie w granice rezerwatu. Opuszczamy go, docierając do pasma leśnych wydm, zwanych Źródlanymi Wzgórzami.

Mijamy tablicę wyjaśniającą genezę wydm, powstałych wskutek silnych wiatrów w okresie lodowcowym. Pokonujemy jedną z wydm, po chwili z prawej przychodzi niebieski szlak wokół Wołowa. Przekraczamy kolejną wydmę i opuszczamy las, osiągając wieś Wrzosy.

Docieramy do głównego skrzyżowania obok transformatora i krzyża, gdzie na szosie ze Starego Wołowa skręcamy w prawo (w lewo idzie szlak niebieski wokół Wołowa).
Mijamy po lewej folwark, świetlicę wiejską i leśniczówkę, duża część zabudowy Wrzosów stanowią przedwojenne ceglane budynki.

Opuszczamy wieś i wkraczamy w las, pokonując wydmę. Docieramy na groblę, dzielącą Staw Dolny po prawej i Górny po lewej, przez które przepływa Juszka.
Największe stawy rybne w powiecie wołowskim zajmują powierzchnię około 120 ha. Gnieździ się tutaj ponad 100 gatunków ptaków, w tym blisko 40 wodno-błotnych, m.in.: gęgawa, bąk, orzeł bielik, błotniak stawowy, perkoz dwuczuby, żuraw, wodnik, zimorodek. Występują tu także rzadki gatunki: czapla biała, świstun, rożeniec, hełmiatka, rybołów i rybitwa wielkodzioba.
Mijamy dwa pomikowe dęby i przechodzimy groblą między stawami.

Wkraczamy ponownie w las, mijając po obu stronach wydmy, z prawej przychodzi szlak niebieski wokół Wołowa. Skręcamy razem z nim w drogę leśną w lewo, opuszczając szosę, biegnącą dalej do Rudna. Przecinamy pasmo wydm i podchodzimy na skraj wysoczyzny. Docieramy do skrzyżowania szlaków, gdzie skręcamy w lewo (w prawo idzie szlak niebieski wokół Wołowa, z lewej przychodzi szlak zielony z Lubiąża). Idziemy razem ze szlakiem zielonym, podchodząc lekko skrajem wysoczyzny. Szlak żółty skręcał tu niegdyś w lewo, jednak odcinek ten całkowicie zarósł i przebieg szlaku został całkowicie zmieniony. Skręcamy w prawo i od razu w lewo, po chwili powtarzamy ten manewr, opuszczając szlak zielony, który idzie prosto do Wołowa. Przecinamy szosę nr 340 Ścinawa – Wołów i mijamy parking leśny z miejscem odpoczynku.

Docieramy do pasma okazałych wydm, wspinamy się na jedną z nich, podziwiając widok na okoliczne lasy. Skręcamy w lewo i schodzimy w dół. Po chwili skręcamy w prawo i idziemy dłuższy czas prostą przecinką, przed 1945 r. znajdował się to domek myśliwski z Diabelskim Głazem. Następnie szlak lawiruje w lewo i prawo, przekraczając strugę. Skręcamy w lewo i przecinamy porośniętą zagajnikami dolinę Mojęckiej Strugi. Następnie kierujemy się w lewo i idziemy skrajem lasu wzdłuż biegu potoku. Po chwili skręcamy w prawo, podchodząc lekko przez las. Opuszczamy go i Park Krajobrazowy Dolina Jezierzycy, wkraczając w granice miasta Wołów.

Docieramy do dzielnicy Gąsior i osiągamy szosę z Krzydliny Małej (ul. Leśna), na której skręcamy w lewo.

Idziemy ul. Leśną, mijając po lewej krzyż przydrożny a po prawej siedzibę Nadleśnictwa Wołów z odsłoniętym w 2011 r. kamieniem, poświęconym patronowi leśników św. Janowi Gwalbertowi. Można tu skręcić w prawo i podejść do dawnego cmentarza Na Gancarzu z okazałą bramą z pocz. XX w. Z prawej przychodzi szlak niebieski wokół Wołowa, idziemy obok terenu przemysłowego i niewielkiego parku po prawej, po lewej widać dawną cegielnię. Mijamy kilka budynków z pocz. XX w. Na skrzyżowaniu z ul. T. Kościuszki z prawej przychodzi szosa nr 338 z Lubiąża, przy której znajduje się ciekawy dom z secesyjnym ornamentem. Po lewej mijamy dawną mleczarnię.

Docieramy do przejazdu kolejowego na linii Wrocław – Głogów, znajdującego się koło stacji Wołów.

Skręcamy w lewo w ul. Kolejową, z prawej przychodzą szlaki: czerwony z Obornik Śląskich i zielony z Głębowic. Razem z nimi docieramy na stację kolejową, gdzie szlak żółty się kończy. Po prawej znajduje się pomnikowy głaz narzutowy, po lewej kompleks stacji Wołów z budynkiem dworca z ok. 1876 r., wieżą ciśnień, spedycją towarową i dawną parowozownią. Stacja leży przy tzw. Magistrali Nadodrzańskiej Wrocław – Szczecin, zbudowanej na odcinku Wrocław – Rudna Gwizdanów w 1876 r. W 1916 r. powstała linia do Lubiąża, przedłużona w 1923 r. do Malczyc. W 1945 r. odcinek Lubiąż – Malczyce został zniszczony, reszta linii zamknięta została w 1961 r. i pozostały po niej tylko resztki peronu od strony ul. W. Witosa.

Dodaj komentarz