Żeby zobaczyć przebieg trasy kliknij ikonkę „zobacz wszystkie warstwy danych”
19,9 km, 6.20 h, 840 m podejść
Bielawa Leśny Dworek – 5,3 km – Wigancicka Polana -1,1 km – Bielawska Polanka – 1,2 km – Kalenica – 1,2 km – Zimna Polanka – 2,1 km – Przełęcz Trzy Buki – 3,6 km – Rozdroże nad Nową Bielawą – 1,8 km – Kamieniczki – 1,2 km – Jezioro Bielawskie – 2,3 km – Bielawa Zachodnia
Dojazd – stacja Bielawa Zachodnia na linii Wrocław – Świdnica – Bielawa (D16). Jeżdżą tędy pociągi Kolei Dolnośląskich w relacjach Bielawa Zachodnia – Wrocław Główny/Legnica/Dzierżoniów Śląski/Kłodzko Główne.
Średnio długa trasa, prowadząca na główny grzbiet Gór Sowich. Z Leśnego Dworku w Bielawie przez widokowe wyręby podchodzimy na przełęcz Wigancicka Polana, następnie podążamy grzbietem Gór Sowich przez Popielak i przełęcz Bielawska Polanka na Kalenicę z wieżą widokową, rezerwatem Bukowa Kalenica i malowniczymi skałkami. Stąd schodzimy przez przełęcze Zimna Polanka i Trzy Buki nad Nową Bielawę, by skrajem gór osiągnąć letniskowe Kamieniczki z willami i zabytkowymi parkami. Na końcu trasy możemy odpocząć nad Jeziorem Bielawskim, by dotrzeć do stacji Bielawa Zachodnia.
Trasę zaczynamy na pętli autobusowej Leśny Dworek (445 m), dokąd można dojechać ze stacji Bielawa Zachodnia.
Leśny Dworek to okazała willa w stylu tyrolskim, zbudowana w końcu XIX w. dla Friedricha Dieriga, syna założyciela zakładów włókienniczych (późniejszy Bielbaw) w Bielawie. W otaczającym willę parku rosną pomnikowe drzewa – choina kanadyjska, daglezja i jesion. Przed 1945 r. w okolicy znajdowały się trzy gospody.
Podchodzimy szlakiem czarnym, biegnącym szutrówką doliną Niedźwiedziego Potoku, mijając przedwojenne studzienki ujęć wody. Bitą drogą zakosami podchodzimy na zbocze Popielnego Grzbietu (715 m). Z wyrębów widać Masyw Ślęży i Dzierżoniów, a bliżej fragmenty Bielawy z Górą Parkową. Lekkim zejściem okrążamy zakosami źródliskowy bieg Niedźwiedziego Potoku, by przez rozległe wyręby dojść na siodło pod Grzbietem Niedźwiedzim (700 m), widać stąd jak na dłoni grzbiet Kalenicy. Drogą leśną podchodzimy na przełęcz Wigancicka Polana (788 m). Oddziela ona bezimienną kulminację 811 m od Popielaka (860 m), z wyrębów rozpościera się panorama Gór Bystrzyckich i Orlickich, można tu odpocząć w wiacie. Nazwa jest pamiątką pierwszej powojennej nazwy pobliskiej wsi Jodłownik (Wyganice).
Zmieniamy kolor szlaku na czerwony, będziemy iść Głównym Szlakiem Sudeckim im. M. Orłowicza, grzbietem Gór Sowich. Stromym podejściem z widokami na pasmo Szerokiej i Malinowej osiągamy Popielak (860 m). Stąd schodzimy równie stromo w dół na przełęcz Bielawska Polanka (803 m) z wiatą i węzłem szlaków.
Wspinamy się ścieżką na siodło, z którego warto podejść w lewo na Żmij.
Nazwa szczytu Żmij (887 m) związana jest z lokalnymi legendami. Znajdują się tu skałki, ze skraju popularnej wśród paralotniarzy polany roztacza się widok na Wzgórza Wyrębińskie i Włodzickie oraz Góry Stołowe z zabudowaniami Jugowa w dole.
Podchodzimy dość stromo do granic rezerwatu Bukowa Kalenica, utworzonego w 1962 r. dla ochrony naturalnego lasu sudeckiego ze skarłowaciałymi bukami, obejmującego wschodnie i północne zbocza szczytu, który po chwili osiągamy.
Kalenica (964 m) tworzy wraz z sąsiednią Słoneczną (949 m) drugi pod względem wysokości masyw w Górach Sowich, nazwa pochodzi od kalenicy dachu, który przypomina stromo opadający po obu stronach szczyt. W latach 1932-33 postawiono tu stalową wieżę widokową, której nadano imię feldmarszałka P. von Hindenburga. Z wieży roztacza się szeroka panorama obejmująca większą część Sudetów, od Karkonoszy, Gór Wałbrzyskich, Suchych i Stołowych przez Góry Bystrzyckie, Orlickie, Bardzkie i Złote po Masyw Śnieżnika i Jesioniki. W dole jak na dłoni widać trójmiasto Pieszyc, Bielawy i Dzierżoniowa z Masywem Ślęży i Wzgórzami Bielawsko-Niemczańskimi.
Schodzimy lekko drogą grzbietową przez malowniczy las z okazami skarłowaciałych wskutek trudnych warunków klimatycznych buków. Mijamy gnejsowe Dzikie Skały i Słoneczne Skałki, docierając na siodło, skąd już blisko na niewyraźną kulminację Słonecznej (949 m). Po drodze spotykamy liczne słupki z XIX w., wyznaczające granice oddziałów leśnych, należy pamiętać, że grzbietem Gór Sowich biegła granica związanej z Czechami Ziemi Kłodzkiej i Śląska.
Krótkim, intensywnym zejściem docieramy na przełęcz Zimna Polanka (879 m) z wiatą. Opuszczamy tu grzbiet Gór Sowich, przechodząc na ich śląskie zbocza.
Schodzimy dość stromo na siodło pod Korczakiem (750 m), by niewygodnym skalistym zejściem dotrzeć na przełęcz Trzy Buki (649 m), oddzielającą główne pasmo gór od grzbietu Niedźwiadka (675 m) i Chmieliny (664 m). Znajduje się tu wiata, metalowy krzyż i wystawiony w 2010 r. pomnik ks. Jerzego Popiełuszki.
Schodzimy krętą bitą drogą, trawersującą dobrze urzeźbione południowe zbocza Niedźwiadka i Chmieliny, z prześwitów widać Końską Kopę. Po dłuższej chwili ścieżką schodzimy na skraj lasu z widokiem na Bielawę z pobliskim folwarkiem Oberhof, Józefówek, Wzgórza Bielawskie z Górą Parkową oraz Wzgórza Krzyżowe.
Docieramy do Rozdroża nad Nową Bielawą (398 m) i szutrówki (droga pożarowa nr 15, można tu skrócić trasę, skręcając w prawo w ul. Leśną do przystanku autobusowego w Nowej Bielawie). Idziemy skrajem lasu i Gór Sowich, wzdłuż linii sudeckiego uskoku brzeżnego, w pierwszej dolince w lewo zachowały się pozostałości strzelnicy. Ze skraju lasu roztaczają się widoki na Bielawę i Dzierżoniów, ze Wzgórzami Bielawskimi i Krzyżowymi oraz Masywem Ślęży. Lekkim podejściem zboczami Wilczyny (665 m) docieramy do skrzyżowania w Kamieniczkach (420 m).
Schodzimy ul. J. Korczaka przez letniskowe osiedle. Mijamy uruchomioną w 2010 r. Szkołę Leśną, dawny Hotel Steinhäuser Hof (obecnie sala balowa Splendor) i malowniczą Villę Luginsland z 1900 r., w której parku rosną dwa pomnikowe buki. Po 1945 r. w willi (podobnie jak w następnych) znajdowało się prewentorium dla dzieci z chorobami dróg oddechowych, obecnie stanowi własność prywatną.
Docieramy do kolejnego kompleksu willi – po lewej znajduje się Villa Dierig (właściciele zakładów włókienniczych, późniejszy Bielbaw) z lat 1901-04, obecnie Hotel Dębowy, w którego parku rośnie pomnikowa sosna czarna.
Po prawej warto zobaczyć willę, zbudowaną przez fabrykanta Heinza Rosenbergera w 1904 r., w której obecnie mieści się Rezydencja Dębowa z restauracją. Obok znajduje się budynek bramny i dawna stajnia, w parku rosną pomnikowe: platan, jodła kalifornijska, buk, dąb i cis. Mijamy starotorze zbudowanej w 1900 r. dawnej Kolei Sowiogórskiej na odcinku Bielawa – Srebrna Góra, gdzie w 1903 r. powstał przystanek Kamieniczki. Skręcamy w ul. Wysoką, gdzie w latach 1944-45 znajdował się żeński obóz pracy Langenbielau II – Steinhäuser.
Docieramy do kompleksu rekreacyjnego nad Jeziorem Bielawskim (342 m) z licznymi barami i restauracjami, pensjonatami Manhattan i Gościniec Sudecki, Basenem Familijnym Wodny Plac Zabaw, kąpieliskiem, przystanią Bielawskiego Klubu Żeglarskiego Wielka Sowa, Szkołą Windsurfingu Rowery & Trikke. Samo jezioro powstało w 1973 r. jako zbiornik technologiczny dla zakładów włókienniczych, po ich likwidacji w latach 90. XX w. przekształcono go na cele rekreacyjne. Przy amfiteatrze wchodzimy na molo, którym warto podejść na wysepkę. Można tu odpocząć, sycąc się widokami miasta w otoczeniu Wzgórz Bielawskich i Gór Sowich. Za wyciągiem do wakeboardu i polem kempingowo-namiotowym wkraczamy na biegnący zaporą deptak z panoramą Pieszyc, Dzierżoniowa i Masywu Ślęży.
Przy pomoście z wieżyczką schodzimy schodkami z zapory, idziemy szutrówką pod wiaduktem dawnej Kolei Sowiogórskiej, po czym ul. A. Asnyka docieramy do stacji Bielawa Zachodnia (315 m).
Stacja Bielawa Zachodnia powstała w 1891 r. po zbudowaniu przez pruskie koleje państwowe linii z Dzierżoniowa. W 1900 r. powstała Kolej Sowiogórska z Dzierżoniowa przez Pieszyce i Bielawę Zachodnią do Srebrnej Góry, przedłużona w latach 1902-03 do Ścinawki Średniej i Radkowa. Stacja obsługiwała obie linie, chociaż formalnie dworzec Kolei Sowiogórskiej stanowił osobny Kleinbahnhof. Do dzisiaj zachował się sporych rozmiarów budynek dworca z 1891 r., który na pocz. XX w. rozbudowano. W 1974 r. zamknięto i potem rozebrano odcinek z Dzierżoniowa przez Pieszyce, podobny los spotkał 3 lata później linię do Srebrnej Góry. Również w 1977 r. zakończono ruch pasażerski na głównej linii z Dzierżoniowa, ruch towarowy do pobliskich zakładów włókienniczych trwał do 2001 r. Dzięki staraniom samorządu Województwa Dolnośląskiego linia została przejęta i wyremontowana, dzięki czemu 15 grudnia 2019 r. przywrócono połączenia pasażerskie do Bielawy. Połączenia obsługiwane są szynobusami Kolei Dolnośląskich w relacjach do Wrocławia, Legnicy, Kłodzka i Dzierżoniowa. W przyszłości planowane jest przedłużenie linii do Jeziora Bielawskiego i Srebrnej Góry.
