Żeby zobaczyć przebieg trasy kliknij ikonkę „zobacz wszystkie warstwy danych”
18,3 km, 4.35 h
Wrocław Leśnica – 3,2 km – Nowa Mokra – 4,6 km – Mokra – 4,2 km – Wojnowice – 2,6 km – Łąkoszyce – 3,7 km – Miękinia
Dojazd – stacje Wrocław Leśnica i Miękinia na linii Wrocław – Zgorzelec (D1, D10), kursują tędy pociągi Kolei Dolnośląskich w relacjach Wrocław Główny/Jelcz-Laskowice – Legnica/Węgliniec/Zgorzelec/Lubań Śląski/Lubin/Głogów/Żary/Forst.
Trasa biegnie przez Wysoczyznę Średzką, w końcowym odcinku na pograniczu z Doliną Odry. Ze stacji Wrocław Leśnica idziemy przez osiedle z kościołami Św. Krzyża i św. Jadwigi, figurą maryjną oraz zamkiem z rozległym parkiem, mijamy wieżę ciśnień i Nową Mokrą, wkraczając w rozległy Las Mokrzański. Skrajem Mokrej i przez Mrozowskie Lasy docieramy do Wojnowic z zamkiem na wodzie. Ostatni odcinek trasy biegnie przez Łąkoszyce do Miękini z pałacem, kościołem Narodzenia NMP i stacją.
Trasa zaczyna się na stacji Wrocław Leśnica.
Stacja Wrocław Leśnica powstała na zbudowanej w 1844 r. przez Kolej Dolnośląsko-Marchijską linii Wrocław – Legnica, przedłużonej kilka lat później do Drezna i Berlina. Ok. 1860 r. linia otrzymała drugi tor, zelektryfikowano ją w latach 1984-85 na odcinku do Węglińca. Stacja posiada 3 perony i 6 torów oraz ślepy tor, prowadzący do rampy ładunkowej. Nastawnia dysponująca WL z pocz. XX w. została zamknięta podczas modernizacji stacji w latach 2012-13. Rozebrano wtedy budynek ekspedycji kolejowej. Ze stacji biegła bocznica do Wrocławskich Zakładów Materiałów Ogniotrwałych (Mosaikplattenfabrik Deutsch Lissa Villeroy & Boch), rozebrana w 2007 r. Przed 1945 r. zaczynała się tu wąskotorowa kolejka folwarczna do majątku w Zakrzycach, bocznica prowadziła także do elektrowni przy ul. Średzkiej.
Budynek dworca powstał ok. 1860 r. i posiada klasycystyczny charakter. W latach 1910-11 zbudowano położony najbliżej dworca peron, gdzie docierały pociągi podmiejskie z Wrocławia, 2 lata później powstały wiaty i przejścia podziemne. Budynek dworca został wyremontowany w latach 2010-11, w latach 2012-13 zmodernizowano stację i odnowiono wiaty. Przy przebudowie uszanowano zabytkowy charakter stacji, zachowano nawet dawną czcionkę na tablicach. Obok dworca stoi krasnal Kolejarz Leśnicki z 2013 r. i figura św. Katarzyny Aleksandryjskiej.
Z peronów idziemy do przejścia podziemnego, którym biegnie szlak zielony, będzie on nam towarzyszył do końca trasy. Idziemy ul. Kącką i Rubczaka wśród willi z XIX/XX w. Na skrzyżowaniu z ul. Skoczylasa znajduje się poczta, można tu podejść 100 w prawo do kościoła Podwyższenia Krzyża Św.
Malowniczy budynek poczty został wzniesiony przez E. Freytaga w 1896 r. Posiada szczyt z pruskiego muru i dekorację sgraffitową, na jednym z rysunków przedstawiono wejście do leśnickiego zamku króla pruskiego Fryderyka II, który zaskoczył tu austriackich oficerów po zwycięskiej bitwie pod Lutynią w 1757 r.
Neogotycki kościół Św. Krzyża zbudowali w 1877 r. ewangelicy. W 1954 r. przejął go kościół polskokatolicki, od 1975 r. pełni funkcję świątyni rzymskokatolickiej.
Ul. Skoczylasa mijamy budynek dawnej szkoły ewangelickiej (nr 8) i docieramy do głównej ul. Średzkiej, którą biegnie droga nr 94 Wrocław – Środa Śląska. Przekraczamy szosę, docierając do figury maryjnej na pl. Świętojańskim.
Barokowa piaskowcowa figura MB z Dzieciątkiem i św. Jana Nepomucena, ufundowana została przez Krzyżowców z Czerwoną Gwiazdą w 1743 r. W górnej partii figury stoi MB z Dzieciątkiem, w dolnej św. Jan Nepomucen z krzyżem. Na podstawie znajdują się płaskorzeźby ze scenami z życia i męczeńskiej śmierci świętego.
Przez bramę wkraczamy na teren leśnickiego zamku.
Pierwotny drewniany gród istniał tu od lat 30. XII w., stanowił on miejsce odpoczynku książąt wrocławskich na trasie do Legnicy. W 1420 r. Michael Banke zbudował murowany zamek, zniszczony w 1428 r. przez husytów. W latach 1520-50 rodzina von Hornig przebudowała zamek w stylu renesansowym, w 1610 r. dodano fortyfikacje bastionowe. Zamek został zniszczony w czasie wojny 30-letniej. W latach 1735-40 zakon Krzyżowców z Czerwoną Gwiazdą zlecił przebudowę zamku na barokowy pałac wg projektu Christopha Hacknera. Dodano wtedy narożne wieżyczki przykryte hełmami. Zamek gościł królów pruskich, w latach 1806-07 stacjonował tu Hieronim Bonaparte. Obiekt został splądrowany w 1945 r. i spalony w 1953 r., odbudowano go w latach 60. XX w.. Obecnie mieści się tu Centrum Kultury Zamek.
Spod zamku można podejść 250 m w lewo do kościoła św. Jadwigi.
Kościół św. Jadwigi wzmiankowany był w 1248 r., obecna gotycka budowla powstała w XIV-XV w. Po 1738 r. zbarokizowano wnętrze i zmieniono kształt okien. W latach 1785-86 powstała wieża, przypominająca budowlę średniowieczną, po trafieniu przez piorun w 1787 r. została odbudowana przed 1810 r. Ozdobiona neogotyckimi maswerkami wieża stanowi bodajże pierwszy przykład neogotyku na Śląsku. W 1886 r. powstała kruchta. Wewnątrz znajduje się barokowe wyposażenie z poł. XVIII w.: freski na suficie wykonał znany malarz Felix Anton Scheffler, ołtarze przypisywane są Johannowi Kloberowi i Josephowi Queiusowi. Poza tym można tu zobaczyć ambonę, barokowe obrazy Maria w Chmurach i św. Jan Nepomucen, chrzcielnicę z XVII w. oraz gotycką rzeźbę Madonny z Dzieciątkiem z XV w. i organy firmy Schlag und Söhne ze Świdnicy z 1897 r.
Przed kościołem znajduje się plebania, za nim stoi dom zakonny Jadwiżanek z figurą św. Józefa z Dzieciątkiem. Obok w 1998 r. ustawiono figurę św. Jadwigi na pamiątkę 750-lecia parafii i 20-lecia pontyfikatu Jana Pawła II.
Omijamy zamek i idziemy dłuższą chwilę alejkami przez rozległy Park Leśnicki. Mijamy staw, polanę rekreacyjną i pomnikowy dąb. W części parku położonej bliżej Bystrzycy rosną kolejne pomnikowe drzewa – 3 dęby, lipa, platan i tulipanowiec.
Przekraczamy ul. Marszowicką koło pompowni, wkraczając w las. Wijącą się dróżką mijamy wieżę ciśnień.
Wieża ciśnień na Leśnicy powstała w 1915 r. i ma wysokość 60 m. Została wybudowana w stylu modernistycznym, nawiązującym do dawnych budowli obronnych. Jako jedyna we Wrocławiu nadal jest wykorzystywana zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem.
Przecinamy szutrową ul. Polkowicką, drogą gruntową i szutrową skrajem lasu docieramy do ul. Junackiej w Nowej Mokrej, naprzeciwko znajdował się folwark z owczarnią. Przekraczamy Łękawicę i skrajem lasu docieramy do końca asfaltu. Szutrową drogą pożarową nr 1 wkraczamy w rozległy Las Mokrzański.
Las Mokrzański to największy kompleks leśny w granicach Wrocławia (551 ha), położony na skłonie Wysoczyzny Średzkiej, opadającej do doliny Bystrzycy. W lesie znajduje się kilka wzniesień: bezimienne 148 m – najwyższe w granicach miasta, Wiśniowa Góra (141 m) i Twaróg (129 m). Teren lasu jest wilgotny, porośnięty grądem i łęgiem, z przewagą dębów i olszy czarnej, w podszyciu występują m.in. gwiazdnica wielkokwiatowa, konwalia majowa, orlica pospolita i pszeniec gajowy.
Przecinamy strugę Uchodza i jej dopływ, po dłuższej chwili docieramy do skrzyżowania szutrówek, za którym mijamy po prawej wzgórze Twaróg (Lisie Jamy 129 m). W dolince opuszczamy na chwilę granice Wrocławia, podchodząc lekko pod Wiśniową Górę (141 m). Przed 1945 r. znajdowała się tu kolonia Wilkszyna o tej samej nazwie, do dzisiaj zachowały się pozostałości restauracji Waldschlößchen u podnóża wzniesienia i Kirschberg koło pasieki. Osiągamy skraj Wilkszyna i wracamy do lasu, w dolince powracając również w granice Wrocławia. Szutrową ul. Ostrężynową mijamy leśny parking i docieramy do pętli autobusów miejskich na skraju Mokrej.
Przecinamy ul. Wińską (droga Wrocław Leśnica – Brzezina) i kierujemy się drogą gruntową, przechodzącą w bitą przez polanę ponownie do lasu. Po lewej mijamy wzgórze 148 m, będące najwyższym naturalnym wzniesieniem we Wrocławiu. Na skraju lasu opuszczamy granice miasta, idziemy nową szutrówką skrajem lasu, przez pole i drogą bitą ponownie skrajem lasu. Po prawej widać Sosnowe Wzgórze (Chełmik 146 m) i zabudowę Brzeziny. Wkraczamy na chwilę w Mrozowskie Lasy i zaczynamy dość wydatne zejście w dół, na skraj Wysoczyzny Średzkiej na granicy z Doliną Odry. Wychodzimy z lasu, przed nami Wojnowice, malowniczą aleją lipową docieramy do zamku na wodzie.
Pierwotnie gotycki zamek na wodzie początkami sięga XIV w. Przebudowany został na renesansowy w 1513 r. przez Nicolausa von Schebitza a później w latach 1545-60 przez Jakuba Bonera dla żony Lukrecji. W XVIII-XIX w. poddany został kolejnym przebudowom, zachował jednak wiele pierwotnych elementów. Obiekt odrestaurowano w latach 1961-84 po zniszczeniach wojennych. Czworobok budynków otacza niewielki dziedziniec z arkadowymi podcieniami i studnią. Zachowały się wykusze i renesansowy portal z herbami Bonerów. Zamek otoczony jest fosą, wejście prowadzi przez XIX-wieczny most. Wokół ciągnie się park krajobrazowy z trzema pomnikowymi dębami. Przez lata mieścił się tu Dom Pracy Twórczej Stowarzyszenia Historyków Sztuki, w 2014 r. obiekt przejęło Kolegium Europy Wschodniej im. Jana Nowaka-Jeziorańskiego we Wrocławiu, urządzając tu hotel z restauracją.
Przed wejściem na teren zamku szlak skręca w ścieżkę, prowadzącą obok folwarku i ul. Podzamcze i Dębową do głównej ul. Zamkowej. Jeśli brama jest otwarta można też przejść przez teren zamku do głównej ulicy. Opuszczamy Wojnowice i skręcamy w ścieżkę biegnącą skrajem lasu, groblą dawnych stawów. Po chwili wkraczamy w las, drogą bitą okrążamy wydmowy pagórek 126 m. Mijamy wybitny dąb, na polanie przekraczamy Nowy Rów i wchodzimy ponownie w las.
Opuszczamy las przy zabudowaniach Łąkoszyc. Idziemy ulicą przez niewielką wieś, na skrzyżowaniu z szosą z Białkowa wracamy drogą gruntową do lasu.
Na jego skraju skręcamy, idąc między młodnikiem i zdziczałym łąkami. Zarośniętą drogą docieramy do szosy z Mrozowa, którą przecinamy obwodnicę Miękini, osiągając zabudowania wsi.
Miękinia to wieś gminna w powiecie średzkim, położona na pograniczu Doliny Odry i Wysoczyzny Średzkiej. Wzmiankowana była w 1305 r. w księgach fundacyjnych kapituły wrocławskiej. W 1345 r. została lokowana na prawie niemieckim przez von Seidlitzów. Od 1450 r. należała do von Saluschów, po wojnie 30-letniej skonfiskował ją cesarz. W 1670 r. wieś kupili Jezuici z Wrocławia, w 1795 r. hr. Von Haugwitz, od 1810 r. należała do państwa. W 1896 r. powstała cegielnia. W 1955 r. utworzono gminę Miękinia, do której dołączono w 1959 r. gminę Księginice, w 1963 r. gminę Mrozów i w 1973 r. gminę Lutynia. W 2023 r. Miękinia uzyskała status miasta.
Skręcamy w ul. Świerkową i Sportową. Mijamy Nadleśnictwo Miękinia i zespół szkolno-przedszkolny z kompleksem sportowym. Docieramy do głównej ul. Kościuszki, przy której znajduje się ratusz.
Dawny zajazd Spitze z 1906 r. pełni od 1990 r. funkcję siedziby władz gminy.
Można tu podejść 250 m w prawo obok willi z 1892 r. i kapliczki do pałacu.
Pałac pochodzi z poł. XVII w., został zniszczony w czasie wojny 30-letniej i odbudowany przez von Hoymów i Maltzanów w 2. poł. XVIII w. Obecną formę uzyskał po przebudowie na przełomie XIX i XX w. na siedzibę zarządcy folwarku. Dwukondygnacyjna budowla posiada trójkątny tympanon nad wejściem. Obecnie stanowi własność prywatną i czeka na remont. Wokół rozciąga się park krajobrazowy z aleją lipową. W zabudowaniach folwarcznych założono w 2001 r. Winnice Jaworek, posiadające plantację 40 odmian winorośli o pow. 23 ha. Winnice udostępnione są do zwiedzania, w Sali Degustacji z zabytkowym piecem można skosztować pierwszego od 500 lat śląskiego wina.
Ul. Kościuszki docieramy do kościoła Narodzenia NMP.
Kościół Narodzenia NMP wzmiankowano w 1335 r., późniejszy gotycki powstał w końcu XV w. i został gruntownie przebudowany na barokowy po pożarze w 1710 r. Jednonawowa budowla z wieżą od zachodu i szczytem ze spływami wolutowymi, nakryta jest sklepieniem kolebkowym z lunetami. Fasada świątyni ozdobiona jest rzeźbą św. Józefa z Dzieciątkiem. Wewnątrz znajduje się barokowe wyposażenie – ołtarz główny z 1711 r., ambona i figura św. Józefa z pocz. XVIII w. oraz dekoracja stiukowa z 1. poł. XVIII w. Świątynię otacza kamienny mur z bramą z XIX w. Przy północno-zachodniej stronie muru stoi kaplica grobowa von Haugwitzów z 1803 r. W pobliżu, na ul. Kościelnej znajduje się dawna szkoła katolicka, obecnie plebania, stoją pod nią dwie zabytkowe kapliczki.
Idziemy ul. Kościuszki, mijając kapliczkę i dawną pocztę cesarską. Na skrzyżowaniu koło przejazdu opuszczamy szlak zielony i skręcamy w ul. Kolejową, którą docieramy na stację Miękinia. Tutaj kończy się nasza trasa.
Stacja Miękinia powstała na zbudowanej w 1844 r. przez Kolej Dolnośląsko-Marchijską linii Wrocław – Legnica, przedłużonej kilka lat później do Drezna i Berlina. Ok. 1860 r. linia otrzymała drugi tor, zelektryfikowano ją w latach 1984-85 na odcinku do Węglińca.
Stacja posiada dwa perony i trzy tory oraz ślepy tor, prowadzący do rampy ładunkowej. Ruchem sterowała nastawnia dysponująca Mn, rozebrana w 2011 r., na jej miejscu postawiono kontenerową nastawnię MN. Odremontowany budynek stacji pochodzi z lat budowy linii i nawiązuje do uproszczonego stylu klasycystycznego. W pobliżu w 2014 r. ustawiono maszt GSM-R OR20 Miękinia systemu ERTMS (Europejski System Zarządzania Ruchem Kolejowym).
