Żeby zobaczyć przebieg trasy kliknij ikonkę „zobacz wszystkie warstwy danych”
33,4 km
Ruda Sułowska – 3,9 km – Łąki – 8,7 km – Pod Książęcą Wsią – 2,3 km – Zielony Dąb – 2,2 km – Gąski – 2,0 km – Przyborów – 1,7 km – Domanowice – 6,1 km – Brzyków – 3,4 km – Nowy Dwór – 3,1 km – Trzebnica
Dojazd – Ruda Sułowska – sezonowe połączenia autobusowe Kolei Dolnośląskich z Milicza (linia D7 Wrocław – Oleśnica – Krotoszyn). Stacja Trzebnica na linii Wrocław – Trzebnica (D8), jeżdżą tędy pociągi Kolei Dolnośląskich w relacji Wrocław Główny – Trzebnica.
Trasa biegnie z kompleksu Naturum w Rudzie Sułowskiej, przez Rezerwat Stawy Milickie, Łąki z dawną karczmą i drewnianym mostem na Baryczy oraz rozległy kompleks leśny do Stawu Sieczkowskiego i Gąsek. Dalej jedziemy przez Przyborów, Domanowice, użytek ekologiczny Żurawia Łąka do Brzykowa z dawną kaplicą ewangelicką. Ostatni etap trasy prowadzi przez Nowy Dwór z dworem do Trzebnicy z bazyliką i klasztorem cysterek, kończąc się na stacji.
Trasa zaczyna się przy kompleksie Naturum w Rudzie Sułowskiej. Można tu skorzystać z sezonowych połączeń autobusowych, skomunikowanych z pociągiem Kolei Dolnośląskich w Miliczu. Rower można wypożyczyć w Centrum Naturum, bądź połączyć trasę z inną z opisywanych, by dojechać do stacji obsługiwanej przez pociągi KD.
Centrum Edukacyjno-Turystyczne Naturum, którego właścicielem jest Spółka Stawy Milickie SA, powstało przy gospodarstwie rybackim w Rudzie Sułowskiej. Głównym obiektem kompleksu jest trzygwiazdkowy hotel Naturum oraz Gospoda 8 Ryb, w której serwowane są potrawy z ryb ze Stawów Milickich. Można tu zwiedzić Muzeum Tradycji Rybactwa Stawów Milickich i Doliny Baryczy, obejmujące skansen narzędzi i urządzeń związanych z gospodarką stawową, udostępnionych przez Muzeum Etnograficzne we Wrocławiu oraz Dom Rybaka. W skład CET wchodzi również: Zwierzyniec, Ścieżka Zmysłów, płuczka rybna i edukacyjny plac zabaw. Ruda Sułowska nosi miano „bocianiej wioski”, znajduje się tu największe skupisko gniazd bociana białego na Śląsku (10-12 par).
Początkowy odcinek naszej trasy będzie prowadził pomarańczowym Szlakiem Doliny Baryczy. Z hotelu Naturum jedziemy chwilę szosą w stronę Sułowa, po czym skręcamy w boczną ulicę. Mijamy agroturystykę Głowaczówka i dawny młyn, po czym przecinamy Młynówkę Sułowską, zasilającą w wodę stawy Kompleksów Ruda Sułowska, Niezgoda i Radziądz. Na Młynówce znajduje się jaz z miejscem wodowania kajaków. Opuszczamy zabudowę wsi, jesteśmy w Kompleksie Ruda Sułowska Rezerwatu Stawy Milickie.
Rezerwat Stawy Milickie utworzono w 1963 r., ma powierzchnię 5298,15 ha (więcej niż niektóre parki narodowe) i składa się z kilku oddzielonych od siebie kompleksów: Radziądz, Jamnik, Ruda Sułowska, Stawno i Potasznia. Gniazduje tu ok. 120 gatunków ptaków, a 50 gatunków przebywa tu w czasie przelotów. W rezerwacie występują m.in.: kszyk, cyraneczka, gągoł, podgorzałka, kureczka nakrapiana, łabędź niemy, sieweczka rzeczna, żuraw, orzeł bielik, bocian czarny, czapla purpurowa i biała, jastrząb, kania czarna i ruda, kobuz, rybołów oraz trzmielojad. W 1995 r. Stawy Milickie zostały objęte Konwencją Ramsarską o obszarach wodno-błotnych mających znaczenie międzynarodowe, w 2000 r. znalazły się w programie Living Lakes. Na terenie rezerwatu obowiązuje zakaz wstępu, można poruszać się jedynie drogami publicznymi i szlakami turystycznymi.
Kompleks Ruda Sułowska liczy 1139 ha i składa się z dwóch części – północnej i południowej, jesteśmy na skraju drugiej części. Część południowa ma ok. 250 ha powierzchni, znajdują się tu płytkie stawy narybkowe, napełniane wodą późną wiosną.
Mijamy kapliczkę z 2009 r. i wiatę, po czym docieramy do ścieżki dydaktycznej wokół stawów kompleksu z tablicami informacyjnymi.
Jedziemy groblą między Stawem Żabiniec Duży C po lewej oraz Stawami: Zimowym, Trześniówka Dolna A i Średnia po prawej.
Znajdujące się na brzegu stawów trzcinowiska są siedliskiem różnych gatunków ptaków. Wiosną słychać w nich głos bąka i trzciniaka, jesienią zbierają się w nich przed odlotem chmary szpaków, zimą przebywają tu raniuszki, sikory i sójki. Nad stawami występują także płazy. Wczesną wiosną swoje gody odprawiają ropuchy szare, żaby trawne i moczarowe, na przełomie kwietnia i maja – kumaki, rzekotki i żaby zielone. Jesienią po krzewach i niższych drzewach wspina się rzekotka drzewna. Z gadów można zobaczyć jaszczurkę zwinkę, padalca, zaskrońce i żmije zygzakowate, a z rzadkich gatunków – gniewosz plamisty.
Opuszczamy granice rezerwatu, jedziemy drogą gruntową przez zagajniki, koło powieszonej na drzewie kapliczki patrona koniarzy – św. Jerzego. Docieramy nad brzeg Małej Młynówki, która dostarcza wodę z Młynówki Sułowskiej do południowej części Kompleksu Ruda Sułowska. Szutrówką wkraczamy do wsi Łąki, koło drewnianego krzyża z 1996 r. przecinamy drogę nr 439 Żmigród – Milicz.
Warto tu podjechać 70 m w prawo do budynku dawnej karczmy, gdzie w 1653 r. pojmano zbójnika Melchiora Hedloffa. Łupieżca doskonale posługiwał się dwoma muszkietami i turecką szablą, na kolbie muszkietu robił nacięcia, oznaczające ofiary. Podczas procesu udowodniono mu zabicie 251 ludzi i stracono w 1654 r. w Oleśnicy. Obecny budynek karczmy pochodzi z 2. poł. XIX w.
Jedziemy ulicą przez wieś, mijamy kapliczkę z 1982 r. i szkołę z pocz. XX w., w której urządzono świetlicę wiejską. Stoją tu tablice informacyjne na temat wsi. Za szkołą znajduje się pomnik poległych w I wojnie światowej, z tablicą upamiętniającą odzyskanie przez Polskę niepodległości z 2018 r. Po chwili docieramy do skrzyżowania z drewnianym krzyżem z 1967 bądź 1972 r., gdzie zaczyna się łącznikowy szlak czarny, w który skręcamy. Przecinamy zabytkowym mostem drewnianym Barycz.
Most odbudowano w 2004 r., pod nim znajduje się stacja pomiaru wody z wodowskazem.
Jedziemy szutrówką przez przysiółek Łąki-Gajówka z budynkiem Leśnictwa Łąki. Szutrową drogą pożarową nr 21 wkraczamy w rozległy kompleks leśny, który będzie nam towarzyszył aż do końca szlaku czarnego. Przecinamy wykopane w lesie okopy.
Okopy budowali pod koniec II wojny światowej powstańcy warszawscy i Żydzi – więźniowie hitlerowskiego podobozu pracy. Okopy te były częścią umocnień ziemnych tzw. Linii Bartholda, nigdy nie użytej w działaniach bojowych. Więźniów zamordowano w nieznanym miejscu w okolicznych lasach.
Po lewej mijamy leśne wydmy, sięgające 108 m, po chwili przecinamy kolejne pasmo, o wysokości 106 m. Droga wije się przez las, po dłuższej chwili, za skrzyżowaniem z szutrówką znajduje się mały użytek ekologiczny. Docieramy do skrzyżowania ze szlakiem R9, z zawieszoną na drzewie kapliczką.
Teraz jedziemy bitą drogą pożarową nr 34 przez Las Zwierzyniec, dawną ostoję łowiecką ks. Hatzfeldtów ze Żmigrodu. Przecinamy Krępicę, za kolejną strugą po prawej znajduje się użytek ekologiczny. Po dłuższej chwili docieramy do ścieżki rowerowej śladem dawnej kolei wąskotorowej.
W 1894 r. zbudowano linię wąskotorową o rozstawie 750 mm Żmigrodzko-Milickiej Kolejki Powiatowej, biegnącej ze Żmigrodu do Sulmierzyc. Kilka lat później zbudowano połączenia do Prusic, Trzebnicy i Wrocławia. W 1991 r. linię zamknięto, dwa lata później rozebrano torowisko. W 2010 r. na odcinku Sułów – Milicz – Ruda Milicka powstała ścieżka rowerowa śladem dawnej wąskotorówki. W 2018 r. otwarto kolejną część ścieżki do Gruszeczki. Obecnie w budowie (planowane ukończenie 2021) jest odcinek Gruszeczka – Książęca Wieś, łącząca się z otwartymi w 2018 r. ścieżkami do Żmigrodu i Prusic.
Jedziemy chwilę ścieżką rowerową, biegnącą w kierunku Książęcej Wsi. Skręcamy w szutrową drogę pożarową nr 31 i chwilę potem w bitą nr 35. Przecinamy potoki Posiek i Sowina oraz kanał zasilający pobliskie Stawy Bobry. Jedziemy przez Las Przytok i Las na Nowych Łąkach. Po dłuższej chwili docieramy do skrzyżowania z Drogą Żmigrodzką z nadrzewną kapliczką św. Huberta. Przecinamy potok Brzeźnica i docieramy na skraj lasu, gdzie szlak czarny się kończy. Będziemy teraz się poruszać fragmentem czerwonej Trzebnickiej Pętli Rowerowej, biegnącej wokół powiatu trzebnickiego. Jedziemy skrajem lasu, przed 1945 r. znajdował się tu przysiółek Zielony Dąb z leśniczówką. Przecinamy potok Olszak i docieramy do grobli między Stawem Sieczkowskim i stawami przesadkowymi Zielony Dąb z punktem widokowym.
Staw Sieczkowski ma powierzchnię 85 ha. Można tu zobaczyć wiele gatunków ptaków, m.in. błotniaka stawowego, orła bielika, bociana czarnego, czaplę siwą, gęś gęgawę, mewę śmieszkę, płaskonosa, żurawia i kormorana.
Jedziemy szutrową groblą nad brzegiem Stawu Sieczkowskiego, obok zabagnionego lasu z użytkiem ekologicznym (dawne stawy) i jazu na Sąsiecznicy, która płynie równolegle do stawu. Grobla obsadzona jest założoną w XIX w. aleją, w której rosną dęby szypułkowe, kasztanowce zwyczajne, lipy drobnolistne i olchy czarne. Mijamy dwa pomnikowe dęby, mające ponad 250 lat i docieramy do końca stawu.
Szosą osiągamy przysiółek Gąski, mijamy drewnianą kapliczkę z 2008 r., wystawioną na cześć polskich olimpijczyków w strzelectwie sportowym. Na skrzyżowaniu rośnie pomnikowa robinia akacjowa, pod którą stoi metalowy krzyż, a naprzeciwko budynek dawnej gajówki.
Bitą drogą skrajem lasu i przez pola z zagajnikiem osiągamy Przyborów z zabytkowym drewnianym krzyżem. Zmieniamy tu szlak na międzynarodową trasę R9 Bałtyk – Adriatyk. Jedziemy szosą w kierunku Trzebnicy. Przekraczamy potoki: Jasionka, Sąsiecznica i Głęboki Rów (dwa ostatnie z jazami) i docieramy do Domanowic.
We wsi mijamy metalowy krzyż i skrzyżowanie z szosą do Kaszyc Wielkich. Opuszczamy Domanowice, docierając po chwili do lasu. Za mostkiem na potoku Kątna znajduje się użytek ekologiczny Żurawia Łąka.
Użytek ekologiczny Żurawia Łąka powołano w 2000 r., obejmuje śródleśną łąkę, będącą miejscem występowania rzadkich i chronionych gatunków – zaskrońca zwyczajnego, pazia królowej, biegacza łąkowego, ziarenkowatego i gładkiego, trzmiela ziemnego, słonki, żurawia i kumaka nizinnego.
Opuszczamy las, szosą przez zagajniki przecinamy potok Włóknica i mijamy okazały dąb, mający niegdyś status pomnika przyrody. Na drzewie zawieszono kapliczkę patrona pszczelarzy – św. Ambrożego.
Następnie drogą wśród sadów docieramy do wsi Brzyków. Mijamy świetlicę wiejską i dawną gospodę Knuhra, za którą stoi dawna kaplica ewangelicka.
Kaplicę ewangelicką wzniesiono na pocz. XX w., obecnie w budynku znajduje się remiza OSP.
Na głównym skrzyżowaniu mijamy metalowy krzyż i opuszczamy Brzyków. Na końcu wsi do szosy dochodzi prowadząca do Trzebnicy ścieżka rowerowa, zbudowana w 2018 r., która w przyszłości ma połączyć się z kolejną, biegnącą z Wszemirowa przez Prusice do Żmigrodu i Milicza.
Mijamy zagajnik z wyrobiskami i przecinamy Polską Wodę. Osiągamy Nowy Dwór, gdzie ścieżka przechodzi w chodnik. Zaczyna się lekki podjazd, bowiem opuszczamy Kotlinę Żmigrodzką, wkraczając we Wzgórza Trzebnickie. Docieramy do ruchliwej starej drogi nr 5 Poznań – Wrocław, którą biegnie także droga nr 15 Trzebnica – Krotoszyn. Za skrzyżowaniem stoi dwór.
Dwór powstał na pocz. XX w., za nim znajduje się kompleks folwarczny z XIX/XX w.
Podjeżdżamy na wzgórze z hotelem Nowy Dwór i koło zabytkowego drewnianego krzyża wkraczamy w granice Trzebnicy.
Ul. Prusicką mijamy szpital św. Jadwigi Śl. i kompleks przemysłowy, przy którym przecinamy dawne torowisko wąskotorówki. Skręcamy razem z drogą nr 15 w ul. Siostry Brzóski, wzdłuż której biegnie ścieżka rowerowa. Mijamy kilka marketów i przecinamy Kanał Trzebnicki. Docieramy do skrzyżowania z ul. Milicką, gdzie opuszczamy drogę nr 15. Jedziemy chwilę drogą nr 340, biegnącą do Oleśnicy. Mijamy zabytkową kapliczkę i osiągamy rondo, przy którym znajdowała się stacja Trzebnica Gaj.
Linia wąskotorowa Kolejki Wrocławsko-Trzebnicko-Prusickiej o rozstawie 750 mm powstała w 1898 r. W Prusicach łączyła się ze zbudowaną w latach 1894-95 linią Żmigrodzko-Milickiej Kolejki Powiatowej ze Żmigrodu do Sulmierzyc, z odgałęzieniem Przedkowice – Prusice. W 1967 r. zamknięto odcinek Wrocław – Trzebnica, od tej pory pociągi zaczynały bieg na stacji Trzebnica Gaj. W 1978 r. zlikwidowano kasę biletową i ekspedycję towarową, a administrację kolejki przeniesiono do Milicza. W 1985 r. zaprzestano przewozów towarowych. Linię ostatecznie zlikwidowano w 1991 r. i w ciągu dwóch lat rozebrano.
Stacja posiadała dwa odwrotne łuki torów o długości 250 m, z przejściem rozjazdowym pośrodku. Po bokach znajdowały się tory ładunkowe – od strony majątku Kellerhof tor z 10-tonową wagą, z drugiej strony dwa żeberka do placów ładunkowych i budynku dworca.
Budynek dworca w 1975r. przekazano ZHP jako harcówka i spłonął w latach 80. XX w. Przy ul. Milickiej znajdowała się stalowa wiata dla podróżnych. Na północ od dworca zbudowano centralne warsztaty kolejki z dwustanowiskową parowozownią i wagonownią. Obecnie pełnią one rolę magazynów i hurtowni.
Na rondzie opuszczamy szlak R9, jedziemy dalej ul. Milicką do Ronda UE. Mijamy plac z Urzędem Miejskim i pomnikiem 2. Armii WP, po drugiej stronie ulicy rośnie pomnikowy dąb. Docieramy do bazyliki i klasztoru cysterek.
Bazylika św. Jadwigi i św. Bartłomieja tworzy razem z dawnym klasztorem cysterek Sanktuarium św. Jadwigi. Powstała w latach 1208-19 jako trójnawowy, jeden z pierwszych w Polsce kościołów ceglanych w stylu romańskim. W latach 1268-1269 powstała pierwsza w Polsce kaplica w stylu gotyckim, w której umieszczono relikwie św. Jadwigi. Pochowano tu także 22 Piastów śląskich, na czele z Henrykiem Brodatym. W latach 1680-85 doszło do barokowej przebudowy kościoła, powstało barokowe wyposażenie wnętrza, z obrazami Willmanna. W 1690 r. dobudowano północną kruchtę. W latach 1730-60 wyrzeźbiono rokokowe ołtarze (dzieła Mangoldta, Schefflera). W latach 1780-85 zbudowano klasycystyczną wieżę bazyliki, wg projektu Dahna. Na północnej ścianie znajduje się rzeźba św. Bartłomieja z wizerunkiem Chrystusa z 1785 r., nad nią klasycystyczny balkon. W 1810 r. sekularyzowano klasztor, bazylika stała się kościołem parafialnym. W 1903 r. kościół restaurowano, zamontowano zegar na wieży, wrocławscy artyści Schwarzbach i Hans Pölzig zbudowali chór muzyczny. W okresie międzywojennym odkryto i wyeksponowano portale romańskie. Po 1945 r. udostępniono kryptę św. Bartłomieja ukończoną w 1214 r., w zakrystii romańskiej urządzono muzeum z cennymi zbiorami sztuki sakralnej. W barokowej bryle budowli wyróżniają się dwa portale romańskie, będące reliktami pierwotnego kościoła. Pierwszy z lat 1218-1230 z przedstawieniem króla Dawida, grającego na lutni w towarzystwie królowej Betsabe. Drugi sprzed 1250 r. z tympanonem ze sceną adoracji przez anioły NMP z Dzieciątkiem. Wejście prowadzi przez barokowe drzwi z 1720 r., w portalu znajduje się płaskorzeźba św. Jadwigi. Przed bazyliką stoi barokowa kolumna św. Jana Nepomucena z 1738 r.
Wnętrze bazyliki urządzone jest z barokowym przepychem. Nawa główna posiada 19,2 m wysokości, wzdłuż niej znajduje się 19 obrazów M. Willmanna z 1. poł. XVIII w. ze scenami z życia św. Jadwigi. Neobarokowy chór muzyczny z organami z 1903 r. jest autorstwa wrocławskich artystów Schwarzbacha i Hansa Pölziga. W świątyni znajduje się 13 barokowych ołtarzy bocznych oraz ambona z 1745 r. (dzieło Mangoldta). W ołtarzach św. Bartłomieja i św. Krystyny stoją obrazy M. Willmanna. W nawach bocznych zawieszono obrazy Drogi Krzyżowej z poł. XIX w. Przed prezbiterium znajdują się rzeźby śś. Jadwigi i Elżbiety. Rzeźby przed i w ołtarzu głównym są autorstwa F. J. Mangoldta. W centrum znajduje się obraz Wniebowzięcia NMP (autorstwa Filipa van Bentuma, 1747-48), wokół posągi – od lewej: św. Bartłomiej, Jan Chrzciciel, Juda Tadeusz i Jan Ewangelista, a nad nim obraz Trójcy Św. Pośrodku prezbiterium stoi nagrobek ks. Henryka Brodatego i mistrza zakonu kawalerów mieczowych Konrada von Feuchtwangena (1685, dzieło Jakuba Bielawskiego). Po prawej widać gotycki portal z Ukrzyżowaniem (1290). Z pierwotnego wyposażenia zachowały się: późnogotycka rzeźba Matki Boskiej z XV w. oraz późnogotycki obraz ołtarzowy Matki Bożej z Dzieciątkiem.
Kaplica św. Jana Chrzciciela – romańska z barokową kratą (1701), na środku stoi tumba nagrobna św. Jadwigi z epitafium z 1680 r. (dzieło krakowskiego rzeźbiarza Marcina Bielawskiego), święta leżała tu w czasie budowy poświęconej jej kaplicy. Poza tym znajdują się tu dwie chrzcielnice: gotycko-renesansowa z pocz. XVI w. i barokowa z XVIII w. Na ścianach widać malowidła przedstawiające klasztory cysterskie i żywot św. Jadwigi z 1800 r.
Kaplica św. Jadwigi z lat 1267-69 – pierwszy klasycznie gotycki obiekt na ziemiach polskich. Stoi tu grobowiec św. Jadwigi z 1680 r. z alabastrową figurą księżnej z ok. 1750 r. (dzieło Magoldta). Wokół widać m.in. epitafium ks. legnicko-brzeskiej Karoliny z 1707 r. i dwie furty z orłami piastowskimi. Późnobarokowy ołtarz główny z 1730 r. zawiera obraz św. Jadwigi z 1653 r. Ambona polska (głoszono z niej kazania po polsku) pochodzi z 1685 r., a gotycki krucyfiks z 1410 r. Przy wejściu znajduje się wczesnogotycki portal z Koronacją NMP z 1290 r., a w ołtarzach bocznych obrazy św. Anny i św. Józefa autorstwa F. Schefflera.
Krypta św. Bartłomieja – najstarsza, romańska część bazyliki z 1214 r. Znajduje się tu grobowiec ks. oleśnickiego Konrada II i ekspozycja detali romańskich i gotyckich.
Klasztor cysterek, ufundowany w 1202 r. przez księcia Henryka Brodatego pod wpływem żony Jadwigi, był siedzibą pierwszego w Polsce zakonu żeńskiego. W latach 1432-33 został zniszczony przez najazd husytów, ponownie w 1475 r. przez wojska węgierskie Macieja Korwina. Stary, romański klasztor wyburzono w 1697 r., na jego miejscu powstał nowy, barokowy, projektu Kalkbrennera (1697-1726). W 1810 r. dokonano kasaty klasztoru, urządzono w nim obóz jeniecki dla Rosjan w czasie wojen napoleońskich, lazaret (1813-16) i fabrykę sukienniczą (1817 -57). W 1870 r. część budynku wykupili joannici, w 1889 r. resztę odkupiły boromeuszki, urządzając szpital. Wkrótce joannici oddali swoją część boromeuszkom.
Późnobarokowy budynek ma rozmiary 115 x 88 m i bogato zdobioną fasadę z płytkim ryzalitem i rozbudowaną lukarną. W narożach znajdują się wieże z masywnymi hełmami. Wewnątrz zbudowano refektarze i wirydarze z barokowymi rzeźbami. Wejście obok bazyliki zdobi portal północny z MB z Dzieciątkiem, św. Jadwigą i jej nauczycielką Petrissą. Na balustradach schodów stoją rzeźby śś. Scholastyki i Humbeliny, a na dziedzińcu figura św. Jana Nepomucena i Pieta z 1723 r., przeniesione z mostu na Polskiej Wodzie. W zabytkowym parku rosną cisy, tuje oraz pomniki przyrody – miłorząb i cztery platany. Stoi tu drewniany pawilon z XIX/XX w., fontanna, kapliczka św. Franciszka z barometrami i pomnik Jana Pawła II. W skład zabudowy klasztornej wchodzą budynki z 2. poł. XVIII – XIX w.: Dom Anny, Dom Jadwigi, Dom Henryka, pralnia i stróżówka.
Jedziemy ul. księdza Bochenka, obok dawnego hotelu Zum Kronprinz (obecnie Zakład Opiekuńczo-Leczniczy). Na placu z fontanną skręcamy na deptak i wkraczamy do Parku Miejskiego, urządzonego na miejscu dawnego cmentarza. W parku rosną trzy pomnikowe lipy. Podjeżdżamy do przecięcia ul. Obrońców Pokoju, ul. Kolejową docieramy na stację w Trzebnicy, gdzie nasza trasa się kończy.
W 1886 r. pruskie koleje państwowe zbudowały linię kolejową Wrocław Psie Pole – Trzebnica. Linię zamknięto dla ruchu pasażerskiego w 1991 r., a towarowego w 1999 r. Później docierały tu jedynie okazjonalne pociągi turystyczne i pielgrzymkowe Dolnośląskich Kolei Regionalnych. Dzięki staraniom samorządu województwa dolnośląskiego linię przejęła i wyremontowała Dolnośląska Służba Dróg i Kolei. W 2009 r. przywrócono połączenia pasażerskie, obsługiwane szynobusami Kolei Dolnośląskich. Budynek stacji kolejowej w stylu włoskiej willi pochodzi z 1886 r. Do 1954 r. działała w nim restauracja, kasy i biura. Po wznowieniu połączeń w 2009 r. Gmina Trzebnica wykonała gruntowną rewitalizację budynku dworca. Przy stacji zachowała się dawna lokomotywownia, obrotnica i magazyn towarowy. Przed dworcem w 2019 r. powstało centrum przesiadkowe, pełniące rolę dworca autobusowego. Obok rosną pomnikowy jawor i lipa.
