Trasa 25 Szewce – Paniowice – Kotowice – Uraz – Jary – Oborniki Śląskie

Kategoria: Szlaki Doliny Baryczy i Wzgórz Trzebnickich, Zwiedzaj z KD
Tagi: , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , ,

Żeby zobaczyć przebieg trasy kliknij ikonkę „zobacz wszystkie warstwy danych”

19,4 km, 5.10 h

Szewce – 1,0 km – Paniowice – 2,5 km – Kotowice – 6,3 km – Uraz – 3,0 km – Lubnów – 2,8 km – Jary – 3,8 km – Oborniki Śląskie

Dojazd – stacje Szewce i Oborniki Śląskie na linii Wrocław – Rawicz (D3), jeżdżą tędy pociągi Kolei Dolnośląskich w relacjach Wrocław Główny/Kłodzko Główne/Międzylesie/Jelcz-Laskowice/Ziębice/Strzelin – Rawicz, Polregio w relacjach Wrocław Główny/Międzylesie/Szklarska Poręba Główna – Poznań Główny, Wrocław Główny – Żmigród/Rawicz/Leszno i Strzelin – Rawicz oraz połączenia dalekobieżne PKP IC.

Trasa biegnie przez Dolinę Odry i Wzgórza Trzebnickie. Ze stacji Szewce idziemy przez Paniowice do Kotowic z kościołem św. Marcina i dworkiem. Nadodrzańskim wałem docieramy do Urazu z kościołem św. Michała Archanioła, dawnym ratuszem i ruinami zamku. Wkraczamy we Wzgórza Trzebnickie na skraj Lubnowa, przez las z Nowym Stawem docieramy do wsi Jary i stacji Oborniki Śląskie.

Trasa zaczyna się na stacji Szewce (112 m).

Stacja Szewce powstała w 1856 r., kiedy Kolej Górnośląska zbudowała linię Wrocław – Poznań. Ok. 1898 r. zbudowano drugi tor, linię zelektryfikowano w latach 1969-70. Stacja posiadała dwie nastawnie – Sw przy wyjeździe na Wrocław i wykonawczą Sw1 przy wyjeździe na Poznań, pełniącą także funkcję strażnicy przejazdowej. W latach 90. XX w. przy pierwszej modernizacji linii Wrocław – Poznań pominięto stację Szewce, zamknięto także nastawnię Sw1. Tory boczne i rozjazdy zlikwidowano po wykolejeniu pociągu w październiku 2009 r. W czasie modernizacji linii w 2012 r. zlikwidowano posterunek odgałęźny, redukując Szewce do roli przystanku. Przejazd kolejowy na ul. Długiej przesunięto bliżej stacji, po jego obu stronach zbudowano nowe perony. Wyremontowany budynek dworca pochodzi z 1873 r. i służy celom mieszkalnym, w pobliżu znajdują się domy dla pracowników kolei.

Ze stacji idziemy żółtym szlakiem wokół Wrocławia im. Bronisława Turonia ul. Długą, wkraczając w granice Paniowic. Ul. Główną mijamy okazałą zagrodę i docieramy do współczesnego kościoła Miłosierdzia Bożego z lat 1993-99. Dalej mijamy kamień milowy i miejsce dawnego folwarku, za którym zachował się park. Ul. Odrzańską w lewo można dotrzeć do kąpieliska Kopalnia Wrocław, położonego w zalanym wyrobisku kopalni kruszywa.

Opuszczamy Paniowice, w zagajniku przecinamy nowy wał wzdłuż Odry i Ławy i potok Skrzypowice z pozostałościami młyna Emma. Idziemy szosą, przekraczając Ławę i ponownie wał.

Mijamy krzyż ustawiony na pamiątkę wypadku i wkraczamy do Kotowic. Ul. Agatową docieramy do skrzyżowania z szosą do Zajączkowa (112 m), ul. Rubinową obok drewnianego krzyża osiągamy kościół św. Marcina.

Kościół św. Marcina wzmiankowano w 1376 r., w XVIII w. strawił go pożar. Obecna neobarokowa budowla pochodzi z 1911 r. i została odbudowana po ponownym pożarze z 1978 r.

Naprzeciwko kościoła stoi dawny zajazd Josefa Krausego. Dalej stoi dawna szkoła i neogotycki dworek z poł. XIX w. ze spichlerzem.

Opuszczamy Kotowice, po chwili skręcamy w drogę polną, wiodącą obok zagajnika, gdzie znajdowała się cegielnia do nadodrzańskiego wału, którym będziemy szli przez dłuższy odcinek. Wzdłuż wału biegnie szutrówka, która zaraz się kończy, od tej pory będziemy poruszać się ścieżką, biegnącą koroną wału. Mijamy pompownię oraz zagajnik z terenami wodonośnymi i zbliżamy się do Odry przy ujściu Ślęganiny.

Koło wsi Raków, gdzie widać dwór z folwarkiem wał się rozdwaja, idziemy drogą polną przebiegiem bliżej rzeki. Mijamy las i po dłuższej chwili docieramy do Przepompowni Uraz, gdzie schodzimy z wału. Bitą drogą przez zagajnik mijamy staw z wiatą i osiągamy Uraz oraz drogę nr 341 Pęgów – Brzeg Dolny.

Osadę Uraz wzmiankowano w 1203 r., Henryk Brodaty nadał wtedy klasztorowi cysterek dochody z tutejszej książęcej karczmy. W poł. XIII w. był tu książęcy gród, zarządzany przez kasztelana, ok. 1319 r. przebudowany na zamek. Wieś należała do książąt wrocławskich, w 1290 r. Henryk III przyłączył ją do księstwa głogowskiego, w latach 1312-1317 toczyła się wojna, wskutek której Uraz powrócił do księstwa wrocławskiego. W latach 1428-1443 własność Czirnów, w 1466 r. Jerzy z Podiebradów podarował tutejsze dobra rycerzowi Christophowi von Skopp, Uraz uzyskał wtedy prawa miejskie. Książę oleśnicki Konrad X Biały ponownie przebudował zamek, w 1492 r. miasto kupił Christoph von Jörger. Przez wieki w mieście znajdowała się przeprawa promowa przez Odrę, brała tu początek droga dyliżansów do Prusic, której fragmentem jest ul. Odrzańska. W 1945 r. Uraz utracił prawa miejskie i został zdegradowany do rangi wsi. W 1997 r. 85% miejscowości znalazło się pod wodą.

Ul. Wrocławską docieramy do dawnego rynku (pl. Wolności, 110 m).

Na rynku stoi późnobarokowy kościół św. Michała Archanioła, wzmiankowany w 1218 r., obecny pochodzi z lat 1750-89. Budowla orientowana, jednonawowa, z kwadratową wieżą od zachodu, wewnątrz znajdują się barokowe rzeźby i neogotycka ambona. Za kościołem stoi plebania z XIX/XX w. (nr 6).

Dawniej istniał tu kościół ewangelicki z 1742 r., zniszczony w 1945 r., po którym pozostała dawna pastorówka z pocz. XX w. (nr 11). Na rynku stoi także dawny ratusz z końca XIX w., w którym po wojnie mieściła się szkoła.

Z zachodniego krańca rynku można podejść 100 m w lewo obok dawnej fabryki skóry z końca XVIII w. do ruin zamku.

W XIII w. znajdował się tu gród kasztelański strzegący przeprawy przez Odrę i usytuowany w jej zakolu. Ok. 1319 r. przeszedł on w ręce braci Radak, którzy rozbudowali zamek. Zbudowano go z rudy bagiennej i cegły na planie trójkąta równobocznego. Konstrukcja ta miała łagodzić skutki ostrzału artyleryjskiego. Po 1466 r. rycerz Christoph von Skopp rozbudował zamek. W latach 1492-1640 właścicielami była rodzina von Joerger, która przebudowała obiekt w stylu barokowym. Ok. 1810 r. baron von Koschuzky nakazał rozbiórkę murów obronnych i mostu zwodzonego, zasypano też częściowo fosy. W drugiej połowie XIX w. zamek przebudowano w stylu neogotyckim, niemal całkowicie zacierając poprzednie cechy stylowe. W 1945 r. podpalony przez żołnierzy radzieckich, w 1952 r. zawaliły się sklepienia i stropy, w 1953 r. runął narożnik południowy. Obecnie własność prywatna, obiekt można obejrzeć zza ogrodzenia.

W rynku zmieniamy kolor szlaku na zielony, cofamy się do ul. Wrocławskiej, przekraczając Młynówkę obok folwarku. Skręcamy w ul. 3 Maja, którą biegnie szosa do Lubnowa i mijamy cmentarz z dużą kwaterą przedwojennych nagrobków (m. in. von Schuckmannów).

Opuszczamy Uraz, za mostkiem na Lubnówce skręcamy w drogę polną, wkraczając we Wzgórza Trzebnickie. Podchodzimy lekko do granicy lasu i zabudowy Lubnowa, ul. Pod Lasem docieramy do skrzyżowania, gdzie skręcamy w bitą drogę pożarową nr 49. Schodzimy przez las do doliny, drogą gruntową idziemy brzegiem Nowego Stawu i przekraczamy Strużnię. Skrajem wzniesienia docieramy do bitej drogi nr 48, którą osiągamy wieś Jary.

Początkowo szutrową ul. Akacjową mijamy dawną restaurację Waldfrieden (134 m), w której mieści się obecnie świetlica wiejska z miejscem odpoczynku i krzyżem. Naprzeciwko niej stoi dawna gospoda, a nieco dalej Leśnictwo Jary. Opuszczamy wieś i wkraczamy w las, koło miejsca odpoczynku skręcamy w bitą drogę nr 47, którą przecinamy dolinę Strużni z Górnym Stawem.

Lekkim podejściem docieramy po chwili do oczyszczalni ścieków w Obornikach Śląskich. Betonową drogą dojazdową mijamy okazały dąb i za drugim kompleksem oczyszczalni docieramy do ul. Grunwaldzkiej i zabudowy miasta. Bardziej zdecydowanym podejściem idziemy przez dzielnicę Zatorze, na szczycie wzniesienia z prawej dochodzi szosa z Lubnowa, ul. Władysława Łokietka obok tartaku schodzimy do przejazdu kolejowego. Koło dawnego hotelu Deutsches Reich (obecnie restauracja Bajka) skręcamy w ul. Dworcową, którą docieramy do stacji Oborniki Śląskie (169 m). Tutaj kończymy naszą trasę.

Stacja Oborniki Śląskie powstała w 1856 r., kiedy Kolej Górnośląska zbudowała linię Wrocław – Poznań. Ok. 1898 r. zbudowano drugi tor, linię zelektryfikowano w latach 1969-70. Neoklasycystyczny dworzec z elementami neoromańskimi z 1856 r. wyremontowano w latach 2014-15, podczas modernizacji odcinka Wrocław – Rawicz. W dawnej restauracji umieszczono Bibliotekę Publiczną im. J. Iwaszkiewicza, a w jej ogrodzie – Park Dworcowy. W latach 2013-14 przebudowano dwukrawędziowy peron wyspowy, likwidując kładkę dla pieszych nad torami i zastępując ją przejściem podziemnym. Stacja posiada trzy tory główne, tor czwarty zlikwidowano ok 2005 r. Dwa boczne tory ładunkowe prowadziły do rozebranego w 2011 r. magazynu i placu ładunkowego, za wiaduktem nad ul. Piłsudskiego znajduje się bocznica do bazy PKP Energetyka. Przed dworcem stał szalet, rozebrany ok. 1975 r., w pobliżu znajduje się dawna lodownia. Ruchem kierowała położona po północnej stronie stacji nastawnia dysponująca OS.

Dodaj komentarz