Żeby zobaczyć przebieg trasy kliknij ikonkę „zobacz wszystkie warstwy danych”
26,8 km, 7.05 h
Długołęka – 2,5 km – Szczodre – 3,5 km – Budziwojowice – 1,1 km – Łozina – 1,0 km – Bierzyce – 1,5 km – Zaprężyn – 3,0 km – Skała – 4,3 km – Czartowice – 2,8 km – Mękarzowice – 5,2 km – Dobroszyce – 1,9 km – Dobroszyce stacja
Dojazd – stacja Długołęka na linii Wrocław – Oleśnica – Krotoszyn (D7), jeżdżą tędy pociągi Kolei Dolnośląskich w relacjach Jelcz-Laskowice/Wrocław Główny – Oleśnica/Milicz/Krotoszyn oraz Polregio w relacjach Wrocław Główny – Oleśnica/Bierutów/Namysłów/Kluczbork i Wrocław Główny – Ostrów Wielkopolski. Stacja Dobroszyce na linii Wrocław – Oleśnica – Krotoszyn (D7), jeżdżą tędy pociągi Kolei Dolnośląskich w relacjach Jelcz-Laskowice/Wrocław Główny – Milicz/Krotoszyn oraz Polregio w relacji Wrocław Główny – Ostrów Wielkopolski.
Trasa biegnie przez Równinę Oleśnicką i Wzgórza Trzebnickie. Ze stacji Długołęka idziemy przez rozległy park pałacowy z pozostałościami Śląskiego Windsoru w Szczodrem, następnie przez Budziwojowice do Łoziny z kościołami MB Bolesnej i Wniebowzięcia NMP oraz do Bierzyc. Wkraczamy we Wzgórza Trzebnickie, z Zaprężyna z pałacem i Czarnym Jarem podchodzimy na wzgórze, idziemy dalej pofalowanym terenem przez Skałę z dworem, Czartowice i Mękarzowice z folwarkiem. Wracamy na Równinę Oleśnicką, by dotrzeć do Dobroszyc z pałacem i stacją.
Trasa zaczyna się na stacji Długołęka (127 m).
Stacja Długołęka położona jest na otwartej w 1868 r. przez Kolej Prawego Brzegu Odry linii Wrocław Mikołajów – Oleśnica – Kluczbork – Fosowskie. Odcinek do Oleśnicy przed 1886 r. uzyskał drugi tor, odcinek do Kluczborka został w 1972 r. zelektryfikowany.
Stacja pierwotnie nosiła nazwę Szczodre, dla podkreślenia położenia w pobliżu słynnego pałacu królów saskich. Nazwę zmieniono na Długołęka w 1973 r. Stacja posiada trzy tory główne z dwoma peronami i dwa tory boczne. W stronę Borowej odgałęzia się bocznica do składowiska odpadów paleniskowych Elektrociepłowni Wrocławskich z pięcioma torami postojowymi. Ruch prowadzony jest przez nastawnie z lat międzywojennych – Dł i Dł1. Budynek stacji pochodzi z lat budowy linii, posiada dużą wiatę peronową, pochodzącą z czasów, kiedy Szczodre było uczęszczanym przez Wrocławian letniskiem. Zachował się też magazyn towarowy z dawną nazwą stacji.
Ze stacji idziemy szlakiem zielonym, którym będziemy podążać do Zaprężyna. Dochodzimy do dwupasmowej drogi nr 368 Wrocław-Oleśnica, którą przekraczamy na światłach. Drogą bitą wkraczamy w park, okalający pałac w Szczodrem i przecinamy potok Pęga. Mijamy Bramę Jelenią z domem strażnika z lat 1860-70 i sztucznie usypany kopiec. Docieramy nad staw, malowniczo położony w zrewitalizowanej części parku z polaną piknikową. Idziemy ul. Stawową (138 m), można tu podejść 260 m w prawo do pozostałości pałacu.
Pałac w Szczodrem wybudowany został w 2. poł. XVII w. w stylu renesansowym przez ks. oleśnickiego Chrystiana Ulryka, jako letnia rezydencja jego żony Sybilli. Przebudowany przez ks. Wilhelma w latach 1851-67 na okazałą rezydencję w stylu angielskiego neogotyku (architekt C. Wolf), zwaną „Śląskim Windsorem”. Od 1884 r. stał się rezydencją królów saskich z dynastii Wettynów. Znajdowała się tu słynna sala z siedmioma żyrandolami i pokój jadalny z rosnącymi w nim melonami i czereśniami, pałac był miejscem występów teatralnych i baletowych. Wokół rozciągał się 75-hektarowy park krajobrazowo – botaniczny. Opuszczony pałac zajęło w czasie wojny SS, w 1945 r. spaliło się wnętrze, po 1955 r. rozebrano większość obiektu. Zachowała się tylko północna część wschodniego skrzydła i oficyna, oczekujące na remont. Obok rośnie pomnikowy dąb.
Ul. Stawową, biegnącą przez leśną część parku wkraczamy do wsi Szczodre i głównej ul. Trzebnickiej. Mijamy dawny browar pałacowy z restauracją z ok. 1880 r., koło dawnej stajni z ok. 1890 r. skręcamy w ul. Leśną. Przekraczamy Dobrą, mijamy leśniczówkę i opuszczamy Szczodre. Przed mostkiem na Mielnicy rośnie pomnikowy dąb, w zagajniku w głębi za nim znajduje się średniowieczne grodzisko. Szutrówką i drogą bitą wkraczamy w niewielki las, po wyjściu z niego droga przechodzi w zanikającą ścieżkę, biegnącą przez zarośnięte łąki.
Dochodzimy do wyraźniejszej drogi polnej i skręcamy w drogę dojazdową wzdłuż szosy ekspresowej S8 Wrocław – Warszawa. Wkraczamy na skraj Budziwojowic, idziemy szosą i przekraczamy wiaduktem drogę S8.
Mijamy pomnikowy dąb oraz cmentarz komunalny z boiskiem i docieramy do Łoziny z cmentarzem parafialnym. Ul. Oleśnicką osiągamy główne skrzyżowanie z kościołem MB Bolesnej (152 m).
Poewangelicki kościół MB Bolesnej wzniesiono w latach 1710-12 w konstrukcji szkieletowej. Poprzedni z 1701 r. został na polecenie niechętnych protestantom władz cesarskich rozebrany. Po 1945 r. kościół otynkowano. W południowej ścianie znajdują się dwa barokowe epitafia z ok. 1735 r. Drewniana wieża-dzwonnica, zwieńczona okazałym cebulastym hełmem powstała w 1776 r. Ołtarz główny ufundował w 1714 r. Ch. Sylwiusz von Langenau, we wnętrzu zachowały się charakterystyczne dla świątyń ewangelickich empory. Obecnie kościół stanowi Sanktuarium MB Bolesnej, znajduje się w nim cudowny obraz, pochodzący z Tuligłów pod Lwowem.
Warto tu podejść 100 m w lewo do kościoła Wniebowzięcia NMP.
Gotycki kościół Wniebowzięcia NMP wzniesiono w XV w. i przebudowano w 1676 r. We wnętrzu nakrytym drewnianym stropem znajduje się barokowe wyposażenie z końca XVII w., ołtarz główny z 1632 r. z obrazem Trójcy Św. i manierystyczny ołtarz boczny z obrazem Wniebowzięcia. Poza tym znajdują się tu: barokowa ambona i rzeźba św. Jana Nepomucena, klasycystyczny prospekt organowy oraz manierystyczne epitafium Heleny von Ehediger. Na ścianach zewnętrznych wiszą trzy renesansowe płyty nagrobne. Na cmentarzu stoi kaplica grobowa z XIX/XX w. Koło kościoła znajduje się grób rodziny von Strachwitz i barokowa figura św. Jana Nepomucena z 1727 r.
Skręcamy w ul. Milicką, mijamy bibliotekę z pocztą i szkołę z boiskiem. Ul. Wrocławską wkraczamy do Bierzyc, koło dawnego domu dróżnika skręcamy w ul. Sosnową. Docieramy do skrzyżowania z krzyżem i mostkiem na Mielnicy, ul. Klonową i Kubańską opuszczamy Bierzyce. Wkraczamy we Wzgórza Trzebnickie, idziemy dolinką Krakowianki i osiągamy Zaprężyn (162 m).
Na skrzyżowaniu zmieniamy kolor szlaku na czerwony, którym będziemy podążać do końca trasy. Idziemy szosą, koło krzyża znajduje się pałac.
Neorenesansowy pałac powstał w latach 1880–90, zbudował go prawdopodobnie Eduard von Wietersheim, obecnie stanowi własność prywatną.
Przecinamy Krakowiankę i zaczynamy podejście, wkraczając w malowniczy, głęboko wcięty wąwóz lessowy Czarny Jar. Można w nim zaobserwować korzenie ledwo trzymających się skarpy drzew.
Opuszczamy Zaprężyn i pniemy się do góry do szosy Łozina – Węgrów. Z tyłu rozpościera się piękna panorama położonego w kotlince Zaprężyna, na wprost widoczne pofalowane grzbieciki Wzgórz Trzebnickich. Skręcamy w polną drogę i schodzimy wzdłuż szpaleru drzew. Po lewej otwiera się widok na Węgrów. Docieramy do szosy Węgrów – Jaksonowice i przekraczamy potok Jagodna.
Koło przystanku skręcamy w boczną drogę, podchodzimy lekko do góry wzdłuż alei i osiągamy wieś Skała. Mijamy szachulcową stodołę i kapliczkę. Po prawej stronie, nieco w oddaleniu można zobaczyć skromny dwór (176 m). Opuszczamy Skałę i skręcamy w dróżkę, sprowadzającą nas do dolinki.
Podchodzimy na widokowe wzgórze i obniżamy się stopniowo, po lewej widać folwark w Krotowicach. Docieramy do szosy w przysiółku Czartowice i szosy Dobroszyce – Węgrów. Na skraju Krotowic skręcamy w widokową polną drogę, częściowo wyłożoną zarastającymi trawą płytami betonowymi.
Przekraczamy dolinę Sowiny i wchodzimy na szczyt kolejnego grzbieciku. Z grzbietu rozpościera się rozległy widok na pofalowane Lasy Złotowskie i położoną u ich stóp Łuczynę. Schodzimy do bitej drogi z Prawocic i docieramy do Mękarzowic.
Przecinamy Łuczyńską Wodę koło dawnego młyna i stawu, po czym docieramy do szosy z Siekierowic. Idziemy brukowaną drogą, mijamy wiatę i niewielki folwark z kominem dawnej gorzelni (167 m). Koło kapliczki skręcamy w szutrówkę, która po opuszczeniu Mękarzowic zamienia się w drogę polną. Teren się wypłaszcza, opuszczamy powoli Wzgórza Trzebnickie, wracając na teren Równiny Oleśnickiej.
Dochodzimy do dwóch samotnych zagród, należących do Strzelec i idziemy chwilę szutrową drogą dojazdową do nich. Dalej idziemy drogami polnymi i fragmentem miedzy, po lewej doskonale widoczne są Strzelce z kościołem. Osiągamy szosę z Siekierowic, ul. Wojska Polskiego wkraczamy na teren Dobroszyc.
Dobroszyce to wieś gminna, wzmiankowana w 1405 r., jako Treszkin, siedziba rodu von Czirn. W 1655 r. zakupiona od von Hengelów przez ks. oleśnickiego Sylwiusza Nimroda wirtemberskiego, który w 1663 r. w pobliżu dokonał lokacji nowego miasta z kwadratowym rynkiem. W 1675 r. jego syn Juliusz Zygmunt połączył obie miejscowości w jedno miasto, zwane Juliusburg. W XVII i XVIII w. znaczący ośrodek tkactwa i szewstwa, w 1693 r. wzniesiono ratusz. W 1745 r. miasto straciło status rezydencji ks. oleśnickich. Od 1792 r. własność dynastii brunszwickiej, od 1884 r. kr. saskiego Fryderyka Augusta III. W XIX w. sukiennictwo podupadło, w 1826 r. zburzono nawet ratusz, rozwinął się za to przemysł drzewny. W 1928 r. Dobroszyce utraciły prawa miejskie. W latach 1940-42, mieścił się tu obóz jeniecki dla oficerów belgijskich, francuskich i holenderskich.
Mijamy dawny basen, stawy hodowlane i jaz na Dobrej, za którymi widać okazałą bryłę dawnego sierocińca (obecnie ośrodek Caritas). Docieramy do zabudowań wsi i pałacu.
Pałac z lat 1589-1601 wzniesiony został przez Andreasa von Hengela jako renesansowy dwór obronny i przebudowany w latach 1675-76 przez ks. Juliusza Zygmunta na barokową rezydencję. Gruntownie przebudowany w 1853 r., usunięto wtedy barokową ścianę szczytową i założono park na miejscu ogrodów. Po 1945 r. znajdowała się tu siedziba szkoły, obecnie stanowi własność prywatną, mieści przedszkole i pensjonat. Pałac zatracił wiele cech stylowych, zachowały się renesansowe obramienia okien oraz późnorenesansowy i barokowy portal. W narożach stoją baszty, jedną z nich przebudowano na wieżę. Obok pałacu znajduje się oficyna z herbami i datą 1821, stał tu też wzniesiony w latach 1693-97 kościół ewangelicki Św. Trójcy, rozebrany w 1970 r. Naprzeciwko pałacu znajduje się dawna szkoła ewangelicka.
Idziemy ul. Wojska Polskiego, koło dawnej pastorówki, w której mieści się przychodnia i dochodzimy do ul. Trzebnickiej. Na kolejnym skrzyżowaniu skręcamy w ul. Oleśnicką (158 m), można tu podejść 280 m prosto na dawny rynek. Mijamy dawny cmentarz, na miejscu którego urządzono park z muszlą koncertową oraz szachulcową stodołę. Skręcamy w ul. Lipową i przecinamy na światłach obwodnicę Dobroszyc, na ruchliwej drodze nr 340 Trzebnica – Oleśnica. Ul. Kolejową mijamy boisko i docieramy do granicy Dobroszyc i przejazdu kolejowego. Przed nim odchodzi w lewo brukowana droga, którą można dostać się na stację Dobroszyce (168 m), gdzie kończy się nasza trasa.
Stacja Dobroszyce powstała na linii Kolei Oleśnicko-Gnieźnieńskiej, zbudowanej w 1875 r. Trasa biegła przez Milicz i Krotoszyn. W latach 1909-10 z sąsiedniego Grabowna Wielkiego zbudowano boczną linię do Ostrowa Wielkopolskiego. Po 1945 r. większe znaczenie nabrała trasa Oleśnica – Grabowno Wielkie – Ostrów Wielkopolski, stanowiąca część połączenia Wrocław – Warszawa. W tym okresie zbudowano drugi tor na odcinku Oleśnica – Grabowno Wielkie. W 1975 r. zelektryfikowano odcinek Oleśnica – Grabowno Wielkie – Ostrów Wielkopolski. Wskutek złego stanu torów połączenia pasażerskie na trasie do Milicza i Krotoszyna zawieszono w latach 2004-05 i 2016-19. Po remoncie i znacznym zwiększeniu prędkości linię ponownie otwarto w 2019 r., obecnie obsługiwana jest przez Koleje Dolnośląskie.
Stacja posiada trzy tory i dwa perony, obsługuje ją położona na wylocie do Grabowna Wielkiego nastawnia Db. Ze stacji biegła bocznica do zakładów Kronoplus. Budynek dworca pochodzi z lat budowy linii, dostawiono do niego magazyn towarowy, obok stoi szalet.
