Żeby zobaczyć przebieg trasy kliknij ikonkę „zobacz wszystkie warstwy danych”
24,5 km
Ruda Sułowska – 2,5 km – Staw Przydrożny – 6,3 km – Hucisko (Rezerwat Olszyny Niezgodzkie) – 1,3 km – Ruda Żmigrodzka – 2,4 km – Szarzyna – 1,1 km – Szarlotka – 3,5 km – Zielony Dom – 0,9 km – Nowe Domy – 1,2 km – Borek – 1,7 km – Garbce – 3,6 km – Korzeńsko
Dojazd – Ruda Sułowska – sezonowe połączenia autobusowe Kolei Dolnośląskich z Milicza (linia D7 Wrocław – Oleśnica – Krotoszyn). Stacja Korzeńsko na linii Wrocław – Rawicz (D3), jeżdżą tędy pociągi Kolei Dolnośląskich w relacjach Wrocław Główny/Kłodzko Główne/Międzylesie/Jelcz-Laskowice/Ziębice/Strzelin – Rawicz oraz Polregio w relacjach Wrocław Główny/Międzylesie/Szklarska Poręba Główna – Poznań Główny, Wrocław Główny/Rawicz/Leszno i Strzelin – Rawicz.
Trasa zaczyna się przy kompleksie Naturum w Rudzie Sułowskiej, jedziemy przez Rezerwat Stawy Milickie (Kompleks Ruda Sułowska) i Rezerwat Olszyny Niezgodzkie do Rudy Żmigrodzkiej z Karczmą Rybną. Dalej podążamy przez Szarzynę z grodziskiem i przysiółki Szarlotka, Zielony Dom oraz Nowe Domy. Końcowy odcinek trasy biegnie przez Borek z ludową kapliczką i Garbce z młynem na stację w Korzeńsku.
Trasa zaczyna się przy kompleksie Naturum w Rudzie Sułowskiej. Można tu skorzystać z sezonowych połączeń autobusowych, skomunikowanych z pociągiem Kolei Dolnośląskich w Miliczu. Rower można wypożyczyć w Centrum Naturum, bądź połączyć trasę z inną z opisywanych, by dojechać do stacji obsługiwanej przez pociągi KD.
Centrum Edukacyjno-Turystyczne Naturum, którego właścicielem jest Spółka Stawy Milickie SA, powstało przy gospodarstwie rybackim w Rudzie Sułowskiej. Głównym obiektem kompleksu jest trzygwiazdkowy hotel Naturum oraz Gospoda 8 Ryb, w której serwowane są potrawy z ryb ze Stawów Milickich. Można tu zwiedzić Muzeum Tradycji Rybactwa Stawów Milickich i Doliny Baryczy, obejmujące skansen narzędzi i urządzeń związanych z gospodarką stawową, udostępnionych przez Muzeum Etnograficzne we Wrocławiu oraz Dom Rybaka. W skład CET wchodzi również: Zwierzyniec, Ścieżka Zmysłów, płuczka rybna i edukacyjny plac zabaw. Ruda Sułowska nosi miano „bocianiej wioski”, znajduje się tu największe skupisko gniazd bociana białego na Śląsku (10-12 par).
Pierwszy etap naszej trasy będzie prowadził odcinkiem czerwonej Trzebnickiej Pętli Rowerowej – szlaku wokół powiatu trzebnickiego. Z hotelu Naturum jedziemy chwilę szosą w stronę Sułowa, po czym skręcamy w boczną ulicę. Mijamy agroturystykę Głowaczówka i dawny młyn, po czym przecinamy Młynówkę Sułowską, zasilającą w wodę stawy Kompleksów Ruda Sułowska, Niezgoda i Radziądz. Na Młynówce znajduje się jaz z miejscem wodowania kajaków. Opuszczamy zabudowę wsi, jesteśmy w Kompleksie Ruda Sułowska Rezerwatu Stawy Milickie.
Rezerwat Stawy Milickie utworzono w 1963 r., ma powierzchnię 5298,15 ha (więcej niż niektóre parki narodowe) i składa się z kilku oddzielonych od siebie kompleksów: Radziądz, Jamnik, Ruda Sułowska, Stawno i Potasznia. Gniazduje tu ok. 120 gatunków ptaków, a 50 gatunków przebywa tu w czasie przelotów. W rezerwacie występują m.in.: kszyk, cyraneczka, gągoł, podgorzałka, kureczka nakrapiana, łabędź niemy, sieweczka rzeczna, żuraw, orzeł bielik, bocian czarny, czapla purpurowa i biała, jastrząb, kania czarna i ruda, kobuz, rybołów oraz trzmielojad. W 1995 r. Stawy Milickie zostały objęte Konwencją Ramsarską o obszarach wodno-błotnych mających znaczenie międzynarodowe, w 2000 r. znalazły się w programie Living Lakes. Na terenie rezerwatu obowiązuje zakaz wstępu, można poruszać się jedynie drogami publicznymi i szlakami turystycznymi.
Kompleks Ruda Sułowska liczy 1139 ha i składa się z dwóch części – północnej i południowej, jesteśmy na skraju drugiej części. Część południowa ma ok. 250 ha powierzchni, znajdują się tu płytkie stawy narybkowe, napełniane wodą późną wiosną.
Mijamy kapliczkę z 2009 r. i wiatę, po czym docieramy do ścieżki dydaktycznej wokół stawów kompleksu z tablicami informacyjnymi. Jedziemy asfaltową drogą, biegnącą groblą wśród stawów. Dla umocnienia grobli obsadzono ją aleją dębową, w drzewach żyją chronione owady – kozioróg dębosz i pachnica dębowa. Po prawej znajdują się Stawy: Płytki, Trójkątny, Bliźniaczy Mały, Bliźniaczy i Przydrożny, po lewej – Zimowy, Trześniówka Dolna A i B oraz Trześniówka Górna.
Stawy najbardziej atrakcyjne są wiosną, kiedy można tu zobaczyć rzadką kaczkę – podgorzałkę i jesienią. Od września na stawach Trześniówce Dolnej A i Płytkim tłumnie występują: płaskonosy, krakwy, cyraneczki, nurogęsi, łyski, perkozy dwuczube, łabędzie nieme i krzykliwe. W stawach hodowane są: najliczniejszy karp, amur biały oraz szczupak, który jako jedyny jest gatunkiem rodzimym. Karp wymaga dokarmiania paszami zbożowymi, razem z amurem do rozmnażania potrzebuje wylęgarni i tarlisk. Stawy zasiedlają różne rośliny wodne, występują tu zespoły rzęs i spirodeli wielokorzeniowej, żabiścieku pływającego oraz rdestnic. Na brzegach rośnie szuwar trzcinowy. Z owadów najliczniej występują przedstawiciele chrząszczy – pływak żółtobrzeżek i ważek – husarze i żagnice.
Opuszczamy ścieżkę dydaktyczną i docieramy do parkingu z miejscem odpoczynku przy szosie nr 439 Żmigród – Milicz. Jedziemy dłuższą chwilę szosą, wkraczając w las, po czym skręcamy w drogę pożarową nr 85, pokrytą zniszczonym asfaltem. Przecinamy Drogę Goeringa (marszałek Rzeszy polował w okolicznych lasach) i Rów Paszkowy, łączący Młynówkę Sułowską z Kanałem Niezgodzkim.
Po dłuższej chwili docieramy do szosy Niezgoda – Ruda Żmigrodzka, można tu podjechać 400 m w prawo do rezerwatu Olszyny Niezgodzkie.
Rezerwat Olszyny Niezgodzkie utworzono w 1987 r. na powierzchni 74,28 ha. Chroni on naturalny obszar bagiennych olszyn nad rzeką Ługą. W rezerwacie występuje zespół olsu porzeczkowego o budowie kępowo-dolinowej. W dębach żerują tu larwy chronionego kozioroga dębosza. W rezerwacie rośnie 276 gatunków roślin, w tym chronione: bluszcz pospolity, kalina koralowa, kruszyna pospolita, porzeczka czarna, konwalia majowa, sromotnik bezwstydny oraz sztucznie wprowadzony jarząb szwedzki. Rezerwat obejmuje dawny zwierzyniec łowiecki Hatzfeldtów, przed 1945 r. istniał tu rezerwat Ługa (Die Luge), obejmujący o wiele większą powierzchnię 250 ha. Niestety później sporą część bagien osuszono, prowadząc gospodarkę leśną. Obecnie rezerwat obejmuje północno-zachodnią część dawnych bagien.
Mijamy przysiółek Hucisko, sięgał tu dawniej Staw Rudy, osuszony w XIX w. i przeznaczony pod uprawy leśne. Wjeżdżamy do Rudy Żmigrodzkiej, nazwa wsi wzięła się od eksploatowanej tu od XIII w. rudy darniowej. Mijamy Centrum Diagnostyki i Leczenia Chorób Koni oraz agroturystykę Agrotrans. Docieramy do głównego skrzyżowania z krzyżem, gniazdem bocianim i dawną gajówką.
Zmieniamy kolor szlaku na czarny Szlak Grodzisk, Kapliczek i Krzyży Pokutnych, biegnący wokół Żmigrodu, będziemy nim podążać do końca trasy. Jedziemy szosą w kierunku Radziądza, mijamy dawny folwark i przecinamy kanał Ługa, łączący Młynówkę Sułowską z Baryczą. Po chwili docieramy do przysiółka Ruda Żmigrodzka-Kolonia z metalowym krzyżem. Mijamy kompleks prywatnych stawów Ruda Żmigrodzka i osiągamy Karczmę Rybną.
Niegdyś znajdował się tu dawny Staw Pański, wzmiankowany w 1676 r. W XIX w. częściowo go osuszono, zamieniając na pola uprawne, ostatecznie zniknął po 1945 r. W latach 90. XX w. na części jego terenu Jan Krzysztof Raftowicz założył mniejsze prywatne stawy – Krzysztof Dolny i Leśny w południowej części oraz Górny, Łąkowy i Tomasz w północnej. Przy gospodarstwie rybackim urządzono Karczmę Rybną.
Jedziemy brzegiem Stawu Górnego i mijamy wjazd do kopalni gazu ziemnego (Ośrodek Grupowy Radziądz Kopalni Borzęcin). Wjeżdżamy w las i przecinamy Kanał Kokot, biegnący od Młynówki Sułowskiej. Docieramy do polany z przysiółkiem Szarzyna i drewnianym domem ze studnią.
Można tu podejść 150 m niewyraźną ścieżką w prawo do położonego nad brzegiem stawu grodziska stożkowego z XII-XIII w.
Za opuszczonym domem docieramy do punktu widokowego nad brzegiem Stawu Jeleniego II, który obejmuje Rezerwat Stawy Milickie (Kompleks Radziądz).
Kompleks Radziądz ma powierzchnię 1046 h i składa się ze Stawu Starego, trzech Jelenich, trzech Nasiennych i kilku mniejszych zbiorników.
Staw Jeleni II ma 68 ha powierzchni, powstał w latach 60. XX w., z podziału dużego stawu Jeleniego na trzy mniejsze akweny. Stawy założyli w XVI w. Kurzbachowie, a szczyt ich rozwoju obszarowego miał miejsce w XVIII w. Najwięcej ptaków można tu obserwować w okresie przelotów, wczesną wiosną i jesienią. Brak szuwarów sprawia, że w okresie lęgowym niewiele gatunków buduje tu gniazda. Przy punkcie widokowym znajduje się śluza z 2. poł. XIX w., odprowadzająca wodę ze stawu.
Przecinamy ponownie Kanał Kokot, po lewej znajduje się łowisko ryb Ostoja. Za mostem na Kanale Kokot docieramy do składającego się z jednej zagrody przysiółka Szarlotka i Stawu Nasiennego Trzeciego. Przekraczamy kanał odprowadzający wodę ze stawu i jadąc skrajem lasu skręcamy w drogę bitą. Po raz kolejny przecinamy Kanał Kokot, odprowadzający wodę ze Stawów Jelenich i wjeżdżamy w las. Po dłuższej chwili osiągamy drogę nr 439 Milicz – Żmigród, którą docieramy do parkingu leśnego i już ostatniego mostu na Kanale Kokot. W oddali po prawej mijamy staw Kokot, należący do małego kompleksu Stawów Kokockich.
Osiągamy przysiółek Zielony Dom, z dawnym domem celnym, gdzie skręcamy w boczną szosę, biegnącą do Borka. W zagajniku znajdują się zabudowania przysiółka Nowe Domy, z siedzibą Leśnictwa Borek.
Skręcamy razem z główną drogą i jadąc wzdłuż zagajnika docieramy do wsi Borek. Na jej początku stoi ciekawa kapliczka ludowa z 2001 r. z drewnianymi płaskorzeźbami świętych i figurą NMP. Mijamy świetlicę wiejską i dawną gospodę, naprzeciwko której stoi zabytkowa kapliczka z figurą NMP, zwieńczona krzyżem. Nieco dalej znajduje się współczesna kaplica mszalna św. Maksymiliana Kolbego. Na końcu Borka docieramy do wiaduktu drogi ekspresowej S5 Wrocław – Poznań, tuż przed nim po lewej stoi dawny dom celny. Przejeżdżamy pod wiaduktem ekspresówki i osiągamy Garbce.
Przejeżdżamy przez tory linii Wrocław – Poznań, w głębi po prawej znajduje się przystanek kolejowy (możliwość skrócenia trasy).
Przystanek Garbce powstał w 1993 r. na zbudowanej w 1856 r. przez Kolej Górnośląską linii Wrocław – Poznań. Ok. 1898 r. zbudowano drugi tor, linię zelektryfikowaną w latach 1969-70. Podczas modernizacji linii w 2013 r. zbudowano przejście podziemne, łączące perony. Przed przystankiem, od strony Wrocławia znajdowała się krótka bocznica, biegnąca do stacji transformatorowej.
W Garbcach mijamy dawną szkołę i gospodę z ok. 1920 r., naprzeciwko której stoi młyn z 1921 r. z gniazdem bocianim na kominie. Dalej znajduje się mały staw z drewnianym krzyżem, za ostrym zakrętem opuszczamy wieś. Na kolejnym zakręcie z prawej przychodzi pierwotny przebieg drogi, biegnącej przez wieś, odcięty wskutek budowy ekspresówki, niegdyś prowadziła nim i szosą do Korzeńska główna droga Wrocław – Poznań.
Jedziemy dłuższy odcinek przez pola, mijamy wjazd na wiadukt nad ekspresówką i docieramy do zabudowań Korzeńska. Ul. Wrocławską przecinamy Dąbrocznię (Starą Orlę) i rzekę Orlę. Na skrzyżowaniu opuszczamy czarny szlak, mijamy drewniany krzyż i osiągamy stację, gdzie nasza trasa się kończy.
Stacja Korzeńsko powstała w 1894 r. na zbudowanej w 1856 r. przez Kolej Górnośląską linii Wrocław – Poznań. Ok. 1898 r. powstał na niej drugi tor.W latach 1919-39 było tu przejście kolejowe na granicy Niemiec z Polską, gdzie kończyło bieg większość pociągów osobowych z Wrocławia. Linię Wrocław – Poznań zelektryfikowano w latach 1969-70. Po modernizacji linii w latach 2012-14 stację zredukowano do roli przystanku, zlikwidowano też przylegającą do budynku dworca nastawnię. Sam budynek dworca pochodzi z ok. 1915 r. Przed stacją, od strony Wrocławia rozgałęziała się krótka bocznica, prawdopodobnie na plac ładunkowy.
