Żeby zobaczyć przebieg trasy kliknij ikonkę „zobacz wszystkie warstwy danych”
15,3 km, 4.25 h
Oborniki Śląskie – 1,4 km – Góra Holteia – 2,7 km – Kuraszków – 1,7 km – Długa Hala – 1,0 km – Przełęcz Trójniak – 1,0 km – Przecławice – 1,3 km – Rzepotowice – 2,1 km – Marcinowo – 4,1 km – Trzebnica
Dojazd – stacja Oborniki Śląskie na linii Wrocław – Rawicz (D3), jeżdżą tędy pociągi Kolei Dolnośląskich w relacjach Wrocław Główny/Kłodzko Główne/Międzylesie/Jelcz-Laskowice/Ziębice/Strzelin – Rawicz, Polregio w relacjach Wrocław Główny/Międzylesie/Szklarska Poręba Główna – Poznań Główny, Wrocław Główny – Żmigród/Rawicz/Leszno i Strzelin – Rawicz oraz połączenia dalekobieżne PKP IC.
Stacja Trzebnica na linii Wrocław – Trzebnica (D8), jeżdżą tędy pociągi Kolei Dolnośląskich w relacji Wrocław Główny – Trzebnica.
Trasa biegnie przez Wzgórza Trzebnickie. Ze stacji Oborniki Śląskie podchodzimy na Wzgórze Holteia i schodzimy zboczem Żniwnej Kopy do Kuraszkowa z kaplicą i dworem. Podchodzimy koło widokowego wzniesienia Gnieździec na Długą Halę, by zejść przez Przełęcz Trójniak do Przecławic i Rzepotowic. Przez kolejne grzbiety docieramy do Marcinowa i Trzebnicy, gdzie mijamy rynek i osiągamy stację kolejową.
Trasa zaczyna się na stacji Oborniki Śląskie (169 m).
Stacja Oborniki Śląskie powstała w 1856 r., kiedy Kolej Górnośląska zbudowała linię Wrocław – Poznań. Ok. 1898 r. zbudowano drugi tor, linię zelektryfikowano w latach 1969-70. Neoklasycystyczny dworzec z elementami neoromańskimi z 1856 r. wyremontowano w latach 2014-15, podczas modernizacji odcinka Wrocław – Rawicz. W dawnej restauracji umieszczono Bibliotekę Publiczną im. J. Iwaszkiewicza, a w jej ogrodzie – Park Dworcowy. W latach 2013-14 przebudowano dwukrawędziowy peron wyspowy, likwidując kładkę dla pieszych nad torami i zastępując ją przejściem podziemnym. Stacja posiada trzy tory główne, tor czwarty zlikwidowano ok 2005 r. Dwa boczne tory ładunkowe prowadziły do rozebranego w 2011 r. magazynu i placu ładunkowego, za wiaduktem nad ul. Piłsudskiego znajduje się bocznica do bazy PKP Energetyka. Przed dworcem stał szalet, rozebrany ok. 1975 r., w pobliżu znajduje się dawna lodownia. Ruchem kierowała położona po północnej stronie stacji nastawnia dysponująca OS.
Ze stacji idziemy szlakiem niebieskim, którym będziemy podążać do końca trasy. Ul. Dworcową mijamy secesyjną pocztę z 1895 r., ze ścianami ozdobionymi dekoracją sgraffitową z elementami florystycznymi. Przechodzimy przez willową zabudowę, pochodzącą z czasu, kiedy Oborniki Śląskie były uzdrowiskiem (szczególnie cenny neorenesansowy budynek nr 10 z 1880 r.).
Z prawej przychodzi szosa nr 342 z Wrocławia, pod nr 21 mieści się klasycystyczny budynek komisariatu policji. Docieramy do ronda Natalli-Świat, obok Urzędu Miasta, przecinając drogę nr 340 Wołów – Trzebnica. Idziemy nadal ul. Dworcową (pod nr 43 dawne kino Ava), po czym skręcamy w ul. Mickiewicza i w deptak przez niewielki skwer. Docieramy do ul. Orkana i skręcamy w ul. Kasztanową, biegnącą południowym zboczem Góry Holteia. Podchodzimy deptakiem do góry w kierunku powstałego na pocz. XX w. Głazu Holteia.
Głaz poświęcony jest mieszkańcowi Obornik, Karolowi von Holtei (1798-1880), niemieckiemu poecie i dramaturgowi romantycznemu, który jedną ze sztuk (Stary Wódz) poświęcił Tadeuszowi Kościuszce. Zniszczony po 1945 r. głaz został odtworzony przez Jana Drzewieckiego.
Ścieżką koło okazałych dębów, docieramy do drogi polnej i osiągamy wierzchołek Góry Holteia (217 m).
Roztacza się stąd rozległy widok w kierunku południowym, w dole widać Oborniki Śląskie, za nimi ciągnie się Dolina Odry z Wrocławiem, horyzont zamykają widoczne przy dobrych warunkach pasma sudeckie ze Ślężą. Na szczycie znajdują się stalowy krzyż i kurhan z epoki brązu.
Wkraczamy w las, schodzimy do doliny prowadzącej w kierunku dawnego uzdrowiska. Podchodzimy lekko na grzbiecik i schodzimy do kolejnej doliny. Rozpoczynamy podejście pod górę, na skraju lasu opuszczamy granice Obornik Śląskich. Niewyraźną drogą polną osiągamy boczny grzbiet Żniwnej Kopy (241 m).
Schodzimy w dół do Kuraszkowa, gdzie skręcamy w ul. Zieloną i docieramy do głównej szosy z Obornik Śląskich (ul. Lipowa). Mijamy potężny Dąb Napoleoński o obwodzie 6 m, (niestety mocno przycięty w ostatnich latach), wg legendy pochowano pod nim kilku żołnierzy napoleońskich. Idziemy chwilę przez wieś i skręcamy w ul. Turystyczną (185 m), można tu podejść 120 m w prawo ul. Kościelną do kaplicy i dawnego cmentarza.
Neogotycka kaplica cmentarna pochodzi z poł. XIX w., w 2000 r. dobudowano do niej kaplicę mszalną MB Miłosierdzia.
Ścieżką mijamy dwór.
Dwór wzmiankowano w 1785 r., obecny pochodzi z XIX/XX w. Po 1945 r. funkcjonowała w nim szkoła, od 1974 r. mieści się w nim schronisko młodzieżowe. Przy dworze znajduje się galeria drewnianych rzeźb.
Bitą ul. Boczną okrążamy dawny folwark. Skręcamy w ul. Jesionową, mijając stadninę Końska Akademia, zbudowaną w stylu nawiązującym do muru pruskiego.
Opuszczamy Kuraszków, idziemy dolinką, położoną u stóp treningowego wzgórza lotniarzy – Gnieźdźca (226 m). Droga dzieli się na kilka odnóg, trzymając się tej położonej najbliżej doliny wkraczamy w las.
Warto tu podejść 100 w prawo na widokowy szczyt Gnieźdźca.
Podchodzimy na skraj Długiej Hali (219 m), położonej na siodle w grzbiecie Kozich Czubów (238 m).
Idziemy grzbietem przez las, mijając Piekarską Górę (238 m), polami schodzimy do szosy z Kowal i Przełęczy Trójniak (214 m).
Kolejnym zejściem osiągamy Przecławice, mijając folwark i krzyż (190 m). W parku naprzeciwko stał niegdyś neogotycki pałac, zniszczony po 1945 r.
Opuszczamy Przecławice, idziemy szosą skrajem bocznego grzbietu Połańca (245 m). Przecinamy dolinę Pasterskiego Potoku i docieramy do Rzepotowic (176 m). Mijamy współczesny kościół filialny Bożego Ciała z 1999 r. i położony nad stawem folwark.
Folwark ze stawem hodowlanym powstał w XVIII w. i został powiększony przed 1826 r. Do chwili obecnej zachowały się trzy ceglane budynki z poł. XIX w.
Mijamy boisko z wiatą i współczesną kapliczkę, po czym opuszczamy Rzepotowice.
Podchodzimy na przedni grzbiet Sadowego Wzgórza i rozpoczynamy zejście. Skręcamy w drogę polną, którą docieramy do położonego w dolinie Włóknicy Marcinowa (169 m).
Na skrzyżowaniu stoi gospoda Becheta z 1885 r., w której znajdowała się po wojnie szkoła, oraz powojenna kapliczka z metalowym krzyżem. Podchodzimy szosą, najpierw wąwozem, potem przez rozproszoną nową zabudowę i opuszczamy Marcinowo.
Podchodzimy wśród sadów na wzgórze i przekraczamy wiaduktem drogę ekspresową S5 Wrocław – Poznań. Przecinamy obwodnicę Trzebnicy w ciągu drogi nr 15 do Krotoszyna i starej drogi nr 5 Wrocław – Poznań oraz dolinkę Polskiej Wody. Podchodzimy do gospodarstwa sadowniczego i wkraczamy w zabudowania Trzebnicy.
Ul. Marcinowską schodzimy do ul. Brama Trębaczy i osiągamy grodzisko.
Grodzisko to miejsce zameczku książęcego z XIII-XIV w., zniszczonego w 1432 r. przez husytów.
Docieramy do rynku (194 m).
Na środku trzebnickiego rynku stoi eklektyczny ratusz z 1868 r., obecnie siedziba Urzędu Stanu Cywilnego i Muzeum Regionalnego, prezentującego dokumenty, reprodukcje, pieczęcie i rekwizyty dotyczące osadnictwa w rejonie Trzebnicy. W północnej pierzei stoi barokowa kamieniczka Pod Złotym Słońcem (nr 8) z 2. poł. XVIII w., przebudowana w XIX/XX w. z portalem i głowicami jońskimi. Pod nr 12 i 22 znajdują się kalenicowe domy z pocz. XIX w., przebudowane w XX wieku. Na Rynku ustawiono także rzeźby kotów, nawiązujące do zwyczajowej nazwy Wzgórz Trzebnickich – Góry Kocie i replikę XVIII-wiecznego pręgierza.
Idziemy chwilę ul. Daszyńskiego i skręcamy w ul. Obrońców Pokoju. Na pl. Pionierów Ziemi Trzebnickiej znajduje się fontanna i pomnik Pionierów. Mijamy dawną elektrownię z pocz. XX w., Villę Kühne i Park Miejski (dawny cmentarz). Ul. Kolejową docieramy na stację Trzebnica (201 m), gdzie kończy się nasza trasa.
W 1886 r. pruskie koleje państwowe zbudowały linię kolejową Wrocław Psie Pole – Trzebnica. Linię zamknięto dla ruchu pasażerskiego w 1991 r., a towarowego w 1999 r. Później docierały tu jedynie okazjonalne pociągi turystyczne i pielgrzymkowe Dolnośląskich Kolei Regionalnych. Dzięki staraniom samorządu województwa dolnośląskiego linię przejęła i wyremontowała Dolnośląska Służba Dróg i Kolei. W 2009 r. przywrócono połączenia pasażerskie, obsługiwane szynobusami Kolei Dolnośląskich. Budynek dworca w stylu włoskiej willi pochodzi z 1886 r. Do 1954 r. działała w nim restauracja, kasy i biura. Po wznowieniu połączeń w 2009 r. Gmina Trzebnica wykonała gruntowną rewitalizację budynku dworca. Przy stacji zachowała się dawna lokomotywownia, obrotnica i magazyn towarowy. Przed dworcem w 2019 r. powstało centrum przesiadkowe, pełniące rolę dworca autobusowego. Obok rosną pomnikowy jawor i lipa.
