Żeby zobaczyć przebieg trasy kliknij ikonkę „zobacz wszystkie warstwy danych”
25,6 km, 7 h
Trzebnica – 5,0 km – Raszów – 2,2 km – Brochocin – 1,7 km – Taczów Mały – 1,9 km – Głuchów Górny – 2,5 km – Boleścin – 2,7 km – Zaprężyn – 1,5 km – Bierzyce – 1,0 km – Łozina – 1,1 km – Budziwojowice – 3,5 km – Szczodre – 2,5 km – Długołęka
Dojazd – stacja Trzebnica na linii Wrocław – Trzebnica (D8), jeżdżą tędy pociągi Kolei Dolnośląskich w relacji Wrocław Główny – Trzebnica. Stacja Długołęka na linii Wrocław – Oleśnica – Krotoszyn (D7), jeżdżą tędy pociągi Kolei Dolnośląskich w relacjach Jelcz-Laskowice/Wrocław Główny – Oleśnica/Milicz/Krotoszyn oraz Polregio w relacjach Wrocław Główny – Oleśnica/Bierutów/Namysłów/Kluczbork i Wrocław Główny – Ostrów Wielkopolski.
Trasa biegnie przez Wzgórza Trzebnickie i Równinę Oleśnicką. Ze stacji Trzebnica idziemy koło bazyliki z klasztorem cysterek, Rotundy Pięciu Stołów i Willi Zamek. Wspinamy się na wzgórze i schodzimy do Raszowa oraz Brochocina z pałacami. Mijamy stację Brochocin Trzebnicki, przez Taczów Mały podchodzimy do Głuchowa Górnego z kościołem Podwyższenia Krzyża Św. i pałacem. Schodzimy do Boleścina z kolejnym pałacem, podchodzimy koło Rezerwatu Las Bukowy w Skarszynie na wzniesienie, z którego schodzimy do Zaprężyna, opuszczając Wzgórza Trzebnickie. Idziemy Równiną Oleśnicką przez Bierzyce i Łozinę z kościołami MB Bolesnej i Wniebowzięcia NMP, następnie skrajem Budziwojowic do Szczodrego z pozostałościami Śląskiego Windsoru i rozległym parkiem, by skończyć trasę na stacji Długołęka.
Trasa zaczyna się na stacji Trzebnica (201 m).
W 1886 r. pruskie koleje państwowe zbudowały linię kolejową Wrocław Psie Pole – Trzebnica. Linię zamknięto dla ruchu pasażerskiego w 1991 r., a towarowego w 1999 r. Później docierały tu jedynie okazjonalne pociągi turystyczne i pielgrzymkowe Dolnośląskich Kolei Regionalnych. Dzięki staraniom samorządu województwa dolnośląskiego linię przejęła i wyremontowała Dolnośląska Służba Dróg i Kolei. W 2009 r. przywrócono połączenia pasażerskie, obsługiwane szynobusami Kolei Dolnośląskich. Budynek stacji kolejowej w stylu włoskiej willi pochodzi z 1886 r. Do 1954 r. działała w nim restauracja, kasy i biura. Po wznowieniu połączeń w 2009 r. Gmina Trzebnica wykonała gruntowną rewitalizację budynku dworca. Przy stacji zachowała się dawna lokomotywownia, obrotnica i magazyn towarowy. Przed dworcem w 2019 r. powstało centrum przesiadkowe, pełniące rolę dworca autobusowego. Obok rosną pomnikowy jawor i lipa.
Ze stacji idziemy szlakiem czerwonym, którym będziemy podążać do Zaprężyna. Ul. Kolejową docieramy do głównej ul. Wrocławskiej, wzdłuż której biegła linia wąskotorówki z Wrocławia.
Linia wąskotorowa Kolejki Wrocławsko-Trzebnicko-Prusickiej o rozstawie 750 mm powstała w 1898 r. W Prusicach łączyła się ze zbudowaną w latach 1894-95 linią Żmigrodzko-Milickiej Kolejki Powiatowej ze Żmigrodu do Sulmierzyc, z odgałęzieniem Przedkowice – Prusice. W 1967 r. zamknięto odcinek Wrocław – Trzebnica, od tej pory pociągi zaczynały bieg na stacji Trzebnica Gaj. Linię ostatecznie zlikwidowano w 1991 r. i w ciągu dwóch lat rozebrano.
Na skwerze urządzono ekspozycję taboru kolejowego i zdjęć z historii linii z lokomotywą Lyd1-221 z 1967 r. produkcji FabLoku, która stacjonowała w Ełku. Za przecięciem ul. 1 Maja zachował się budynek dawnej stacji wąskotorowej Trzebnica Zdrój.
Przecinamy rondo i idziemy ul. ks. Bochenka. Mijamy eklektyczny budynek Starostwa Powiatowego z pocz. XX w. (po 1945 r. siedziba PZPR i Urzędu Gminy) i neobarokową siedzibę Komendy Powiatowej Policji z końca XIX w. W budynku poczty mieściła się pierwsza siedziba wojewody dolnośląskiego w 1945 r., dalej w pawilonie Rolnik działało kino. Pod nr 22-24 stoi okazała eklektyczna kamienica z 2. poł. XIX w., z licznymi emblematami i neogotyckimi zdobieniami wieży. Za nimi zaczyna się kompleks barokowego klasztoru cysterek, z budynkami dawnego szpitala z lat 20. XX w. i hotelu Zum Kronprinz, przy wejściu na teren klasztoru. Docieramy do bazyliki (183 m).
Bazylika św. Jadwigi i św. Bartłomieja tworzy razem z dawnym klasztorem cysterek Sanktuarium św. Jadwigi. Powstała w latach 1208-19 jako trójnawowy, jeden z pierwszych w Polsce kościołów ceglanych w stylu romańskim. W latach 1268-1269 powstała pierwsza w Polsce kaplica w stylu gotyckim, w której umieszczono relikwie św. Jadwigi. Pochowano tu także 22 Piastów śląskich, na czele z Henrykiem Brodatym. W latach 1680-85 doszło do barokowej przebudowy kościoła, powstało barokowe wyposażenie wnętrza, z obrazami Willmanna. W 1690 r. dobudowano północną kruchtę. W latach 1730-60 wyrzeźbiono rokokowe ołtarze (dzieła Mangoldta, Schefflera). W latach 1780-85 zbudowano klasycystyczną wieżę bazyliki, wg projektu Dahna. Na północnej ścianie znajduje się rzeźba św. Bartłomieja z wizerunkiem Chrystusa z 1785 r., nad nią klasycystyczny balkon. W 1810 r. sekularyzowano klasztor, bazylika stała się kościołem parafialnym. W 1903 r. kościół restaurowano, zamontowano zegar na wieży, wrocławscy artyści Schwarzbach i Hans Pölzig zbudowali chór muzyczny. W okresie międzywojennym odkryto i wyeksponowano portale romańskie. Po 1945 r. udostępniono kryptę św. Bartłomieja ukończoną w 1214 r., w zakrystii romańskiej urządzono muzeum z cennymi zbiorami sztuki sakralnej. W barokowej bryle budowli wyróżniają się dwa portale romańskie, będące reliktami pierwotnego kościoła. Pierwszy z lat 1218-1230, z przedstawieniem króla Dawida, grającego na lutni w towarzystwie królowej Betsabe. Drugi sprzed 1250 r. z tympanonem ze sceną adoracji przez anioły NMP z Dzieciątkiem. Wejście prowadzi przez barokowe drzwi z 1720 r., w portalu znajduje się płaskorzeźba św. Jadwigi. Przed bazyliką stoi barokowa kolumna św. Jana Nepomucena z 1738 r.
Wnętrze bazyliki urządzone jest z barokowym przepychem. Nawa główna posiada 19,2 m wysokości, wzdłuż niej znajduje się 19 obrazów M. Willmanna z 1. poł. XVIII w. ze scenami z życia św. Jadwigi. Neobarokowy chór muzyczny z organami z 1903 r. jest autorstwa wrocławskich artystów Schwarzbacha i Hansa Pölziga. W świątyni znajduje się 13 barokowych ołtarzy bocznych oraz ambona z 1745 r. (dzieło Mangoldta). W ołtarzach św. Bartłomieja i św. Krystyny stoją obrazy M. Willmanna. W nawach bocznych zawieszono obrazy Drogi Krzyżowej z poł. XIX w. Przed prezbiterium znajdują się rzeźby śś. Jadwigi i Elżbiety. Rzeźby przed i w ołtarzu głównym są autorstwa F. J. Mangoldta. W centrum znajduje się obraz Wniebowzięcia NMP (autorstwa Filipa van Bentuma, 1747-48), wokół posągi – od lewej: św. Bartłomiej, Jan Chrzciciel, Juda Tadeusz i Jan Ewangelista, a nad nim obraz Trójcy Św. Pośrodku prezbiterium stoi nagrobek ks. Henryka Brodatego i mistrza zakonu kawalerów mieczowych Konrada von Feuchtwangena (1685, dzieło Jakuba Bielawskiego). Po prawej widać gotycki portal z Ukrzyżowaniem (1290). Z pierwotnego wyposażenia zachowały się: późnogotycka rzeźba Matki Boskiej z XV w. oraz późnogotycki obraz ołtarzowy Matki Bożej z Dzieciątkiem.
Kaplica św. Jana Chrzciciela – romańska z barokową kratą (1701), na środku stoi tumba nagrobna św. Jadwigi z epitafium z 1680 r. (dzieło krakowskiego rzeźbiarza Marcina Bielawskiego), święta leżała tu w czasie budowy poświęconej jej kaplicy. Poza tym znajdują się tu dwie chrzcielnice: gotycko-renesansowa z pocz. XVI w. i barokowa z XVIII w. Na ścianach widać malowidła przedstawiające klasztory cysterskie i żywot św. Jadwigi z 1800 r.
Kaplica św. Jadwigi z lat 1267-69 – pierwszy klasycznie gotycki obiekt na ziemiach polskich. Stoi tu grobowiec św. Jadwigi z 1680 r. z alabastrową figurą księżnej z ok. 1750 r. (dzieło Mangoldta). Wokół widać m.in. epitafium ks. legnicko-brzeskiej Karoliny z 1707 r. i dwie furty z orłami piastowskimi. Późnobarokowy ołtarz główny z 1730 r. zawiera obraz św. Jadwigi z 1653 r. Ambona polska (głoszono z niej kazania po polsku) pochodzi z 1685 r., a gotycki krucyfiks z 1410 r. Przy wejściu znajduje się wczesnogotycki portal z Koronacją NMP z 1290 r., a w ołtarzach bocznych obrazy św. Anny i św. Józefa autorstwa F. Schefflera.
Krypta św. Bartłomieja – najstarsza, romańska część bazyliki z 1214 r. Znajduje się tu grobowiec ks. oleśnickiego Konrada II i ekspozycja detali romańskich i gotyckich.
Klasztor cysterek, ufundowany w 1202 r. przez księcia Henryka Brodatego pod wpływem żony Jadwigi, był siedzibą pierwszego w Polsce zakonu żeńskiego. W latach 1432-33 został zniszczony przez najazd husytów, ponownie w 1475 r. przez wojska węgierskie Macieja Korwina. Stary, romański klasztor wyburzono w 1697 r., na jego miejscu powstał nowy, barokowy, projektu Kalkbrennera (1697-1726). W 1810 r. dokonano kasaty klasztoru, urządzono w nim obóz jeniecki dla Rosjan w czasie wojen napoleońskich, lazaret (1813-16) i fabrykę sukienniczą (1817 -57). W 1870 r. część budynku wykupili joannici, w 1889 r. resztę odkupiły boromeuszki, urządzając szpital. Wkrótce joannici oddali swoją część boromeuszkom.
Późnobarokowy budynek ma rozmiary 115 x 88 m i bogato zdobioną fasadę z płytkim ryzalitem i rozbudowaną lukarną. W narożach znajdują się wieże z masywnymi hełmami. Wewnątrz zbudowano refektarze i wirydarze z barokowymi rzeźbami. Wejście obok bazyliki zdobi portal północny z MB z Dzieciątkiem, św. Jadwigą i jej nauczycielką Petrissą. Na balustradach schodów stoją rzeźby śś. Scholastyki i Humbeliny, a na dziedzińcu figura św. Jana Nepomucena i Pieta z 1723 r., przeniesione z mostu na Polskiej Wodzie. W zabytkowym parku rosną cisy, tuje oraz pomniki przyrody – miłorząb i cztery platany. Stoi tu drewniany pawilon z XIX/XX w., fontanna, kapliczka św. Franciszka z barometrami i pomnik Jana Pawła II. W skład zabudowy klasztornej wchodzą budynki z 2. poł. XVIII – XIX w.: Dom Anny, Dom Jadwigi, Dom Henryka, pralnia i stróżówka.
Ul. Jana Pawła II wzdłuż bazyliki mijamy plebanię, Muzeum Kultu św. Jadwigi i plac Pielgrzymkowy z ołtarzem polowym. Dochodzimy do ul. Henryka Brodatego, którą prowadzi szosa nr 340 Trzebnica – Oleśnica, mijając ogródki działkowe na zboczach Winnej Góry i osiedle domków jednorodzinnych. Skręcamy w ul. Czereśniową i osiągamy Rotundę Pięciu Stołów.
Rotunda Pięciu Stołów to krąg o średnicy 28 m, otoczony murem z cegły, brył granitowych i rudy darniowej, wzniesionym w XIII w. Tu spotykała się św. Jadwiga z potrzebującymi, znajdowało się tu miejsce kwarantanny podczas epidemii i cmentarz. W środku stoi krzyż i rzeźba św. Jadwigi.
Ul. Czereśniową docieramy do ul. Oleśnickiej, w głębi stoi zabytkowa Willa Zamek, położona na skraju Lasu Bukowego.
Las Bukowy to dawny park zdrojowy, znajdujący się na południowo-wschodnich obrzeżach Trzebnicy, na stoku wzgórza Widok (244 m). Rosną tu buki z domieszką lipy, dębu, klonu, jaworu, świerka i modrzewia. Miejsce rekreacji i wypoczynku mieszkańców Trzebnicy. Willa Zamek pochodzi z lat 1890-1905, ma formę romantyczno-neogotyckiego zameczku. Obok znajdują się: wozownia, studnia Źródło Marii Karoliny i park.
Idziemy deptakiem wzdłuż szosy Trzebnica – Długołęka pod górę, wzdłuż krawędzi Lasu Bukowego. Po chwili skręcamy koło nowego osiedla, droga leśna dość stromym podejściem wyprowadza nas na szczyt wzgórza 250 m. Wychodzimy z lasu (z tego miejsca rozciągają się malownicze widoki na południe), podążamy przez sady lekko w dół, przecinając szosę Trzebnica – Długołęka.
Szutrową drogą schodzimy do wsi Raszów, brukowaną ulicą mijamy krzyż (215 m) i dochodzimy do rozległego folwarku, który omijamy szutrówką. Kolejny skręt doprowadza nas do ukrytego w niewielkim parku pałacu.
Pałac w Raszowie pochodzi z lat 1826-1830 i został przebudowany w latach 1905-10. W skład kompleksu pałacowego wchodzą: pawilon ogrodowy, budynek mieszkalny i budynki gospodarcze z pocz. XX w., oficyna mieszkalno-gospodarcza z 1 poł. XIX w., brama wjazdowa do folwarku z pocz. XX w. i park założony w XX w. W pobliżu pałacu rosną pomniki przyrody: dąb błotny, żywotnik zachodni i trzy lipy.
Idziemy dalej niewyraźną drogą polną, pokonując dolinę i kulminację. Na tym odcinku towarzyszą nam malownicze widoki. Schodzimy w dół pod wiadukt linii kolejowej Wrocław – Trzebnica. Szutrówką dochodzimy koło krzyża do głównej ulicy w Brochocinie.
W głębi po lewej mijamy opuszczony pałac.
Pałac w Brochocinie pochodzi z XVIII w., został przebudowany w 2. poł. XIX w. i częściowo zniszczony w 1945 r., obecnie opuszczony. Dwutraktowy, dwukondygnacyjny, nakryty dachem czterospadowym, elewacje dzielone pilastrami, portal z rzeźbionym herbem właścicieli. Obok oficyna mieszkalna, spichlerz i park z XIX w. W parku rośnie wiele pomnikowych drzew. m.in. 10 lip, kasztanowiec, jawor, magnolia Soulange’a, sosna amerykańska i dwie sosny czarne.
Idziemy przez wieś, mijając krzyż, dawną szkołę z ok. 1910 r. i dawną gospodę Zur Eisenbahn, aż do przejazdu kolejowego obok stacji Brochocin Trzebnicki (możliwość skrócenia lub rozpoczęcia trasy).
Stacja Brochocin Trzebnicki (190 m) znajduje się na linii kolejowej Wrocław Psie Pole – Trzebnica, obsługiwanej przez Koleje Dolnośląskie. Znajdujący się tu niegdyś drugi tor zdemontowano. Ceglany budynek stacyjny pochodzi z lat budowy linii. W 2005 r. kręcono tu film Stacja Mirsk.
Idziemy szosą w dolinie Jagodnicy, skrajem Taczowa Wielkiego, skręcając w kierunku Taczowa Małego. Mijamy kaplicę mszalną Bożego Miłosierdzia i skręcamy w szutrówkę, która przechodzi w drogę polną. Idziemy przez pola, gdzie skręcamy w lewo, przecinamy dolinę potoku Jagodnica i mijamy staw.
Szutrówką wkraczamy do wsi Taczów Mały i docieramy do głównej ulicy. Koło dawnej gospody zum Erholungsheim skręcamy w boczną ulicę, biegnącą skrajem folwarku.
Idziemy lekko pod górę drogą polną, przechodzącą na chwilę w ścieżkę. Docieramy do cmentarza w Głuchowie Górnym, obok którego znajduje się nieczynny cmentarz ewangelicki z ok. 1850 r. Osiągamy szosę z Trzebnicy i wkraczamy do wsi, docierając do kościoła Podwyższenia Krzyża Św.
Kościół Podwyższenia Krzyża Św. wzmiankowano w 1376 r., w latach 1540/46 przejęli go protestanci. Rozbudowany w 1706 r., był budynkiem o konstrukcji szkieletowej z wieżą. Spłonął w 1853 r., kiedy wzniesiono obecną, murowaną świątynię w stylu neoromańskim. Pod nr 36 znajduje się dom parafialny z 1856 r., po drugiej stronie kościoła stoi dawna szkoła.
Idziemy dalej szosą przez wieś, mijając dawny sierociniec z 1870 r. (nr 54). Koło krzyża (212 m) kierujemy się w boczną uliczkę, obok dawnej gospody zum Eisenhammer (nr 67). Można tu podejść 170 m w lewo do pałacu.
Ok. 1664 r. istniał tu dwór o konstrukcji szkieletowej, zastąpiony po 1864 r. przez neoklasycystyczny pałac, przebudowany na pocz. XX w. i opuszczony po pożarze. W latach 1870-1940 urządzono park z wieloma pomnikami przyrody (3 buki, 4 platany, sosna amerykańska, lipa, 2 dęby i jesion). Ok. 1864 r. wyburzono stary folwark i założono nowy, na obecnym miejscu. Zabudowa folwarczna pochodzi z lat 1870 – 1900. W ścianę jednego z budynków wmurowano śmigło niemieckiego samolotu, który rozbił się 2.09.1939 r. na okolicznych polach, zestrzelony przez polską obronę lotniczą.
Szutrówką mijamy folwark i opuszczamy Głuchów Górny.
Osiągamy szczyt wzgórza 230 m z którego rozciągają się rozległe widoki. Zaczynamy zejście bitą drogą, mijając zalesione wąwozy lessowe. Zejście robi się wyraźniejsze, po czym docieramy do szosy w Boleścinie.
Mijamy pomnikowy dąb, kapliczkę przy domu pracowników folwarcznych i opuszczony dom szachulcowy. Na skrzyżowaniu (184 m) można podejść 330 m w lewo do pałacu.
Zaniedbany pałac w stylu niderlandzkiego neorenesansu wzniosła w latach 1890-1900 rodzina Haukohl. Przy pałacu znajduje się park z XVIII/XIX w., naprzeciwko rośnie pomnikowy buk. Obok stoi folwark z wozownią, oborą, spichlerzem z poł. XIX w. oraz rządcówką z ok. 1924 r.
Na skraju Boleścina, obok współczesnego kościoła Miłosierdzia Bożego z lat 1981-87, skręcamy w boczną szosę do Krakowian.
Opuszczamy wieś, przekraczamy dolinkę Mielnicy, w której znajdowało się niegdyś po lewej średniowieczne grodzisko. Wyżej urządzono użytek ekologiczny Karyncka Murawa. Po prawej znajduje się niewielki las chroniony w rezerwacie Las Bukowy w Skarszynie.
Rezerwat Las Bukowy w Skarszynie utworzono 15 grudnia 1980 r. na powierzchni 23,7 ha. Zajmuje pocięte wąwozami zbocze Winnej Góry. Rosną tu ponad stuletnie buki, dęby, graby, lipy oraz rzadkie gatunki roślin (m. in. kruszczyk szerokolistny, śnieżyca wiosenna, śnieżyczka przebiśnieg, kokorycz wątła, przylaszczka pospolita, złoć mała, złoć żółta).
Szosa dość stromo wyprowadza nas na szczyt wzniesienia, z którego rozpościera się ładny widok na Boleścin. Przy zakręcie szosy skręcamy w drogę bitą, przechodzącą w szutrówkę. Idziemy przez pola lekko w dół aż osiągniemy szosę w Zaprężynie. Mijamy wiatę i docieramy do głównego skrzyżowania (162 m). Zmieniamy tu kolor szlaku na zielony, którym będziemy szli do końca trasy.
Idziemy szosą w dół doliny Krakowianki i opuszczamy wieś oraz Wzgórza Trzebnickie, wkraczając na teren Równiny Oleśnickiej. Docieramy do Bierzyc, ul. Kubańską i Klonową osiągamy skrzyżowanie z krzyżem. Idziemy ul. Sosnową do głównej ul. Wrocławskiej, którą biegnie szosa Łozina – Węgrów. Mijamy dawny dom dróżnika i wkraczamy do Łoziny.
Ul. Milicką mijamy szkołę podstawową z boiskiem oraz bibliotekę z pocztą. Docieramy do głównego skrzyżowania (152 m), przy którym stoi kościół MB Bolesnej.
Poewangelicki kościół MB Bolesnej wzniesiono w latach 1710-12 w konstrukcji szkieletowej. Poprzedni z 1701 r. został na polecenie niechętnych protestantom władz cesarskich rozebrany. Po 1945 r. kościół otynkowano. W południowej ścianie znajdują się dwa barokowe epitafia z ok. 1735 r. Drewniana wieża-dzwonnica, zwieńczona okazałym cebulastym hełmem powstała w 1776 r. Ołtarz główny ufundował w 1714 r. Ch. Sylwiusz von Langenau, we wnętrzu zachowały się charakterystyczne dla świątyń ewangelickich empory. Obecnie kościół stanowi Sanktuarium MB Bolesnej, znajduje się w nim cudowny obraz, pochodzący z Tuligłów pod Lwowem.
Warto tu podejść 100 m w prawo do kościoła Wniebowzięcia NMP.
Gotycki kościół Wniebowzięcia NMP wzniesiono w XV w. i przebudowano w 1676 r. We wnętrzu nakrytym drewnianym stropem znajduje się barokowe wyposażenie z końca XVII w., ołtarz główny z 1632 r. z obrazem Trójcy Św. i manierystyczny ołtarz boczny z obrazem Wniebowzięcia. Poza tym znajdują się tu: barokowa ambona i rzeźba św. Jana Nepomucena, klasycystyczny prospekt organowy oraz manierystyczne epitafium Heleny von Ehediger. Na ścianach zewnętrznych wiszą trzy renesansowe płyty nagrobne. Na cmentarzu stoi kaplica grobowa z XIX/XX w. Koło kościoła znajduje się grób rodziny von Strachwitz i barokowa figura św. Jana Nepomucena z 1727 r.
Skręcamy w ul. Oleśnicką, którą biegnie szosa do Łosic, mijamy cmentarz parafialny, boisko i cmentarz komunalny oraz pomnikowy dąb i opuszczamy Łozinę. Przechodzimy wiaduktem nad drogą ekspresową S8 Wrocław – Warszawa i docieramy na skraj Budziwojowic. Skręcamy w drogę dojazdową wzdłuż ekspresówki i drogę polną, a następnie ścieżkę, wiodącą przez zarośnięte łąki.
Przecinamy las, drogą bitą docieramy do szutrówki, przekraczając Mielnicę. Mijamy pomnikowy dąb, w zagajniku w głębi za nim znajduje się średniowieczne grodzisko. Ul. Leśną wkraczamy do wsi Szczodre, mijamy leśniczówkę i przekraczamy Dobrą. Docieramy do ul. Trzebnickiej, którą biegnie szosa z Łosic, stoi tu dawna stajnia z ok. 1890 r. i dawny browar pałacowy z restauracją z ok. 1880 r. Skręcamy w ul. Stawową, którą wkraczamy do rozległego parku pałacowego. Na skrzyżowaniu (138 m) można podejść 260 m w lewo do pozostałości pałacu.
Pałac w Szczodrem wybudowany został w 2. poł. XVII w. w stylu renesansowym przez ks. oleśnickiego Chrystiana Ulryka, jako letnia rezydencja jego żony Sybilli. Przebudowany przez ks. Wilhelma w latach 1851-67 na okazałą rezydencję w stylu angielskiego neogotyku (architekt C. Wolf), zwaną „Śląskim Windsorem”. Od 1884 r. stał się rezydencją królów saskich z dynastii Wettynów. Znajdowała się tu słynna sala z siedmioma żyrandolami i pokój jadalny z rosnącymi w nim melonami i czereśniami, pałac był miejscem występów teatralnych i baletowych. Wokół rozciągał się 75-hektarowy park krajobrazowo – botaniczny. Opuszczony pałac zajęło w czasie wojny SS, w 1945 r. spaliło się wnętrze, po 1955 r. rozebrano większość obiektu. Zachowała się tylko północna część wschodniego skrzydła i oficyna, oczekujące na remont. Obok rośnie pomnikowy dąb.
Docieramy do zrewitalizowanej części parku z polaną piknikową i stawem, deptakiem i drogą bitą wracamy do sektora o leśnym charakterze. Mijamy sztucznie usypany kopiec, Bramą Jelenią z domem strażnika z lat 1860-70 i opuszczamy park. Przecinamy potok Pęga i docieramy do Długołęki i dwupasmowej drogi nr 368 Wrocław – Oleśnica, którą przekraczamy na światłach. Idziemy chwilę główną ul. Wrocławską i skręcamy w ulicę dojazdową do stacji Długołęka (127 m), gdzie kończy się nasza trasa.
Stacja Długołęka położona jest na otwartej w 1868 r. przez Kolej Prawego Brzegu Odry linii Wrocław Mikołajów – Oleśnica – Kluczbork – Fosowskie. Odcinek do Oleśnicy przed 1886 r. uzyskał drugi tor, odcinek do Kluczborka został w 1972 r. zelektryfikowany.
Stacja pierwotnie nosiła nazwę Szczodre, dla podkreślenia położenia w pobliżu słynnego pałacu królów saskich. Nazwę zmieniono na Długołęka w 1973 r. Stacja posiada trzy tory główne z dwoma peronami i dwa tory boczne. W stronę Borowej odgałęzia się bocznica do składowiska odpadów paleniskowych Elektrociepłowni Wrocławskich z pięcioma torami postojowymi. Ruch prowadzony jest przez nastawnie z lat międzywojennych – Dł i Dł1. Budynek stacji pochodzi z lat budowy linii, posiada dużą wiatę peronową, pochodzącą z czasów, kiedy Szczodre było uczęszczanym przez Wrocławian letniskiem. Zachował się też magazyn towarowy z dawną nazwą stacji.
