Trasa 7 Wrocław Leśnica – Pustki – Lutynia – Błonie – Miękinia

Kategoria: Szlaki okolic Wrocławia, Zwiedzaj z KD
Tagi: , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , ,

Żeby zobaczyć przebieg trasy kliknij ikonkę „zobacz wszystkie warstwy danych”

15,5 km, 3.50 h

Wrocław Leśnica – 0,9 km – Pustki – 5,8 km – Lutynia – 3,4 km – Błonie – 5,4 km – Miękinia

Dojazd – stacje Wrocław Leśnica i Miękinia na linii Wrocław – Zgorzelec (D1, D10), kursują tędy pociągi Kolei Dolnośląskich w relacjach Wrocław Główny/Jelcz-Laskowice – Legnica/Węgliniec/Zgorzelec/Lubań Śląski/Lubin/Głogów/Żary/Forst.

Trasa biegnie przez Wysoczyznę Średzką. Ze stacji Wrocław Leśnica idziemy przez osiedle Pustki ze starym cmentarzem i Las Żarski do Lutyni z kościołami św. Józefa Oblubieńca i MB Częstochowskiej. Dalej podążamy przez Błonie z dawnym pomnikiem bitwy pod Lutynią w 1757 r. i skrajem lasu na stację w Miękini.

Trasa zaczyna się na stacji Wrocław Leśnica.

Stacja Wrocław Leśnica powstała na zbudowanej w 1844 r. przez Kolej Dolnośląsko-Marchijską linii Wrocław – Legnica, przedłużonej kilka lat później do Drezna i Berlina. Ok. 1860 r. linia otrzymała drugi tor, zelektryfikowano ją w latach 1984-85 na odcinku do Węglińca. Stacja posiada 3 perony i 6 torów oraz ślepy tor, prowadzący do rampy ładunkowej. Nastawnia dysponująca WL z pocz. XX w. została zamknięta podczas modernizacji stacji w latach 2012-13. Rozebrano wtedy budynek ekspedycji kolejowej. Ze stacji biegła bocznica do Wrocławskich Zakładów Materiałów Ogniotrwałych (Mosaikplattenfabrik Deutsch Lissa Villeroy & Boch), rozebrana w 2007 r. Przed 1945 r. zaczynała się tu wąskotorowa kolejka folwarczna do majątku w Zakrzycach, bocznica prowadziła także do elektrowni przy ul. Średzkiej.

Budynek dworca powstał ok. 1860 r. i posiada klasycystyczny charakter. W latach 1910-11 zbudowano położony najbliżej dworca peron, gdzie docierały pociągi podmiejskie z Wrocławia, 2 lata później powstały wiaty i przejścia podziemne. Budynek dworca został wyremontowany w latach 2010-11, w latach 2012-13 zmodernizowano stację i odnowiono wiaty. Przy przebudowie uszanowano zabytkowy charakter stacji, zachowano nawet dawną czcionkę na tablicach. Obok dworca stoi krasnal Kolejarz Leśnicki z 2013 r. i figura św. Katarzyny Aleksandryjskiej.


Ze stacji idziemy ul. Rubczaka do skrzyżowania z ul. Trzmielowicką, którą prowadzi żółty Szlak Wokół Wrocławia im. Bronisława Turonia. Będziemy nim podążać do końca trasy.

Na skrzyżowaniu stoi pomnik poległych w wojnach 1864-71, powstały pod koniec XIX w. W okresie międzywojennym zbudowano wokół niego półkolisty mur z nazwiskami mieszkańców Leśnicy poległych w czasie I wojny światowej. Po 1945 r. obiekt nazwano Pomnikiem Trudu Kolejarzy Pionierów. Obecnie umieszczono tu tablicę: „Mieszkańcom Leśnicy poległym podczas I wojny światowej”.

Idziemy ul. Trzmielowicką, pokonując przejazd obok nieczynnej nastawni WL. Za przejazdem w bruku widać pozostałości toru wąskotorowej kolejki folwarcznej do majątku w Zakrzycach. Mijamy teren dawnych Zakładów Materiałów Ogniotrwałych i wkraczamy na teren osiedla Pustki. Docieramy do cmentarza.

Cmentarz utworzono w 1883 r. dla leśnickich ewangelików na terenie podarowanym przez ks. Wilhelma zu Puttbus. Obiekt był powiększany z 1893 i 1905 r., obecnie pełni funkcję cmentarza komunalnego. Na terenie nekropolii znajduje się kilka okazałych grobowców rodowych z XIX/XX w., w tym rodzin Guderley i Rönisch-Ganss.

Osiągamy zabudowania osiedla Pustki. Mijamy jednostkę wojskową, powstałą pod koniec lat 30. XX w. jako koszary Waffen-SS, obecnie stacjonuje tu Wrocławski 10 Pułk Dowodzenia. Na skrzyżowaniu opuszczamy główną drogę, kierując się prosto nadal ul. Trzmielowicką. Za krzyżem przydrożnym zabudowania się kończą, chodnikiem przekraczamy obwodnicę Leśnicy. Idziemy bitą drogą z aleją dębową, za skrzyżowaniem z prostopadłą drogą z aleją kasztanową wkraczamy na teren Parku Krajobrazowego Dolina Bystrzycy. Docieramy do Lasu Żarskiego, wchodzącego w skład kompleksu Lasu Ratyńskiego.


Las Ratyński to kompleks leśny położony na granicy Wrocławia i gminy Miękinia, między Lutynią a Ratyniem i Pustkami. Ma pow. ok. 164 ha, jego północna część zwana jest również Lasem Żarskim. Występują tu cenne siedliska przyrodnicze – łęgi, grąd środkowoeuropejski i łąki trzęślicowe. W lesie rosną cenne rośliny – warzynek wilczełyko, konwalia majowa, kopytnik pospolity i śnieżyczka przebiśnieg. Z motyli można spotkać przeplatki i modraszki, z płazów – kumaka nizinnego, traszkę grzebieniastą i zwyczajną oraz żabę zieloną, ze śluzowców – siatecznicę okazałą. Występują tu sarny i dziki oraz nietoperze borowce wielkie. Las Ratyński wchodzi w skład Obszaru Natura 2000 Łęgi nad Bystrzycą.

Mijamy kilka małych budynków, na skraju lasu osiągamy ul. Lutyńską, biegnącą z osiedla Żar do Lutyni i opuszczamy granice Wrocławia. Skręcamy w szutrową drogę pożarową nr 18. Idziemy przez podmokły las Lutyńskie Ksze, na kolejnym skrzyżowaniu idziemy prosto drogą gruntową. Po kolejnych dwóch skrętach docieramy na skraj lasu, koło okazałych dębów. Opuszczamy las i park krajobrazowy, skręcamy w zarośniętą drogę. Koło samotnego drzewa pojawia się droga polna, którą osiągamy zabudowania Lutyni.

Wieś znana jest z dużej bitwy, która rozegrała się w okolicach między wojskami pruskimi i austriackimi podczas wojny 7-letniej w 1757 r.

Ul. Leśną idziemy przez rozbudowujące się osiedle domków jednorodzinnych w Kolonii Wschód. Na skrzyżowaniu koło krzyża pojednania osiągamy główną ul. Kościuszki z Wrocławia. Na wprost widzimy charakterystyczną sylwetkę 2 wież kościelnych, mijamy kapliczkę z 2010 r. i docieramy do centrum wsi obok dawnego folwarku. Za głównym skrzyżowaniem widać już kościół św. Józefa Oblubieńca z położonym obok budynkiem szkoły.

Gotycki kościół św. Józefa Oblubieńca zbudowano po 1335 r. i przebudowano w XVI w. Świątynia została odbudowana po zniszczeniach wojny 7-letniej w 1757 r. Jednonawowy kościół posiada prostokątne prezbiterium i wieżę od zachodu, otoczony jest murem obronnym z 1608 r. z cylindrycznymi bastejami na narożach i strzelnicami. Renesansowa brama posiada attykowy szczyt pokryty dekoracją sgraffitową. W ścianę świątyni wmurowano krzyż pojednania z wyrytym kielichem i dwie płyty nagrobne (barokowa i klasycystyczna), tkwi w nim również kula armatnia, wystrzelona w czasie bitwy pod Lutynią w 1757 r. We wnętrzu znajduje się bogate wyposażenie z pocz. XVII – pocz. XX w., poza tym rzeźba św. Anny Samotrzeciej z XIV/XV w., kamienne sakramentarium z XV w., zespół płyt nagrobnych rodziny von Seidlitz z 2. poł. XVI w. oraz renesansowe stalle z ok. 1500 r. Przy kościele stoi żeliwny krzyż z 1757 r. w miejscu grobu ofiar bitwy, a od południa pamiątkowy krzyż wystawiony w 1857 r., w setną rocznicę bitwy. Na cmentarzu znajdują się nagrobki Caroline Traller (zm. 1817) i księdza Augustina Heidenreicha (zm. 1925 r.). Przy bramie stoi budynek dawnej szkoły z 1908 r., a przy ul. Kościelnej plebania (nr 18).


Za kościołem św. Józefa stoi świątynia pod wezwaniem MB Częstochowskiej.

Poewangelicki kościół MB Częstochowskiej z 1857 r. zbudowano w stylu neoromańskim. Obok pod nr 48 znajduje się dawna pastorówka, do niedawna siedziba ośrodka zdrowia, obecnie przedszkole.


Naprzeciwko kościoła św. Józefa widać budynek dawnego muzeum bitwy pod Lutynią, powstałego w 1921 r. Budynek obsadzony jest 28 lipami, upamiętniającymi poległych w czasie I wojny światowej mieszkańców wsi.

Skręcamy w ul. Wróblowicką i Słoneczną. Mijamy cmentarz, skręcamy ponownie w bitą ul. Wieżową, którą opuszczamy Lutynię. Mijamy metalową wieżę, która służyła niegdyś nawigacji lotniczej, zamontowany na niej reflektor wskazywał właściwą drogę lądowania. W głębi po lewej widać wiatrak-koźlak z 1845 r., stojący na prywatnej posesji. Ulica przechodzi w drogę polną, którą osiągamy niewielkie wzniesienie. Schodzimy lekko w dół i przekraczamy potok Zdrojek. Kierujemy się w stronę wsi Błonie, na skrzyżowaniu dróg polnych można podejść 780 w lewo w kierunku widocznego pomnika bitwy pod Lutynią.

Granitowy obelisk zbudowano w 1852 r. na polach pod Błoniem, miał postać wysokiej kolumny, na szczycie której stała bogini zwycięstwa. W 1945 r. pomnik zniszczono, do dzisiaj zachowała się tylko resztka cokołu, z napisami informującymi o wykonaniu obelisku nakładem VI Korpusu Armii przez Menzela w Nysie. Od pomnika można wrócić na szlak betonową drogą do szosy nr 94, gdzie skręcamy w prawo.

Docieramy na skraj wsi Błonie. Osiągamy ruchliwą szosę nr 94 Wrocław – Środa Śląska (ul. Wrocławska) i mijamy teren przemysłowy. Na skraju lasu skręcamy w drogę bitą i przekraczamy strugę Bocieniec, po chwili zagłębiamy się w las. Następnie idziemy wzdłuż ściany lasu ścieżką, a potem zarośniętym fragmentem. Po lewej widać panoramę dwóch wzgórz, położonych w Lesie Miękinia – Diabelskiej Góry (164 m) i Szubienicznej (Wieży 169 m). Na szczycie drugiej z nich stoi obserwacyjna wieża przeciwpożarowa, na terenie pobliskiej tuczarni widać charakterystyczną sylwetkę metalowej wieży ciśnień. Drogą gruntową wkraczamy w las, by po kilku skrętach go opuścić. Docieramy do drogi z Błonia, przecinając obwodnicę Miękini. Idziemy szosą (ul. Wrocławska), po chwili docieramy do zabudowań wsi.

Miękinia to wieś gminna w powiecie średzkim, położona na pograniczu Doliny Odry i Wysoczyzny Średzkiej. Wzmiankowana była w 1305 r. w księgach fundacyjnych kapituły wrocławskiej. W 1345 r. została lokowana na prawie niemieckim przez von Seidlitzów. Od 1450 r. należała do von Saluschów, po wojnie 30-letniej została skonfiskowana przez cesarza. W 1670 r. wieś kupili Jezuici z Wrocławia, a w 1795 r. hr. von Haugwitz, od 1810 r. stanowiła własność państwową. W 1896 r. zbudowano cegielnię. W 1955 r. powstała gmina Miękinia, do której dołączono w 1959 r. gminę Księginice, w 1963 r. gminę Mrozów i w 1973 r. gminę Lutynia. W 2023 r. Miękinia uzyskała prawa miejskie.

Docieramy do przejazdu kolejowego i skręcamy w ul. Kolejową, opuszczając szlak. Mijamy ośrodek zdrowia, pocztę i kolejowe domy mieszkalne. Ulica prowadzi do stacji Miękinia, gdzie kończymy trasę.

Stacja Miękinia powstała na zbudowanej w 1844 r. przez Kolej Dolnośląsko-Marchijską linii Wrocław – Legnica, przedłużonej kilka lat później do Drezna i Berlina. Ok. 1860 r. linia otrzymała drugi tor, zelektryfikowano ją w latach 1984-85 na odcinku do Węglińca.

Stacja posiada dwa perony i trzy tory oraz ślepy tor, prowadzący do rampy ładunkowej. Ruchem sterowała nastawnia dysponująca Mn, rozebrana w 2011 r., na jej miejscu postawiono kontenerową nastawnię MN. Odremontowany budynek stacji pochodzi z lat budowy linii i nawiązuje do uproszczonego stylu klasycystycznego. W pobliżu w 2014 r. ustawiono maszt GSM-R OR20 Miękinia systemu ERTMS (Europejski System Zarządzania Ruchem Kolejowym).

Dodaj komentarz